Miączyn (województwo lubelskie)
Miączyn – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Miączyn[5][6]. Leży na trasie z Zamościa do Zosina
| wieś | |
 Dawna cerkiew unicka z 1824 r., dziś kościół | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
84 |
| Kod pocztowy |
22-455[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LZA |
| SIMC |
0894693[5] |
Położenie na mapie gminy Miączyn  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zamojskiego  | |
 50°44′29″N 23°30′26″E/50,741389 23,507222[1]
| |
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Miączyn. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem, siedzibą gminy Miączyn[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 1047 mieszkańców[8].
Z Miączyna pochodzi Janusz Woźnica, polski polityk, nauczyciel, senator I i II kadencji.
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Parafia św. Michała Archanioła w Miączynie[9].
Historia edytuj
Wieś występuje w dokumentach źródłowych w 1394 roku, wymieniono ją w składzie łacińskiej parafii grabowieckiej. W okresie od XV do XVIII stulecia podlegała starostwu grabowiec1047kiemu. Lustracja dóbr królewskich z 1564 r. wykazała we wsi 21,5 łana kmiecego (obecnie, w przeliczeniu, około 361,2 ha) gruntów rolnych. W roku 1765 Miączyn był już w posiadaniu księcia Antoniego Lubomirskiego, wówczas wojewody lubelskiego. Prawdopodobnie w tym okresie przestała być własnością królewską)[10].
W 1827 r. wieś liczyła 78 domów i 570 mieszkańców[11]. W końcu XIX w funkcjonowały tu duża gorzelnia (w 1893 r. produkująca 22 000 wiader spirytusu), a także 2 młyny wodne, wiatrak, cegielnia oraz eksploatowano pokłady torfu i kamienia wapiennego[11].
W roku 1921 było w Miączynie 151 domów oraz 1095 mieszkańców, w tym 76 Żydów i aż 587 Ukraińców[12].
W okresie międzywojennym Miączyn był siedzibą gminy, o obszarze 8140 ha z ludnością 6690 osób.
Zabytki edytuj
- Zachowana dawna murowana cerkiew pounicka z 1824 roku, postawiona na miejscu poprzedniej drewnianej (obecnie kościół rzymskokatolicki w parafii św. Michała Archanioła) .
Sport edytuj
W Miączynie funkcjonuje Ludowy Klub Sportowy Olimpia Miączyn – amatorski klub piłkarski założony w 2001 roku. Obecnie drużyna seniorów gra w grupie zamojskiej klasy okręgowej natomiast drużyna juniorów starszych rozgrywa mecze w I lidze wojewódzkiej juniorów starszych. Olimpia rozgrywa mecze na Stadionie Sportowym w Miączynie.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 79159
- ↑ Wieś Miączyn w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-11-17], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-11-17].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 772 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2016-02-29].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Strona gminy, sołectwa [dostęp 2023-11-16]
- ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2016-09-15].
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Wiesław Bondyra: Słownik historyczny województwa Zamojskiego. [dostęp 2016-08-16].
- ↑ a b Miączyn 2(3), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 290.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2016-10-17].