Melik Somchjanc
Melik Somchjanc (ur. 1900[1] w Gruzji, zm. 1979) – Ormianin, oficer kontraktowy Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik walk o Tobruk i Monte Cassino.
 major
| |
| Data urodzenia |
1900 |
|---|---|
| Data śmierci |
1979 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1942–1945 |
| Siły zbrojne |
Legion Ormiański |
| Jednostki |
6 Pułk Strzelców Podhalańskich |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa: kampania wrześniowa, bitwa o Tobruk, bitwa o Monte Cassino |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Był Ormianinem, urodzonym w Gruzji. Młode lata spędził w Tbilisi (ówczesny Tyflis). W wieku 16 lat zaciągnął się do Legionu Ormiańskiego i w 1918 roku brał udział w walkach pomiędzy Turcją a zrewoltowanymi oddziałami rosyjskimi na Kaukazie. Po zakończeniu walk przedostał się do Polski. Od 4 sierpnia 1921 do 7 lipca 1922 był uczniem Szkoły Podchorążych, a od 10 sierpnia 1922 do 3 czerwca 1923 uczniem Oficerskiej Szkoły Piechoty (I promocja)[2]. Był kapitanem piechoty służby kontraktowej[1]. W marcu 1939 pełnił służbę w 6 pułku strzelców podhalańskich w Samborze na stanowisku dowódcy 2 kompanii karabinów maszynowych[3].
Podczas kampanii wrześniowej 1939 dowodził batalionem w Ośrodku Zapasowym 22 Dywizji Piechoty Górskiej. Walczył w rejonie Miechowa, Racławic i Buska. Wobec przewagi Niemców, przedostał się wraz z oddziałem na Węgry, gdzie został internowany. Stamtąd, wraz z grupą ok. 250 polskich żołnierzy przedostał się do Syrii, by wstąpić w szeregi Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Po klęsce Francji wraz z Brygadą przeszedł do Palestyny. Brał udział w walkach o Tobruk w 1941 roku, podczas których dowodził kompanią karabinów maszynowych. Po walkach w Afryce został awansowany do stopnia majora. Po przeformowaniu Brygady w 3 Dywizję Strzelców Karpackich w jej szeregach brał udział w kampanii włoskiej. Podczas bitwy o Monte Cassino dowodził 4 Batalionem Strzelców Karpackich (po śmierci ppłk. Karola Fanslaua). Następnie, w sierpniu 1944 po przekazaniu dowództwa batalionu mjr. Andrzejowi Racięskiemu został oddelegowany do bazy 2 Korpusu Polskiego na terenie Włoch, gdzie formowano m.in. 3 Brygadę Strzelców Karpackich. Po rozformowaniu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie nie powrócił do Polski, zamieszkując w Wielkiej Brytanii.
Melik Somchjanc miał żonę Władysławę oraz syna Zbigniewa Artasheza[4].
Upamiętnienie i odznaczenia edytuj
Postać mjr. Melik Somchjanca pojawia się na kartach trzytomowego reportażu Melchiora Wańkowicza „Bitwa o Monte Cassino”.
Za swe zasługi został odznaczony Orderem Virtuti Militari nr 8626[5]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 953.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 464, 493.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 659.
- ↑ Zapisy testamentowe na rzecz POSK-u. [w:] Wiadomości POSK, s. 20 [on-line]. www.posk.org, 2015. [dostęp 2017-09-05]. (pol.).
- ↑ Polish Order of the Virtuti Militari Recipients 1792-1992 – S1. feefhs.org. [dostęp 2017-09-05]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Korneliusz Jeżowski: Major Melik Somchjanc. fundacjaormianska.pl, 2014-05-17. [dostęp 2017-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-05)]. (pol.).
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.