Wikipedia

Mięguszowieckie Szczyty

Mięguszowieckie Szczyty (słow. Mengusovské štíty) – grupa trzech potężnych szczytów na granicy polsko-słowackiej, w głównej grani Tatr rozdzielającej Dolinę Rybiego Potoku i Dolinę Mięguszowiecką. Najwyższy z nich jest Mięguszowiecki Szczyt (2438 m, drugi co do wysokości szczyt Polski), wznoszący się nad taflą Morskiego Oka, na wprost schroniska. Kolejno w kierunku wschodnim znajdują się: Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (2393 m) oraz Mięguszowiecki Szczyt Czarny (2410 m), górujący już nad Czarnym Stawem pod Rysami.

Szczyty otaczające Morskie Oko
Wschodnia ściana Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego
Mięguszowiecki Szczyt Wielki i Czarny
Mięguszowieckie Szczyty z Ramienia Koprowego
Mięguszowieckie Szczyty z Włosienicy

Topografia edytuj

Cały masyw ograniczony jest przełęczami: Czarnostawiańską (oddzielającą od Wołowego Grzbietu) i Hińczową (oddzielającą go od Cubryny). Między Czarnym a Pośrednim Szczytem Mięguszowieckim leży szerokie siodło Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem z charakterystyczną turniczką przypominającą ludzką postać (Chłopek). Na przełęcz tę wyprowadza znakowany zielono szlak turystyczny z kotliny Morskiego Oka i Czarnego Stawu pod Rysami. Między Pośredni a Wielki Szczyt Mięguszowiecki wcina się Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia[1].

Mięguszowiecki Szczyt Wielki ma dwa wierzchołki rozdzielone Mięguszowiecką Szczerbiną. W grani opadającej z wierzchołków na Hińczową Przełęcz położona jest charakterystyczna Mięguszowiecka Turniczka. Mięguszowiecki Szczyt Pośredni ma trzy wierzchołki, najwyższy z nich jest północno-zachodni. W grani opadającej z niego na Mięguszowiecką Przełęcz Wyżnią znajdują sięIgła Milówki i Cienka Igła, rozdzielone Szczerbiną między Igłami. Od wierzchołka Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego w kierunku północno-wschodnim odbiega krótka grań zakończona 600-metrową ścianą Kazalnicy Mięguszowieckiej, najsłynniejszym urwiskiem polskich Tatr i popularnym obiektem dla wspinaczy. Po słowackiej stronie podsypane piargami ściany Mięguszowieckich Szczytów opadają do kotła Wielkiego Hińczowego Stawu i nie są od tej strony tak groźne z racji wysokiego położenia tego stawu (1945 m)[2].

Nazewnictwo edytuj

Swoją nazwę Mięguszowieckie Szczyty zyskały jako wierzchołki dominujące ponad Doliną Mięguszowiecką, a pośrednio od położonej na spiskim Podtatrzu wsi Mięguszowce. Nazwę tę podawał już w 1852 Antoni Hoborski. Dawniej nazywano masyw także Hrubym Wierchem, a w języku niemieckim od 1891 Chalubinski–Spitze (szczyt Chałubińskiego)[3].

Opis edytuj

Poniżej szczytów rozciąga się widoczne znad brzegów Morskiego Oka piarżysko Bańdziocha, zwanego też Mięguszowieckim Kotłem. Zalega w nim największy w polskich Tatrach, noszący cechy szczątkowego lodowca, płat wiecznego śniegu (tzw. śnieżnik) – Lodowczyk Mięguszowiecki. Pomiędzy Bańdziochem a Przełęczą pod Chłopkiem znajduje się Wyżni Bańdzioch, zaś w zboczach Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego opadających nad Morskie Oko – Mały Bańdzioch[2].

900-metrowe północne ściany Mięguszowieckich Szczytów są miejscem często odwiedzanym przez taterników. W środowisku wspinaczy potocznie nazywane są Mięguszami. Szczyty mają jedne z największych ścian w Tatrach, a wierzchołki ich nie są dostępne szlakami turystycznymi. Najłatwiejszy dostęp jest do Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego, natomiast na Mięguszowiecki Szczyt Wielki z Przełęczy pod Chłopkiem prowadzi trudna Droga po Głazach, niedostępna dla turystów[2].

Wejście na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem od strony słowackiej nie nastręcza większych technicznych trudności, lecz jest nieznakowane. Od polskiej strony na przełęcz wyprowadza efektowny i emocjonujący szlak turystyczny, w niekorzystnych warunkach pogodowych niebezpieczny. Szczególnie niebezpieczne jest przejście (szczególnie przy zalodzeniu) eksponowaną i wąską Galeryjką pod północnym urwiskiem Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego[2].

Przyroda edytuj

Na Mięguszowieckich Szczytach rośnie wiele rzadkich gatunków roślin. M.in. bylica skalna, jastrzębiec włosisty, warzucha tatrzańska, rogownica jednokwiatowa, skalnica odgiętolistna, rutewnik jaskrowaty, gnidosz Hacqueta, przymiotno węgierskie i ukwap karpacki – gatunki w Polsce występujące tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach[4].

Szlaki turystyczne edytuj

  – jeden z trudniejszych w polskich Tatrach szlak znad Czarnego Stawu przez Bańdziocha, Siodło za Kazalnicą i Galeryjkę na Przełęcz pod Chłopkiem. Czas przejścia znad Czarnego Stawu na przełęcz: ok. 2:30 h, ↓ 2 h[5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Grzegorz Barczyk, Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Ryszard Jakubowski (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
  2. ↑ a b c d Władysław Cywiński, Mięguszowieckie Szczyty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2003, ISBN 83-7104-031-8.
  3. ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
  4. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
  5. ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000, Warszawa: ExpressMap Polska, 2005, ISBN 83-88112-35-X.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mięguszowieckie_Szczyty&oldid=71059404”