Niemica (powiat kamieński)

wieś w województwie zachodniopomorskim, powiecie kamieńskim

Niemica (hist. Niemcza[4], niem. Nemitz) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Golczewo, przy drodze wojewódzkiej nr 106 RzewnowoStargard SzczecińskiPyrzyce.

Niemica
wieś
Ilustracja
Droga wojewódzka nr 106 biegnąca przez wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

kamieński

Gmina

Golczewo

Liczba ludności (2022)

180[2]

Strefa numeracyjna

91

Kod pocztowy

72-410[3]

Tablice rejestracyjne

ZKA

SIMC

0775008

Położenie na mapie gminy Golczewo
Mapa konturowa gminy Golczewo, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Niemica”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Niemica”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Niemica”
Położenie na mapie powiatu kamieńskiego
Mapa konturowa powiatu kamieńskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Niemica”
Ziemia53°51′37″N 14°54′43″E/53,860278 14,911944[1]

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa szczecińskiego.

Zabytki

edytuj

Kościół filialny pw. św. Michała Archanioła

edytuj
 
Kościół

Jest to dawny kościół ewangelicki. Ze wzmianek historycznych wiadomo, że w roku 1564 fundatorem kościoła były rodziny von Flemming-Schnatow oraz rodzina von Steinwehr z Niemicy. W roku 1594 w kościele były 2 dzwony w dzwonnicy. W roku 1643 przeprowadzono prace restauracyjne kościoła, a już cztery lata później, w roku 1647 zakończono budowę wieży kościelnej (odnotowano to w kronice kościelnej i inskrypcji na wieży). W roku 1780 opracowano projekt nowej budowy kościoła według projektu Davida Gilly’ego. W roku 1780 została zbudowana południowa ściana kościoła szkieletowego, lecz w 1784 roku pozostałe części kościoła zawaliły się. Na miejscu renesansowego ryglowego kościoła wzniesiono w 1795 roku nowy kościół[5]. W 1780 roku Dawid Gilly wykonał rekonstrukcję wieży kościoła pochodzącej z 1647 roku. W roku 1830 dodano zachodnią emporę[6]. W 1848 roku kościół odnowiono. W 1920 roku zawaliła się empora od strony północnej wraz ze sklepionym grobowcem, znajdującym się pod nią. Pod koniec lat 30. XX wieku przeprowadzono renowację wieży[6]. W roku 1920 rozebrano masywną, dotychczasową, kopułę tzw. chóru Kopplina po stronie północnej[6].


Kościół wzniesiony jest w konstrukcji szkieletowej z wypełnieniem z cegły, założony na planie prostokąta. Jest to budowla prezbiterialna, jednoprzestrzenna z kwadratową w rzucie wieżą przy elewacji zachodniej. Wieża jest oszalowana[7]. Kościół przykryty jest dachem dwuspadowym załamanym nad szczytem wschodnim. Wnętrze otynkowane przykryte jest stropem belkowym. W oknach zachowane są XIX-wieczne witraże.

 
Dwór we wsi

Zbudowany w XIX wieku w stylu pseudoklasycznym. Przebudowany w latach 1960–1965. Wzniesiony z cegły, otynkowany. Budynek wysoko podpiwniczony, parterowy z mieszkalnym poddaszem. Założony na planie prostokąta, dwutraktowy z gankiem zakończonym balkonem na osi fasady, który podtrzymują cztery kolumny. W wejściu głównym neorokokowe drzwi z nadświetlem, w którym znajdują się tarcze herbowe ze zniszczonym rysunkiem. Budynek pokryty dachem dwuspadowym załamanym nad ścianami szczytowymi. We wnętrzu zachowane są trzy kominki; jeden z nich wykonany jest z kafli holenderskich z dekoracją nawiązującą do motywów zdobniczych kafli z Delftu.

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 86804
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 822 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. ks. Stanisław Kozierowski: Atlas nazw geograficznych Słowiańszczyzny Zachodniej. T. Zeszyt I. Poznań: 1934.
  5. Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 194, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
  6. a b c * Gerhard Bronisch, Walter Ohle, Kreis Kammin Land, Stettin 1939 (niem.).
  7. Piotr Skurzyński „Pomorze” Wyd. Sport i Turystyka – Muza S.A. Warszawa 2007 s. 77 ISBN 978-83-7495-133-3.