Maurice César Joseph Pellé

generał francuski i czechosłowacki

Maurice César Joseph Pellé (ur. 18 kwietnia 1863 w Douai[1], zm. 16 marca 1924 w Tulonie[1]) – oficer francuski, szef Francuskiej Misji Wojskowej w Czechosłowacji oraz pierwszy szef sztabu Armii Czechosłowackiej od lutego 1919 do stycznia 1921[1].

Maurice Pellé
Ilustracja
gen. Maurice Pellé, Praga 1920
generał dywizji generał dywizji
Pełne imię i nazwisko

Maurice César Joseph Pellé

Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1863
Douai

Data i miejsce śmierci

16 marca 1924
Tulon

Przebieg służby
Lata służby

1882–1921

Siły zbrojne

Armée française Armée française
Československá armáda Československá armáda

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny (Belgia) (1914-1918) Order Lwa Białego I Klasy (Czechosłowacja) Krzyż Wojenny Czechosłowacki Krzyż Wojenny 1914-1918 (Francja) Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja) Wielki Oficer Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Wielki Oficer Orderu Alawitów (od 1956, Maroko) Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Wielki Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania)

Życiorys edytuj

Syn Charlesa Henri Josepha Pellé, generała artylerii[2] i Céline Virginie Aimée Augustine z domu Bruneau. Uczył się liceum w Douai we Flandrii, następnie studiował w École polytechnique 1882–1884 oraz do 1885 na École d'application de l'artillerie, w latach 1888–1889 w École de cavalerie w Saumur. W połowie lat 90. XIX już w stopniu kapitana podjął naukę na Ecole supérieure de guerre[2]. Od 1895 pełnił głównie obowiązki sztabowe[2].

W latach 1900–1903 szef sztabu płk Joffre na Madagaskarze. Od 1908 podpułkownik[2]. W latach 1909–1912 w stopniu pułkownika był attaché wojskowym w Berlinie[2]. W 1913 został szefem sztabu gen. Lyauteya w Maroku.

W momencie wybuchu Wielkiej Wojny był dowódcą 2. Brygady Marokańskiej, wkrótce jednak został przeniesiony do Naczelnego Dowództwa, gdzie znowu pracował z Joffrem[2]. Od grudnia 1916 dowodził 153. dywizją piechoty, która wyróżniła się w drugiej bitwie pod Aisne. W maju 1918 został awansowany do stopnia generała dywizji[2]. Dowodził wówczas 5. Korpusem Armii, którym kierował do stycznia 1919[2].

Po wojnie, od lutego 1919 do stycznia 1921 przewodził Francuskiej Misji Wojskowej w Czechosłowacji, gdzie był także pierwszym szefem sztabu Armii Czechosłowackiej[1]. W czerwcu 1919 został mianowany naczelnym dowódcą Armii, którą dowodził w walkach przeciwko Węgierskiej Republice Rad na Słowacji[1]. W 1921 roku oba stanowiska objął jego zastępca gen. Eugène Mittelhauser[3].

W kwietniu 1921 powrócił do Pragi by poślubić Jarmilę Braunerovą (bratanicę malarki Zdenki Braunerovej), z którą miał córkę Maryškę[2].

W 1921 został ambasadorem francuskim w Konstantynopolu[2] i Wysokim Komisarzem ds. Wschodu. W imieniu Republiki Francuskiej złożył podpis pod rozejmem w Mudanyi. Kierował francuską delegacją na konferencję pokojową zakończoną traktatem, który ustanowił współczesne granice Turcji.

Zmarł rok później w Tulonie w wieku 60 lat[1][2].

Upamiętnienie edytuj

Ulice jego imienia istnieją w Pradze na Bubenczu[4] oraz w Dobřichovicach[5].

Przypisy edytuj