Wikipedia

Mieczysław Wojtowicz

polski polityk

Mieczysław Andrzej Wojtowicz (ur. 30 listopada 1917 w Sanoku, zm. 5 października 1992 tamże) – żołnierz Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik walk na froncie zachodnim podczas II wojny światowej, ślusarz-mechanik, wieloletni pracownik przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem.

Mieczysław Wojtowicz
Ilustracja
sierżant w stanie spoczynku sierżant w stanie spoczynku
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1917
Sanok

Data i miejsce śmierci

5 października 1992
Sanok

Przebieg służby
Lata służby

1939–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

10 Dywizjon Taborów
6 Pułk Pancerny „Dzieci Lwowskich”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska: bitwa o Monte Cassino, bitwa o Ankonę, bitwa o Bolonię)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1943–1989) Medal Wojska Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie Krzyż Wojenny za Męstwo Wojskowe (Włochy od 1943) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)
Odznaka Zasłużony dla SFA
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Mieczysław Andrzej Wojtowicz urodził się 30 listopada 1917 w Sanoku[1][a] w rodzinie robotniczej jako jeden z trojga dzieci Karola (kowal w Fabryce Maszyn i Wagonów – L. Zieleniewski) i Wiktorii z domu Mindur[1][2][3]. W wieku 14 lat podjął terminowanie w tym samym zakładzie, a po trzech latach zdał egzamin czeladniczy i w 1936 został zatrudniony na stanowisku rymarza-tapicera[4][3]. Ukończył 7 klas szkoły powszechnej i 3 klasy szkoły zawodowej[5].

W 1939 został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej[3]. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej[6][7], zmobilizowany 6 września 1939 do 10 Dywizjonu Taborów z Radymna[8][9]. 10 września został przydzielony do kompanii szkolnej jako strzelec[8]. Walczył m.in. pod Rawą Ruską[10]. Po rozbiciu tej kompanii pod Lwowem i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów, wywieziony do ZSRR i przebywał w niewoli[8][11][3][6][9]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, a 9 października 1941 wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa[8]. Służył w szeregach 6 Dywizyjnego Batalionu Strzeleckiego „Dzieci Lwowskich”, w składzie którego przebył szlak przez Bliski Wschód (Iran, Irak, Palestyna, Egipt) jako strzelec[8]. Po przemianowaniu jednostki na 6 Pułk Pancerny „Dzieci Lwowskich”[7][12][6] (w składzie 2 Brygady Pancernej[13]) objął stanowisko celowniczego czołgu[8]. Wraz z 2 Korpusem Polskim trafił do Włoch[8][14][3][7]. Brał udział w kampanii włoskiej. W stopniu kaprala uczestniczył w walkach w bitwie o Monte Cassino, bitwie o Ankonę i bitwie o Bolonię, Piedimonte, Loretto[8][3][13][15][9]. W chwili zakończenia wojny 8/9 maja 1945 przebywał we Włoszech pod Bolonią[11][14]. Zakończył służbę 9 maja 1945[16]. W kwietniu 1946 mianowany kapralem[8]. Po opuszczeniu Włoch przebywał w Maroku, po czym trafił w sierpniu 1946 do Anglii jako drużynowy[8][11][14]. Po wojnie do 1947 przebywał w Wielkiej Brytanii, po czym w maju tego roku powrócił do Polski[8][3][6].

W Sanoku 25 maja 1947 został zdemobilizowany[8]. W tym samym roku w rodzinnym mieście podjął pracę w macierzystej fabryce, przemianowanej na „Sanowag” (od 1958 Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”)[17]. Do 1949 był zatrudniony na stanowisku ślusarza-mechanika (tego zawodu wyuczył się w wojsku)[17][3][5]. Do 1953 był kierownikiem garaży, był przydzielony do tapicerni, potem na wydziale produkcji[3]. Do 1960 pracował jako technik samochodowy, a następnie jako ślusarz-mechanik[17]. W latach 70. był brygadzistą i zastępcą mistrza na wydziale W-5[4][11]. W 1976 przeszedł na emeryturę[10].

Od 1947 do 1948 należał do PPR[14], od 1948 był członkiem PZPR[17][3]. Działał społecznie oraz na polu organizacyjnym i partyjnym w zakładzie, m.in. był członkiem egzekutywy ip lenum Komitetu Zakładowego PZPR[10][4], przewodniczącym Rady Oddziałowej[14], pełnił funkcję sekretarza Oddziałowej Organizacji Partyjnej (OOP) PZPR[14], działał też w organizacji związkowej[4]. W 1976 obchodził jubileusz 40-lecia pracy zawodowej w sanockiej fabryce. Łącznie przepracował w fabryce 42 lata[3]. Był członkiem Koła Miejsko-Gminnego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Sanoku[18][19]. W 1976 otrzymał zaświadczenie kombatanta[20]. W latach PRL figurował w stopniu wojskowym kaprala[2], a w 1989 pozostawał w stopniu sierżanta rezerwy[7].

