Otton Gloeh
Otton Gloeh (ur. 31 maja 1890 w Warszawie, zm. 11 lipca 1923 w Ludwikowie) – major saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 major saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 maja 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 lipca 1923 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.jpg)
_01.jpg)
Życiorys
edytujUrodził się 31 maja 1890 w Warszawie, w rodzinie Ludwika (zm. 1924) i Ludwiki z domu Buff (zm. 1923)[1][2][3]. Był bratem Feliksa Teodora (1885–1960), naczelnego kapelana wyznania ewangelicko-augsburskiego Wojska Polskiego, Bogusława Edmunda (1888–1970), porucznika administracji Wojska Polskiego i Ryszarda (1902–1939), podporucznika piechoty rezerwy Wojska Polskiego[4][5]. Po ukończeniu szkół średnich rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej[4].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej[4]. Ostatnie dwa lata spędził na froncie tureckim, na Kaukazie[4]. Od listopada 1917 pełnił służbę w sztabie Polskiej Oddzielnej Brygady na Kaukazie na stanowisku adiutanta[4]. Później został członkiem komisji demobilizacyjnej generała Adolfa Kuczewskiego, a następnie sekretarzem generała Filipa Dubiskiego, jako prezesa komisji wojskowo-rejestracyjnej[4]. Pod koniec lata 1918 na czele kilkuset Polaków, przez Morze Czarne i Rumunię, wrócił do Warszawy[4]. Tam sprawował opiekę nad rodakami, którzy zostali zakwaterowani w barakach na Powązkach[4]. Jesienią tego roku włączył się w prace organizacyjne Straży Narodowej i wziął udział w rozbrajaniu Niemców[4].
W grudniu 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko dowódcy 3 szwadronu Straży Granicznej w Mławie[4]. 28 czerwca 1919 został przeniesiony z Wojskowej Straży Granicznej do Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim[6] i przydzielony do XIV batalionu saperów, w którym dowodził 4. kompanią, a od 17 kwietnia 1920 – 2. kompanią[7][4]. W szeregach batalionu walczył pod Bobrujskiem, Świsłoczą, Okuniewem, Dobrolinem i Radzyminem[4].
Wyróżnił się 27 lipca 1920 w walce z bolszewikami pod wsią Dobuczyn[8]. 25 października 1920 major Zygmunt Psarski dowódca XIV batalionu saperów we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał: „(…) 2 komp. 14 baonu saperów pod dowództwem por. Gloeha dzielnym atakiem nie zważając na bardzo silny ogień z dział i km przeciwnika dotarła do szosy Prużana – Różana na wysokości wsi Dobuczyn, czym umożliwiła 58 pp Wlkp., znajdującemu się w bardzo ciężkim położeniu przejście do kontrataku. Następnie por. Gloeh z jednym plutonem z niezwykłym bohaterstwem i zaciętością utrzymywał, pomimo kilkakrotnej przewagi bolszewików, otoczoną przez nich z 3 stron pozycję na szosie i pomimo zepsucia swego karabinu maszynowego własnym przykładem męstwa i pogardy śmierci, pomimo strat 2 zabitych, 5 rannych, osłaniał skrzydło 58 pp Wlkp. i łączność jego z grupą ppłk. Andersa, czym umożliwił obydwóm oddziałom wypełnienie w porządku swych dalszych zadań bojowych. Działo się to w okresie, gdy naszego żołnierza zmęczonego i częściowo zdemoralizowanego długim odwrotem i wielką przewagą wroga, tylko osobiste bohaterstwo i dzielny przykład oficera, mogły zachęcić do wytrwania na wysuniętej naprzód i zagrożonej z tyłu pozycji”[8].
9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w korpusie inżynierii i saperów, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[9]. 1 września 1921 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy XIV batalionu saperów[10][4]. Później został zastępcą dowódcy 7 pułku saperów w Poznaniu[4]. Ukończył kurs pontonierski i kurs uzupełniający dla oficerów sztabowych oraz zapisał się na Wydział Matematyczny Uniwersytetu Poznańskiego[4]. 27 czerwca 1921 został zameldowany w Poznaniu na ul. Strzeleckiej 12[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 55. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[11]. Później został przydzielony do Szefostwa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko referenta[12].
Zmarł 11 lipca 1923 śmiercią tragiczną w Ludwikowie (w czasie kąpieli w Jeziorze Góreckim doznał „udaru serca”)[4][13][14][15]. 15 lipca 1923 został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (sektor A19, rząd 1, grób 5)[2][16].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 635[17] – 13 kwietnia 1921[18][19][20]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[4][21]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Jako kapitan Otton Gloch ur. 31 maja 1890 w Warszawie, wyznania ewangelickiego. Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2023-06-01].
- ↑ a b Śp. Otton Gloeh. Cmentarz Ewangelicko-Augsburski Świętej Trójcy w Warszawie. [dostęp 2023-06-02].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-01].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Ś.p. Major W.P. Otton Gloeh. „Żołnierz Wielkopolski”. 16, s. 7, 1923-08-01. Poznań: Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VII.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 392, 91, 555.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 74 z 8 lipca 1919, poz. 2416.
- ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 19, 20.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920, s. 893.
- ↑ Obsada dowództw. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.59, s. 157 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-03].
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 230, jako Otton Gloch.
- ↑ Nekrolog. „Żołnierz Wielkopolski”. 16, s. 7, 1923-08-01. Poznań: Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VII.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 745, jako Otton Gloch.
- ↑ Ś.p. major Otton Gloeh. „Żołnierz Polski”. 30 (362), s. 12, 1923-07-29. Warszawa.
- ↑ Nasza rodzina: Zgony. „Polska Zbrojna”. 190, s. 5, 1923-07-14. Warszawa.
- ↑ Pogrzeb ś.p. mjra Ottona Gloch. „Polska Zbrojna”. 194, s. 5, 1923-07-18. Warszawa.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 813, jako por. Gloch Otton.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-01].
- ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 41.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-01].
Bibliografia
edytuj- Gloch Otton. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.29-2046 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-01].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Witold Mańkowski: Zarys historji wojennej 7-go Pułku Saperów Wielkopolskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920.