Pławikonik australijski

gatunek morskiej ryby

Pławikonik australijski[2] (Phycodurus eques) – gatunek morskiej ryby z rodziny igliczniowatych (Syngnathidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Phycodurus.

Pławikonik australijski
Phycodurus eques[1]
(Günther, 1865)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

igliczniokształtne

Rodzina

igliczniowate

Rodzaj

Phycodurus
Gill, 1896

Gatunek

pławikonik australijski

Synonimy
  • Phycodorus eques[2] (Günther, 1865)
  • Phycodurus glauerti Whitley 1939
  • Phyllopteryx eques Günther, 1865
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Występowanie

edytuj

Gatunek endemiczny południowego i zachodniego wybrzeża Australii. Jego zasięg występowania rozciąga się od Perth do Parku Narodowego Przylądku Wilsona. Żyje na głębokościach 20 m. Rzadko obserwuje się je głębiej niż 30 m[4]. Występuje w wodach morskich i słonawych.

Charakterystyka

edytuj

Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet do 50 cm długości, choć ich przeciętna długość to 30 cm[5]. Żyją około 8–10 lat[6]. Wyglądem przypominają wodorosty. Zazwyczaj są brązowe lub żółte z charakterystycznymi ciemniejszymi prążkami. Podobieństwo do otoczenia jest ich podstawowym mechanizmem przetrwania. W odróżnieniu od koników morskich, mają niechwytny ogon. Pławikoniki australijskie prowadzą samotny tryb życia, łączą się w pary tylko na czas rozrodu.

Samica składa do torby lęgowej samca do 250 ziarenek ikry. Samiec inkubuje je przez około 6 tygodni, następnie młode uwalniają się i od razu zaczynają prowadzić samodzielne życie. Osiągają dojrzałość płciową po około 2-2,5 roku.

Żywi się skorupiakami z rzędu Mysida. Bytuje na podmorskich łąkach glonów Posidonia, gdzie również żerują[5]. Nie posiadają zębów – wysysają swoje ofiary[7]

Zagrożenia

edytuj

Badania pokazują, że pławikoniki zapadają na scuticociliatosis, chorobę roznoszoną przez orzęski z grupy Scuticociliatida[8] oraz na infekcje przenoszone przez melanizujące grzyby z rodzaju Exophiala[9]. Są również używane w medycynie alternatywnej, a także zbierane przez kolekcjonerów ze względu na ich unikalny wygląd, co skutkuje znacznym zmniejszeniem populacji[10]

Stowarzyszenia zajmujące się ochroną naturalnej fauny wybrzeży Australii (m.in. Monterey Bay Aquarium) wprowadzają regulacje dotyczące połowu tych niezwykłych stworzeń i wykorzystują je w programach edukacyjnych. Australijskie władze stworzyły program „Dragon Search”, w którym może wziąć udział każdy, nawet będący w Australii przejazdem. Polega on na monitorowaniu ilości pławikoników na określonych obszarach[11].

Przypisy

edytuj
  1. Phycodurus eques, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik: Mały słownik zoologiczny. Ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.
  3. Phycodurus eques, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. R.H. Kuiter: Coastal Fishes of Southeastern Australia. 2000. (ang.).
  5. a b Connolly, R.M., Melville, A.J., Preston, K.M. Patterns of movement and habitat use by leafy seadragons tracked ultrasonically. „Journal of Fish Biology”. 61, s. 684–695, 2002. (ang.). 
  6. Leafy seadragon. New England Aquarium. [dostęp 2014-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-14)].
  7. Groves, P. Leafy Seadragons. „Scientific American”. 179, s. 85–89, 1998. (ang.). 
  8. Severe Scuticociliate (Philasterides dicentrarchi) Infection in a Population of Sea Dragons (Phycodurus eques and Phyllopteryx taeniolatus). SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
  9. Disseminated Phaeohyphomycosis in Weedy Seadragons (Phyllopteryx Taeniolatus) and Leafy Seadragons (Phycodurus Eques) Caused by Species of Exophiala, Including a Novel Species. SAGE Journals. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
  10. Feafy sea dragon. Monterey Bay Aquarium. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
  11. Dragon Search. Reef Watch South Australia. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).

Bibliografia

edytuj