Wikipedia

Paweł Zbierski

Paweł Zbierski (ur. 15 maja 1959 w Gdańsku) – polski publicysta, reporter, scenarzysta i reżyser. Debiutował jako poeta na łamach czasopisma „Rejsy”[1]. W 1980 wolontariusz w redagowanym w Gdańsku przez Arkadiusza „Arama” Rybickiego serwisie BIPS[2] z Pawłem Huellem[3] i Andrzejem Zarębskim. Uczestnik Ruchu Młodej Polski[4]. Dziennikarz „Gazety Wyborczej”, potem dziennikarz telewizyjny. Autor relacji newsowych, a także reportaży i filmów dokumentalnych. Współpracownik Lecha Bądkowskiego i współzałożyciel rubryki Samorządność w „Dzienniku Bałtyckim”[5].

Paweł Zbierski
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1959
Gdańsk

Zawód

publicysta, reporter, scenarzysta, reżyser

Wczesne lata edytuj

Urodził się i wychowywał w Gdańsku jako syn Eleonory Zbierskiej[6] i Andrzeja Zbierskiego, archeologa[7]. Miał brata Dominika[6]. Jego dziadek Dominik Zbierski był senatorem II RP”[8]. Ukończył III LO w Gdańsku, gdzie należał do młodzieżowej organizacji opozycyjnej i redagował gazetkę „Topolówka”[9][10][11]. Publikował pod pseudonimem Maria Stolińska w ukazującym się poza zasięgiem cenzury piśmie „Bratniak”[12]. W latach szkolnych publikował na łamach miesięcznika „Pomerania”. W maju 1980 zdał egzamin maturalny.

Uczył się dziennikarstwa pod kierunkiem Lecha Bądkowskiego. Za jego namową wstąpił do Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. Przed sierpniem 1980 uczestniczył w spotkaniach samokształceniowych organizowanych przez Aleksandra Halla. Mimo pomyślnie zdanego egzaminu na wydział humanistyczny Uniwersytetu Gdańskiego, wziął urlop dziekański i pracował jako wolontariusz w tworzącym się wówczas NSZZ „Solidarność”. W 1981 (aż do stanu wojennego) był członkiem Komitetu Strajkowego na wydziale humanistycznym UG, gdzie szefem strajku wydziałowego był Tomasz Bedyński[13], a Komitetu ogólnouczelnianego Maciej Płażyński.

Po wprowadzeniu stanu wojennego doręczono mu powołanie do Ludowego Wojska Polskiego[1]. Przez kilka miesięcy skutecznie uchylał się od wojska, przebywając w szpitalu (otrzymał kategorię „E”). W latach 1984-1987 studiował polonistykę w Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, uczęszczając m.in. na dwuletnie proseminarium z języka i literatury ukraińskiej. W Krakowie Włodzimierz Mokry uświadomił mu ukraińskie korzenie po stronie matki[14]. W 1987 napisał pracę dyplomową pt. Ukraina Słowackiego (promotor prof. Maria Żmigrodzka).

Dziennikarstwo i praca zawodowa edytuj

Jeszcze podczas studiów uniwersyteckich współpracował z różnymi tytułami prasowymi, w tym „Gazeta Gdańska”, „Tygodnik Powszechny”, „W Drodze” i „Gazeta Wyborcza”. W 1987 rozpoczął pracę jako asystent w Zakładzie Literatury XX wieku Uniwersytetu Gdańskiego pod kierunkiem prof. Małgorzaty Czermińskiej; prowadził tam zajęcia m.in. z historii literatury powszechnej oraz współczesnej literatury polskiej. Równolegle pracował jako dziennikarz w „Gazecie Gdańskiej”.

Był w zespołach redakcyjnych: dwutygodnika „Pielgrzym”, kwartalnika „Tytuł” i „Gazety Gdańskiej”. W wydawnictwie „Atext” inicjator Biblioteki Vinzenza. W publicystyce z tamtego czasu interesował go temat wielokulturowości Polski. Był współzałożycielem Towarzystwa Polsko-Ukraińskiego w Gdańsku – na łamach „Gwiazdy Morza” ukazał się z jego podpisem memoriał w sprawie polsko ukraińskiego pojednania.

