Mieczysław Cebula
Mieczysław Cebula (ur. 8 lipca 1894 w Zaczerniu, zm. 25 marca 1920 w Sławucinie) – żołnierz Legionów Polskich, armii austriackiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 lipca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 marca 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 pułk piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Józefa i Bronisławy z Hampelów. Absolwent seminarium nauczycielskie w Rzeszowie i kursu urzędników pocztowych w Przemyślu. Członek Związku Strzeleckiego[1]. Po ukończeniu nauki pracował w urzędzie pocztowym w Nisku.
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do I batalionu 2 pułku piechoty[1]. W październiku 1914 wysłany na patrol rozpoznawczy w okolice Grabowic (okolice Nadwórnej). Mimo że wieś była zajęta przez wroga, szybko dotarł do wskazanego miejsca, a po zebraniu cennych wiadomości wrócił do oddziału. W grudniu tego roku jako dowódca placówki ubezpieczającej, w czasie ataku nieprzyjaciela, mimo częściowego opuszczenia pozycji przez własne oddziały, pozostał na swoim stanowisku i wstrzymywał napór wroga do chwili nadejścia własnych rezerw[2]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3]. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Szeklencze, a potem wcielony do armii austriackiej.
W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Służył w sztabie 1 Dywizji Piechoty Legionów, a później w 13 Kresowej Dywizji Piechoty[2]. 25 marca 1920 zmarł z ran w szpitalu polowym nr 209[4] w Sławucinie i tam został pochowany[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6993)
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 3 czerwca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 30.
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 31.
- ↑ Sitko 1928 ↓, s. 46.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 91, tu jako podporucznik.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172.
Bibliografia edytuj
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Józef Sitko: Zarys historii wojennej 2-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.