Mieczysław Fejgin

Mieczysław Fejgina(ur. 24 czerwca 1894r. we Włocławku, zm. 1968r. w Warszawie)-lekarz pochodzenia żydowskiego, przewodniczący Związku Patriotów Polskich, naczelny internista Wojska Polskiego osobisty lekarz Bolesława Bieruta.

Mieczysław Fejgina

Na zdjęciu od lewej: Bolesław Bierut, Mieczysław Fejgina, Friedrich Ebert (1955)
Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1894 Włocławek
Data i miejsce śmierci	1968 Warszawa
doktor habilitowany
Specjalność: Medycyna
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1936
Habilitacja	1950
Praca jako naczelny internista MON

Młodość

Urodził się we Włocławku w rodzinie mieszczańskiej. Najstarszy syn Hirsza Fejginy i Małki z Librachów.Hirsz był bulchaterem w różnych zakładach przemysłowych. Rodzice Mieczysława często zmieniali miejsce zamieszkania,z powodu kariery ojca. Niedługo po narodzinach Mieczysława rodzina przeniosła się do Łodzi, gdzie ojciec podjął prace jako urzędnik bankowy. Szybko się jednak przeprowadzili do Woli Krzysztoporskiej, gdzie Hirsz objął posadę głównego księgowego, w majątku rodziny Szpilfoglów. Jeszcze podczas ich pobytu w łodzi narodził się brat Mieczysława, Leon Maksymilian. W 1900 r. Mieczysław rozpoczął naukę w łódzkiej szkole elementarnej, ale jej nie ukończył, gdyż rodzina się wyprowadziła w 1903r. Mieczysław kontynuował naukę w domu. W 1905r. chłopiec rozpoczął naukę w rządowym gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim gdzie mieszkał na stancji. W 1913r. po ukończeniu szkoły udał się na studia medyczne na uniwersytet w Bordeaux we Francji. Po zaliczeniu I roku studiów, Mieczysław wrócił na wakacje do Polski, gdzie zaskoczyła go wojna, i zdecydował się o pozostaniu w kraju. Pracował jako sanitariusz w szpitalu w Piotrkowie Trybunalskim. 10 listopada 1918r. zgłosił się jako szeregowiec do pułku piechoty w Piotrkowie, gdzie przebywał do 15 grudnia. Potem rozpoczął naukę w Szkole podoficerskiej saperów w Lublinie, która ukończył 25 lutego 1919r. w stopniu podoficera. W międzyczasie kontynuował studia medyczne na uniwersytecie Warszawskim.

II RP

Po ukończeniu studiów medycznych w 1922r. podjął prace jako w Szpitalu Wolskim na oddziale chorób wewnętrznych. W tym czasie podjął działalność naukową, w czasie pracy z profesorem, Anastazym Landau wydał 31 prac, 3 autorskie, oraz 28 prac współautorskich. Z tego powodu, ze praktyka w szpitalu była nieodpłatna, przyszły lekarz przyjmował prywatnie pacjentów w swoim mieszkaniu. Niedługo później wygrał konkurs na naczelnego lekarza szpitala żydowskiego w Białymstoku, i zmienił miejsce zamieszkania. Pracował tam od stycznia do listopada 1930r. W tym czasie został ogłoszony konkurs na ordynatora szpitala starozakonnego na Czystem w Warszawie. Oprócz pracy zawodowej, Mieczysław angażował się w działalność towarzystw lekarskich. Był wiceprezesem Zrzeszenia lekarzy Rzeczypospolitej Polskiej, do której należał w latach 1936-1939. Był też członkiem Warszawskiego Towarzystwa internistów polskich, w Towarzystwie Lekarskim Warszawskim oraz w Towarzystwie Medycyny społecznej. Należał do komitetu czasopisma naukowego ,,Warszawskie Czasopismo Lekarskie".

II wojna światowa

Kiedy wybuchła wojna, Mieczysław został zmobilizowany do wojska. Znalazł się w Korpusie Oficerów Sanitarnych. Od 6 września był lekarzem w Szpitalu Polowym nr. 508 w Lublinie. Przebywał tam do 17 września kiedy Szpital rozformowany. Potem przedostał sie do Białegostoku. 22 września Armia Czerwona zajęła Lublin, zgodnie z podziałem terytorialnym ziem polskich, zawartych w pakcie Ribbentrop-Mołotow. Armia Radziecka zarządziła w tym czasie obowiązkową rejestracje żołnierzy Wojska Polskiego. Nie jest do końca pewne, czy Mieczysław się zarejestrował, wiadomo że uniknął represji, i pracował jako konsultant internista w szpitalu wojskowym do czerwca 1940r. Potem został przetransportowany do obozu w Archangielsku, gdzie przebywał do stycznia 1942r. Pracował tam jako kierownik punktu medycznego. W wyniku zawarcia układ Sikorski-Majski więźniowie polskiego pochodzenia mieli możliwość opuszczenia obecnego miejsca pobytu i prawo do swobodnego zamieszkania na terenie ZSRR. Potem udał się do Soroczyńska, gdzie przebywał do lutego 1945r. Pracował tam jako lekarz internista. Wtedy został też przewodniczącym Związku Patriotów Polskich. Kiedy w styczniu 1943r. na terenach ZSRR zaczęło powstać Wojsko Polskie, którego bazą byli polacy zamieszkujący tereny ZSRR, Fejgina podjął próbę rekrutacji. Dopiero 31 stycznia 1945r. Mieczysław otrzymał depesze, o stawieniu się na dzień 15 lutego 1945r. do Lublina w Departamencie Służby Zdrowia. Dostał przydział na stanowisko starszego internisty Polowego Punktu Ewakuacyjnego. Za udział w wojnie lekarz otrzymał Srebrny Krzyż zasługi.

PRL

Jako starszy internista PEP pracował do końca sierpnia 1945r. Po zakończeniu pracy wrócił z synem do Warszawy, gdzie rozwijał swoją działalność naukową. W 1950r. uzyskał stopień naukowy docenta doktora habilitowanego. Niedługo potem zaczął pracować w Szpitalu Ministerstwa Obrony Narodowej. W lipcu 1954r. został głównym internistą Wojska Polskiego. Pracując w przychodni Ministerstwa Obrony Narodowej lekarz spotykał na swej drodze różne osobistości takie jak Zofia Nałkowska, Maria Dąbrowska, oraz Bolesław Bierut. I tu się zatrzymajmy. Bolesław Bierut był pacjentem Fejginy już od 1946r., gdy ten zgłosił się do niego z powodu bólów serca. Mieczysław towarzyszył I sekretarzowi PZPR już do śmierci w 1956r. Niedługo po śmierci I sekretarza, Mieczysław złożył swoją rezygnacje. Do końca życia był inwigilowany przez partie i obserwowany. Mieczysław Fejgina zmarł w 1968r. w Warszawie.

Bibliografia

•Henryk Rechowicz, Bolesław Bierut 1892-1956, Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa Kraków, 1974

•,,Życie Warszawy" 1956 nr.62[dostęp 2024-06-12]

Linki zewnętrzne

http://komunizm.net.pl/wp-content/uploads/2022/02/Jolanta-Epsztein-Zarys-biografii-Mieczyslawa-Fejgina-osobistego-lekarza-Bieruta.pdf[dostęp 2024-06-13]