Nycticorax caledonicus crassirostris

Nycticorax caledonicus crassirostris – wymarły podgatunek ślepowrona rdzawego, ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae). Zamieszkiwał Wyspy Bonin leżące na Pacyfiku, należące do Japonii.

Nycticorax caledonicus crassirostris[1]
Vigors, 1839
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

pelikanowe

Podrząd

czaplowce

Rodzina

czaplowate

Rodzaj

Nycticorax

Gatunek

ślepowron rdzawy

Podgatunek

Nycticorax caledonicus crassirostris

Cechy podgatunku

edytuj

Średniej wielkości czapla o krępej budowie. Ptaki te osiągały wielkość do 61 centymetrów. Wierzch głowy był czarny, wyrastały z niego dwa ozdobne białe pióropusze, które sięgały do tułowia. Grzbiet barwy brązowo-cynamonowej, brzuch biały. Nogi i stopy barwy pomarańczowej, dziób czarny. W porównaniu z podgatunkiem nominatywnym Nycticorax caledonicus caledonicus miał większy i silniejszy dziób.

Odkrycie

edytuj

Nycticorax caledonicus crassirostris został opisany przez Nicholasa Aylwarda Vigorsa w 1839 roku na podstawie raportów pruskiego rysownika Heinricha von Kittlitza i kapitana brytyjskiej marynarki wojennej Fredericka Williama Beecheya w trakcie podróży statkiem HMS Blossom w 1828 roku.

Pożywienie

edytuj

Pokarm stanowiły przede wszystkim ryby, owady i małe żółwie.

Występowanie i biotop

edytuj

Jedynym znanym miejscem występowania Nycticorax caledonicus crassirostris były dwie wyspy z grupy Wysp Bonin, tj. Chichi-jima i Nakōdo-jima. Siedliskiem tych ptaków były plaże i bagna. Gniazdował na niskich drzewach.

Wymarcie

edytuj

Nycticorax caledonicus crassirostris posiada obecnie status podgatunku wymarłego (EX). Wymarł niespełna 50 lat po jego opisaniu. Ostatni okaz schwytano w 1889 roku na wyspie Nakōdo-jima. Obecnie istnieje sześć okazów muzealnych, po jednym w Londynie i Bremie oraz cztery w Petersburgu. Najbardziej prawdopodobną przyczyną jego wyginięcia było drapieżnictwo szczurów i dzikich kotów. Pośrednią przyczyną było także kolekcjonowanie piór w celu wyrobu kapeluszy przez modystki. Z tej przyczyny ptaki te były masowo odstrzeliwane. Kapelusze takie były szczególnie modne w ówczesnych czasach w Japonii. Z tej również przyczyny nie zachowały się żadne muzealne egzemplarze w japońskich muzeach.

Przypisy

edytuj
  1. Nycticorax caledonicus crassirostris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • James C. Greenway (1967): Extinct and Vanishing Birds of the World. Dover Publications Inc., New York.
  • David Day: The Doomsday Book of Animals. Ebury Press, London 1981.
  • Dieter Luther: Die ausgestorbenen Vögel der Welt. Westarp Wissenschaften, 1995.

Linki zewnętrzne

edytuj