Żylak iglasty
Żylak iglasty, woszczyneczka iglasta (Mycoacia aurea (Fr.) J. Erikss. & Ryvarden) – gatunek grzybów z rzędu żagwiowców (Polyporales)[1].
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
żylak iglasty |
| Nazwa systematyczna | |
| Mycoacia aurea (Fr.) J. Erikss. & Ryvarden Cortic. N. Eur., 4 (Oslo): 877 (1976) | |
Systematyka i nazewnictwo
edytujPozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Mycoacia, Meruliaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Gatunek ten opisał w 1828 roku Elias Fries, nadając mu nazwę Hydnum aureum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu John Eriksson i Leif Ryvarden w 1976 r.[1]
Ma 21 synonimów. Niektóre z nich:
- Hericium nodulosum (Fr.) Nikol. 1956
- Mycoacia stenodon (Pers.) Donk 1931
- Phlebia aurea (Fr.) Nakasone 1997
- Sarcodon stenodon (Pers.) Nikolajeva 1961
- Sarcodontia stenodon (Pers.) Nikol. 1961
- Steccherinum microcystidium (M.P. Christ.) M.P. Christ. 1960[2].
Władysław Wojewoda w 2003 r. zaproponował nazwę żylak iglasty dla synonimu Phlebia aurea. Nazwa ta jest niespójna z obecną nazwą naukową[3]. Internetowy atlas grzybów podaje nazwę woszczyneczka iglasta[4]. W. Wojewoda nazwę woszczyneczka nadał rodzajowi Ceriporiopsis[3].
Morfologia
edytujOwocnik rozpostarty, przyrośnięty, świeży gąbczasty, potem błoniasty. Grzyb hydnoidalny o hymenium z cylindrycznymi kolcami o długości 2–4 mm i stożkowatym lub postrzępionym wierzchołkiem. Powierzchnia o barwie od kremowej do żółtawej, brzeg mniej lub bardziej włóknisty[5].
System strzępkowy monomityczny, strzępki ze sprzążkami, cienkościenne, o szerokości 2–3 µm, w rdzeniu kolców równoległe i często wystające jako małe pęczki. Wśród podstawek cystydiole. Cystyd brak. Podstawki maczugowate, 12–15 × 4–5 µm, z czterema sterygmami i sprzążką bazalną. Bazydiospory nieco kiełbaskowate, 3,5–5 × 1,5–2 µm, gładkie, cienkościenne, szkliste[5].
Występowanie i siedlisko
edytujStwierdzono występowanie Mycoacia aurea w Ameryce Północnej i Południowej, Europie, Azji, Afryce i na Nowej Zelandii. Najwięcej stanowisk podano w Europie[6]. W 2003 r. W. Wojewoda przytoczył 5 stanowisk w Polsce[3]. Bardziej aktualne stanowiska podaje także internetowy atlas grzybów[4]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[7].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny. W Polsce podano jego występowanie w lasach na martwym drewnie drzew liściastych (olsza, leszczyna, topola osika)[3], w innych krajach Europy na jodle pospolitej, dębach i sośnie[5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-11-16].
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 513,514, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b Aktualne stanowiska Mycoacia aurea w Polsce [online] [dostęp 2022-11-16].
- ↑ a b c Mycoacia aurea, „Fungi Europaei - Corticiaceae”, 1 (12), Mycobank, 2010, s. 1–1008 [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Mapa występowania Mycoacia aurea na świecie [online], gbif.org [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.