Nadwzroczność

wada wzroku

Nadwzroczność (łac. hyperopia), dalekowzroczność, hipermetropia[1] – druga, obok krótkowzroczności, najczęściej spotykana wada refrakcyjna wzroku. Jest wynikiem zbyt małych rozmiarów przednio-tylnych oka (zbyt krótką gałką oczną)[1] w stosunku do jego siły łamiącej lub niewystarczającą siłą łamiącą układu optycznego oka (np. zbyt płaską rogówką) w stosunku do jego długości.

Nadwzroczność
hyperopia
Ilustracja
Góra: bieg promieni światła w oku nadwzrocznym.
Dół: bieg promieni światła po korekcji przez soczewkę okularów.
Klasyfikacje
ICD-10

H52.0

Oko miarowe, to takie, które bez żadnego napięcia mięśni ocznych, a więc bez akomodacji, skupia równoległe promienie światła dokładnie na siatkówce, czyli dla obiektu nieskończenie odległego na siatkówce pojawi się jego ostry obraz. Inaczej jest w oku nadwzrocznym. Jeśli dalekowidz nie napnie mięśni ocznych, tzn. nie użyje akomodacji, to równoległe promienie ogniskowane są za siatkówką. Aby ostro widzieć przedmioty odległe, dalekowidz musi akomodować, a chcąc widzieć ostro przedmioty z bliska, musi akomodować jeszcze mocniej. Stałe napięcie akomodacji może prowadzić do zaburzeń w całym układzie mięśniowym oka, łącznie z zezem. Zakres ostrego widzenia zależy od wielkości wady i amplitudy akomodacji, która zmniejsza się z wiekiem.

Do korekcji nadwzroczności stosuje się okulary korekcyjne lub soczewki kontaktowe. Są to soczewki skupiające. Ich moc optyczną podaje się w dioptriach dodając znak plus. Istnieją też metody chirurgiczne.

Nadwzroczność utajona

edytuj

U osób po 40 roku życia amplituda akomodacji spada do 2,5-3 dioptrii i można nią najwyżej skompensować do dali nadwzroczność o takiej właśnie liczbie dioptrii, ale wtedy brakuje już dodatkowej mocy optycznej aby ostro widzieć „do bliży”. Jednak u dzieci elastyczność soczewek jest tak wielka, że przekłada się ona na amplitudę akomodacji powyżej 14 dioptrii. Można nią skompensować nadwzroczność rzędu 11 dioptrii, oraz 3 dodatkowe dioptrie, żeby ostro widzieć „do bliży”, a więc w całym zakresie.

Nadwzroczność starcza

edytuj

W miarę starzenia się współczynnik załamania światła przez rogówkę i ciało szkliste zmniejsza się typowo o 1,5 dioptrii w 70. roku życia i o 2,5 dioptrii w 80. roku życia.

Przypisy

edytuj
  1. a b Encyklopedia Audiowizualna Britannica: Człowiek i medycyna. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz S.A., 2006, s. 26. ISBN 978-83-60563-15-1.