Nikołaj Skoblin
Nikołaj Władimirowicz Skoblin (ur. 1893, zm. prawdopodobnie 1938) – generał major Białej Armii.
| |
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1937 lub 1938 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
przed 1914–1923 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
126 Rylski Pułk Piechoty, Korniłowski Pułk Uderzeniowy, Korniłowska Dywizja Uderzeniowa |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
działacz białej emigracji, agent INO NKWD |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys Edytuj
Rozpoczął naukę w Czugujewskiej Szkole Wojskowej, którą w związku z wybuchem I wojny światowej ukończył w trybie przyśpieszonym w stopniu praporszczyka. W carskiej armii dosłużył się stopnia sztabskapitana.
W czasie wojny domowej dowodził w latach 1918-1919, pułkami uderzeniowymi gen. Ławra Korniłowa, brygadą 1919, dywizją 1919–1920. Mianowany na stopień generała majora 26 marca 1920 w Armia Rosyjska Piotra Wrangla.
Po klęsce Białych udał się na emigrację. Na emigracji został agentem NKWD. Razem z żoną Nadieżdą Plewicką uczestniczył w porwaniu szefa Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego (ROWS), gen. Jewgienija Millera. Miller udając się na umówione przez Skoblina spotkanie z rzekomymi oficerami niemieckiego ataszatu wojskowego i podejrzewając pułapkę – pozostawił współpracownikom szczegółową notatkę. W konsekwencji fakt porwania został ujawniony, a Skoblin zdemaskowany jako agent INO NKWD. Skoblin odegrał prawdopodobnie uprzednio istotną rolę w preparowaniu sprawy marszałka Tuchaczewskiego[1].
Skoblin planował samodzielnie lub wspólnie z INO NKWD zajęcie stanowiska Millera w ROWS. Po zdemaskowaniu zbiegł, przedostał się do Hiszpanii, jego dalsze losy pozostają nieznane – prawdopodobnie został w Hiszpanii zlikwidowany przez NKWD[2]. Według Pawła Sudopłatowa został najprawdopodobniej zabity na pokładzie samolotu, którym NKWD wywoziło go z Francji do Hiszpanii, a ciało wyrzucono za burtę. W oficjalnej wersji, we wspomnieniach, Sudopłatow pisze o śmierci podczas nalotu frankistów na Barcelonę w rok później[3].
Odznaczenia Edytuj
- Order Świętego Jerzego IV klasy
- Order św. Mikołaja Cudotwórcy
- Znak 1 Kubańskiego (Zimowego) Pochodu
Przypisy Edytuj
- ↑ Christopher Andrew, Wasilij Mitrochin Archiwum Mitrochina, t.I KGB w Europie i na Zachodzie Poznań 2009 Wyd. Rebis Wyd. II poprawione, ISBN 978-83-7510-348-9. s. 138-139, Walter Kriwicki W tajnej służbie Stalina, Warszawa 2002, ISBN 83-85852-69-7 s. 178-182. O roli Skoblina por też. Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona, ISBN 83-11-08667-2 , s.141-143, 151.
- ↑ Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona ISBN 83-11-08667-2 s.151
- ↑ Гаспарян Армен Сумбатович, Генерал Скоблин. Легенда советской разведки, Москва 2012, Wyd. Вече, ISBN 978-5-9533-6441-6, s.358.
Bibliografia, literatura, linki Edytuj
- Гаспарян Армен Сумбатович, Генерал Скоблин. Легенда советской разведки, Москва 2012 Wyd. Вече, ISBN 978-5-9533-6441-6 wersja elektroniczna
- K. A. Zaleskij, I mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. Moskwa: wyd WECZE, 2000.