Nabój 7,62 × 25 mm TT

7,62 × 25 mm TT (7,62 × 25 mm wz. 30, 7,62 mm TT, 7,62 mm nabój Tokariewa) – standardowa amunicja pistoletowa Armii Czerwonej od 1930.

7,62 × 25 mm TT
Ilustracja
Naboje 7,62 mm TT: lewy pełnopłaszczowy (P), prawy przeciwpancerny (P-41)
Rodzaj

Amunicja pistoletowa

Kaliber

7,62 mm

Średnica
pocisku

7,85 mm

max. szyjki

8,44 mm

max. stożka
przejściowego

9,58 mm

max. łuski

9,84 mm

kryzy

9,96 mm

Długość
łuski

25,1 mm

naboju

35 mm

Masa
naboju

10,5–10,8 g

pocisku

5,5 g

materiału
miotającego

0,52 g

Inne
Prędkość
początkowa

420 m/s

Energia
początkowa

390–715 J

Ciśnienie
maksymalne

220–240 MPa

Stanowi on wersję niemieckiego naboju 7,63 × 25 mm Mausera. Różnica w kalibrze i pozostałych wymiarach jest na tyle niewielka, że oba naboje są zamienne. Został wprowadzony do uzbrojenia wraz z pistoletem TT konstrukcji Fiodora Tokariewa w 1930. Nabój Tokariewa posiada łuskę butelkową, pocisk (standardowy typ P) najczęściej z rdzeniem ołowianym i płaszczem stalowym platerowanym miedzią. Nabój standardowo elaborowany był prochem P-45, P-85, P-125 (liczba oznacza ilość części azotanu potasu na 10 części masy prochowej). Od 1941 produkowano także naboje PT (z pociskiem smugowym), P-41 (z pociskiem przeciwpancerno-zapalającym). Pojawiła się wtedy także wersja naboju P z rdzeniem stalowym. Po II wojnie światowej nabój 7,62 × 25 mm TT stał się przepisowym nabojem pistoletowym we wszystkich krajach Układu Warszawskiego a także w Chińskiej Republice Ludowej i Jugosławii. W latach 19481956, była ona produkowana także w Polsce.

W latach 90. XX wieku w Rosji, amunicja 7,62 × 25 mm TT przeżyła „drugą młodość” jako „narzędzie pracy” płatnych zabójców. Stało się tak, gdyż amunicja przeciwpancerna 7,62 × 25 mm TT, w odróżnieniu od słabszej 9 × 18 mm Makarowa, doskonale sprawdzała się w przebijaniu lekkich kamizelek kuloodpornych. Nie bez znaczenia był też fakt, że strzelające tą amunicją pistolety TT były tanie i powszechnie dostępne.

Amunicja 7,62 × 25 mm TT, przewidziana była także do użycia w pistoletach maszynowych: PPD wz. 34/38, PPSz wz. 1941 i PPS wz. 1943[1].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Warszawa: Bellona, 1991, ISBN 83-11-07784-3, OCLC 233499382.
  • Ireneusz Chloupek: Rosyjski Mauser, Komandos 10/94, ISSN 0867-8669.
  • Praca zbiorowa: Indywidualna broń strzelecka II wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000.