Nartorolki – urządzenie do symulacji jazdy na nartach (biegowych lub zjazdowych). Alternatywa dla narciarstwa latem.

Nartorolki biegowe do stylu klasycznego, łyżwowego oraz juniorskie.
Nartorolki biegowe do stylu klasycznego, łyżwowego oraz juniorskie.

Jest to sprzęt sportowy do uprawiania narciarstwa biegowego w warunkach bezśnieżnych. Z uwagi na krótsze zimy nartorolki można użytkować do 10 miesięcy w ciągu roku. Na nartorolki składa się komplet dwóch ram, na końcach których zainstalowane się specjalne koła[potrzebny przypis].

Pierwsze prototypowe nartorolki powstawały już w latach 30. XX wieku równocześnie we Włoszech oraz Europie Północnej. Jednak dopiero w okresie między 1950–1970, gdy narciarstwo biegowe jako dyscyplina sportowa zaczynało nabierać profesjonalnego charakteru, wzrosła potrzeba podtrzymywania kondycji i treningu okrągły rok, w tym także latem. Po pierwszych eksperymentach w różnych krajach (m.in. Włochy, Norwegia, Niemcy, Szwecja, Holandia) i zauważeniu pewnych wspólnych cech w konstrukcji nartorolek, w latach 80., zaczęły klarować pewne ich standardy[potrzebny przypis].

Treningi na nartorolkach profesjonalnych narciarzy dały też podstawę do zorganizowania pierwszych zawodów na nartorolkach, w których mogliby się oni sprawdzić i porównać. Pierwsze międzynarodowe zawody zostały zorganizowane w 1993 roku w Hadze. Rok 1998 przyniósł wyróżnienie Międzynarodowej Federacji Narciarskiej FIS, która nadała tym zawodom ragę Mistrzostw Świata FIS. Od tego momentu zawody są imprezą cykliczną i odbywają regularnie co roku[potrzebny przypis].

Nartorolki biegowe

edytuj

Stanowią sprzęt do imitacyjnego treningu narciarstwa biegowego w lecie na dobrych gładkich powierzchniach jak np. asfaltobeton (popularnie zwany asfaltem), gładkie betony, nowoczesne powierzchnie asfaltobetonów akrylowych. Dzielą się na 3 główne typy:

  1. Do narciarstwa w stylu klasycznym, mają dłuższe mosty, ok. 700 mm, szersze kółka i przede wszystkim na każdej nartorolce, jedno z nich, przeważnie tylne, blokuje jednostronnie, aby możliwe było odbicie klasyczne jednokrokiem lub dwukrokiem.
  2. Do narciarstwa w stylu dowolnym, z krótszymi mostami, ok. 500 mm, przeważnie z większymi i węższymi kółkami 25/100 mm, które nie blokują, więc pozwalają tylko na jazdę łyżwą lub bezkrokiem.
  3. Terenowe, na których można poruszać się po mniej gładkich powierzchniach, np. po drogach o gorszej nawierzchni, a nawet ścieżkach parkowych, polnych i leśnych. Większość nartorolek terenowych tak naprawdę nie jest nartorolkami (bo nie występuje w nich główny dla obu stylów narciarskich element unoszenia pięty podczas biegu), ale łyżworolkami terenowymi (bo układ stopa – powierzchnia trakcyjna kół jest stały jak w łyżwach).

Każda nartorolka zbudowana jest z:

  • mostu nośnego – zbudowanego z kwadratowego profilu aluminiowego dla modeli podstawowych, bądź z nowoczesnych kompozytów drewniano-węglowo-epoksydowych w czołowych modelach, których zaletą jest tłumienie drgań od nierówności powierzchni po których jada koła i nie przenoszenie ich na stawy ćwiczącego. Powstają też pierwsze mosty typu kompozyt włókna szklane-włókna węglowe, zaletą ich jest znakomita redukcja wagi, ale niestety nie tłumią tak drgań jak wspomniane poprzednio. Mosty mają ukształtowane z ich materiału lub nakładane widełki do mocowania kół.
  • wiązania narciarskiego biegowego, aby możliwe było używanie biegowych butów narciarskich. Wiązanie jest przykręcone jak najdalej w tylnej części rolki i powinno mieć mocniejsze sprężyny niż dla nart biegowych, gdyż nartorolki są zdecydowanie cięższe od nart.
  • kółka do poruszania się po wybranej powierzchni, które zbudowane są z przeważnie aluminiowej obręczy i na wulkanizowanej na nich specjalnej monolitycznej obręczy gumowej. W modelach do jazdy szybkiej czołowe firmy oferują też koła z obręczami z PU, poliuretanu, o twardościach od A76 do A82 w skali Shore’a. Koła wolne w rolkach klasycznych, jak i dowolnych wyposażone są w łożyska i osie do ich mocowania w widełkach mostów. Koła blokujące mają igłowe łożyska blokujące ruch w jednym kierunku i frezowane osie umożliwiające blokowanie wstecznego ich obrotu wobec widełek.

Do jazdy na nartorolkach biegowych używa się biegowych kijków narciarskich z wymienionymi koszykami śniegowymi na specjalne wzmacniane końcówki z widii i butów do narciarstwa biegowego zimowych lub specjalnych przewietrzanych dla rolek. Zalecane jest używanie kasku rowerowego, ochraniaczy łokci i kolan (takich jak dla łyżworolek)[potrzebny przypis].

Nartorolki terenowe

edytuj
 
Nartorolki terenowe na kołach pompowanych. Wyposażone w uniwersalne wiązanie z nieruchomą piętą oraz hamulec. Dodatkowo rolki posiadają mechanizm uniemożliwiający cofanie się tzw. antyrewers

Zbudowane są z:

  • ramy – krótszej niż w przypadku nartorolek biegowych do której przytwierdzone są 2 kółka, zazwyczaj o średnicy 15–20 cm z dętką lub kauczukowych w zależności od pokonywanego terenu
  • wiązania w różnych formach – ruchomej lub stałej
  • butów – do nart biegowych lub botów od łyżworolek
  • ramy na stałe przymocowanej do buta[potrzebny przypis].

Do jazdy na nartorolkach terenowych używa się zazwyczaj kijków narciarskich z dodatkową nakładką w przypadku nawierzchni asfaltowych[potrzebny przypis].

Nartorolki zjazdowe

edytuj

Używane do jazdy na letnich stokach narciarskich (trawa, igelit).