Miron (patriarcha Rumunii)
Miron, imię świeckie Elie Cristea (ur. 18 lipca 1868 w Toplița, zm. 6 marca 1939 w Cannes) – patriarcha Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego.
Patriarcha Rumunii | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 lipca 1868 |
Data i miejsce śmierci |
6 marca 1939 |
Miejsce pochówku | |
Patriarcha Rumunii | |
Okres sprawowania |
1925–1939 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Śluby zakonne |
1902 |
Chirotonia biskupia |
1910 |
Wybór patriarchy |
1925 |
Odznaczenia | |
Data konsekracji |
1910 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
|
Życiorys
edytujPochodził z rodziny chłopskiej, rodzina jego matki była związana z obrządkiem greckokatolickim, zaś rodzina ojca z wyznaniem prawosławnym. W 1887 ukończył gimnazjum w Năsăud i zaczął studia w Instytucie Teologicznym w Sybinie. W tym okresie działał w stowarzyszeniu kulturalno-oświatowym Virtus Romana Rediviva.
Po ukończeniu w 1890 studiów w Sybinie, otrzymał stypendium od miejscowego metropolity, które umożliwiło mu kontynuację nauki na Uniwersytecie Budapeszteńskim, na wydziale filologicznym i filozoficznym. W maju 1895 obronił pracę doktorską z zakresu filologii, dotyczącą postaci Mihaia Eminescu. W tym czasie zajmował się także pracą dziennikarską. W latach 1898–1900 pracował jako redaktor rumuńskojęzycznego pisma Telegraful Român, ale ostatecznie wybrał karierę duchowną.
Po powrocie do Sybinu pełnił funkcję sekretarza konsystorza, zaś w czerwcu 1902 wstąpił do klasztoru w Hodosz-Bodrog, przyjmując imię zakonne Miron. Wybrany w listopadzie 1910 przez konsystorz na biskupa, metropolitę Caransebeș został wyświęcony w maju 1910 w Sybinie.
Był jednym z inicjatorów i współtwórców zjednoczenia Siedmiogrodu ze Starym Królestwem, o którym zdecydowało Zgromadzenie Narodowe, zebrane w grudniu 1918 w Alba Iulia. Cristea znalazł się w składzie prezydium Zgromadzenia i był członkiem delegacji siedmiogrodzkiej, która przedłożyła Akt Zjednoczenia królowi Ferdynandowi.
31 grudnia 1919 został wybrany arcybiskupem stołecznej archidiecezji i metropolitą Wołoszczyzny. Do 1925 zajmował się głównie integracją struktur kościelnych Starego Królestwa, Siedmiogrodu i Besarabii. 12 lutego 1925 decyzją parlamentu rumuńskiego metropolia bukareszteńska została podniesiona do rangi patriarchatu, a Święty Synod Kościoła wybrał metropolitę Mirona pierwszym patriarchą.
Wspierał powrót do Rumunii króla Karola II, a kiedy ten wprowadził dyktaturę królewską 10 lutego 1938 – stanął na czele rządu. Sprawował tę funkcję aż do śmierci. W styczniu gwałtownie pogorszył się stan jego zdrowia. W lutym 1939 rozwijająca się choroba serca zmusiła go do pozostania w Cannes, gdzie zmarł dwa tygodnie później. Trumna z ciałem patriarchy została przewieziona z Francji pociągiem do Rumunii, a wierni na wszystkich stacjach w Rumunii oddawali hołd zmarłemu. Doczesne szczątki hierarchy złożono w katedrze patriarchalnej w Bukareszcie.
W 1929 odznaczony Orderem Orła Białego[1].
Dzieła
edytuj- 1921: România și Vatican (Rumunia i Watykan)
- 1929: Adevăruri istorice asupra întegirii neamului (Prawda historyczna o integracji narodowej)
Przypisy
edytuj- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008, s. 300.
Bibliografia
edytuj- Keith Hitchins: Rumania: 1866–1947. Oxford University Press: 1994. ISBN 978-0-19-822126-5.
- William O. Oldson, Alibi for prejudice: Eastern Orthodoxy, the Holocaust, and Romanian nationalism, East European Quarterly, XXXVI: 3, September 2002.
- Constantin Stan: Patriarhul Miron Cristea: o viață, un destin. Paideia: 2009. ISBN 978-973-596-509-9. (rum.).