Zamieszkiwał przy ul. Rymanowskiej w Sanoku[2]. Zmarł 5 października 1992 w Sanoku[1]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Jego żoną tuż przed wybuchem II wojny światowej[4] została Bronisława z domu Szczudlik[1] (1921–2004), która podczas okupacji niemieckiej została wywieziona na roboty przymusowe do III Rzeszy[4]. Ich synem jedynakiem jest Jerzy Wojtowicz (ur. 1952), artysta malarz[4][21][22].

 
Grobowiec Mieczysława i Bronisławy Wojtowiczów w Sanoku

Odznaczenia i wyróżnienia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Data 30 listopada została wskazana także w inskrypcji na nagrobku Mieczysława Wojtowicza. Datę dzienną urodzenia 28 listopada wpisywano w dokumentach ZBoWiDu, zob. Deklaracje ↓, s. 188, 190, 192 oraz Andrzej Brygidyn, zob. Brygidyn 1994 ↓, s. 157.
  2. ↑ Deklaracje ↓, s. 188, 190. Tu podano KW brązowy.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 173 (poz. 89).
  2. ↑ a b c d e Deklaracje ↓, s. 188, 190.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Cesarczyk 1978 ↓, s. 4.
  4. ↑ a b c d e f g Ciastoniowa 1974 ↓, s. 3.
  5. ↑ a b Deklaracje ↓, s. 188.
  6. ↑ a b c d e f g h i Sztandar 1986 ↓, s. 100.
  7. ↑ a b c d e Ząbkiewicz 1989 ↓, s. 3.
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l Deklaracje ↓, s. 191.
  9. ↑ a b c Brygidyn 1994 ↓, s. 157.
  10. ↑ a b c Deklaracje ↓, s. 193.
  11. ↑ a b c d e Hamerski 1975 ↓, s. 4.
  12. ↑ Do Polski przez Monte Cassino. W: Andrzej Brygidyn: Sanockie reminiscencje. Sanok: 2013, s. 34. ISBN 978-83-903080-2-9.
  13. ↑ a b Brygidyn 1981 ↓, s. 4.
  14. ↑ a b c d e f Hamerski 1976 ↓, s. 6.
  15. ↑ Wiesław Koszela. W 40 rocznicę LWP. Spotkanie „autosanowców” – weteranów walk o wolność kraju. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 30, s. 2, 1–10 listopada 1983. 
  16. ↑ Deklaracje ↓, s. 192, 193.
  17. ↑ a b c d Deklaracje ↓, s. 196.
  18. ↑ a b Brygidyn 1982 ↓, s. 6.
  19. ↑ Wiesław Koszela. Spotkanie weteranów II wojny światowej. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22, s. 3, 1–10 sierpnia 1984. 
  20. ↑ Deklaracje ↓, s. 188, 193.
  21. ↑ Izabela Wilk. Malarstwo Jerzego Wjtowicza w galerii sanockiej. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13, s. 6, 1-10 maja 1984. 
  22. ↑ Jerzy Wojtowicz. „Tygodnik Sanocki–Dodatek Kulturalny”. Nr 4 (4), s. 5, Maj 1997. Korporacja Literacka. ISSN 1232-6534. 
  23. ↑ Idea PPR określiła losy naszego kraju. Dalsze uroczystości na Rzeszowszczyźnie. W Sanoku. „Nowiny”. Nr 17, s. 2, 18 stycznia 1972. 
  24. ↑ a b c Deklaracje ↓, s. 195.
  25. ↑ Sztandar 1986 ↓, s. 73, 100.
  26. ↑ a b c Deklaracje ↓, s. 188, 190, 195.
  27. ↑ Józef Ząbkiewicz. Dzień Zwycięstwa i Kombatanta. Hołd poległym – szacunek tym, którzy przeżyli. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 15, s. 2, 20–31 maja 1987. 
  28. ↑ Wiesław Koszela. Bojowe ordery i odznaczenia na piersiach sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 263, s. 1, 20–30 września 1989. 
  29. ↑ Sztandar 1986 ↓, s. 186.
  30. ↑ a b Inwentarz Archiwum Historycznego Muzeum Historycznego w Sanoku. Nr teczki 786. Legitymacja „Gwiazdy za wojnę 1939 – 1945” i „Gwiazdy Italii” starszego pancernego Mieczysława Wojtowicza z II Korpusu Polskiego.
  31. ↑ Stanisław Janczura. Spotkanie z kombatantami. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13 (32), s. 3, 1-15 lipca 1975. 

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Wojtowicz&oldid=72447682”