W latach 1992–1994 pracował w gdańskim oddziale „Gazety Wyborczej” jako dziennikarz, redaktor naczelny i dyrektor oddziału. Od 1994 pracował w TVP Gdańsk – realizując tam filmy, reportaże, publicystykę oraz materiały informacyjne[15]. Zrealizował kilkadziesiąt reportaży oraz filmów. Od 2012 był stałym współpracownikiem wydawanego przez Pawła Huelle kwartalnika artystycznego „Bliza”. Podczas trwania w Kijowie Euromajdanu mocno zaangażowany w organizowanie na terenie Polski demonstracji wspierających ten protest, m.in. pod konsulatami Rosji i Ukrainy[16]. Z TVP odszedł dobrowolnie, po objęciu prezesury tej instytucji przez Jacka Kurskiego[17].

W 2004 wydał książkę Na własny rachunek. Rzecz o Lechu Bądkowskim[18].

Jest autorem do scenariuszy filmowych, a także do spektaklu Le Rêve (Marzenie) wystawionego w krakowskim teatrze „Variete” z Aleksandrą Fontaine[19][20].

Od roku 2017 do 2020 pracował w firmie Fontaine Media jako dyrektor artystyczny [17]. Jest współzałożycielem razem z Aleksandrą Fontaine stowarzyszenia Nous en Europe oraz Galerii Poray. Zamieszkał w Katalonii[17].

Wybrana filmografia edytuj

  • 2005: Kryptonim i Inspirator
  • 2005: NZS. – Tak się zaczęło
  • 2007: Stacja Osowa
  • 2008: Bez owijania w jedwab
  • 2008: Sarmacja jest w nas
  • 2011: Była w moim życiu Solidarność
  • 2012: Drugie życie generała
  • 2015: Gdańsk. Koniec i początek
  • 2016: Dziewczyna z walizką

Nagrody i wyróżnienia edytuj

  • 1997 i 2005 – Nagroda "Ostrego pióra"[21]
  • 2004 – Nagroda Prolibro Legendo[22]
  • 2005 – Medal Dwudziestopięciolecia Solidarności
  • 2008 – Nagroda w Konkursie Pik TVP za debatę "Przed Grudniem był Marzec"[23]

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Alicja Katarzyńska (2020-02-05): Paweł Zbierski, autor biografii Lecha Bądkowskiego: - Zaważył na całym moim życiu. www.gdansk.pl. [dostęp 2020-05-17]. (pol.).
  2. ↑ BIPS. Wszechnica Solidarności. [dostęp 2020-05-17]. (pol.).
  3. ↑ Huelle. Poradnia językowa PWN. [dostęp 2017-11-19]. (pol.).
  4. ↑ Akwilon. Europeana. [dostęp 2016-10-20]. (pol.).
  5. ↑ Barbara Szczepuła: „Samorządność” była koniem trojańskim w Dzienniku Bałtyckim. „Dziennik Bałtycki”. [dostęp 2016-10-20]. (pol.).
  6. ↑ a b Nekrologi. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2020-05-17]. (pol.).
  7. ↑ Zmarł prof. Andrzej Zbierski. „I jak jest w tym niebie, panie profesorze?”. „Dzienniku Bałtyckim”. [dostęp 2017-11-19]. (pol.).
  8. ↑ Dominik Zbierski. Witryna edukacyjna Kancelarii Senatu. [dostęp 2020-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-21)]. (pol.).
  9. ↑ Opozycja młoidzieżowa w szkołach średnich Gdańska 1968–1989. Encyklopedia Gdańska. [dostęp 2017-11-19]. (pol.).
  10. ↑ Jan Hlebowicz - „Niepokorni z Topolówki” [online], Księgarnia Internetowa PWN [dostęp 2017-11-19] (pol.).
  11. ↑ Katalog osób „rozpracowywanych” przez organa bezpieczeństwa państwa komunistycznego. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2016-10-20]. (pol.).
  12. ↑ Ruch Młodej Polski. Encyklopedia Gdańska. [dostęp 2017-11-19]. (pol.).
  13. ↑ Zmarł Tomasz Bedyński - gdański patriota, społecznik, animator [online], www.gdansk.pl [dostęp 2017-11-19] (pol.).
  14. ↑ Uczczono 25-lecie niepodległości Ukrainy [online], www.gdansk.pl [dostęp 2017-11-19] (pol.).
  15. ↑ Nasi dziennikarze. TVP3 Gdańsk. [dostęp 2017-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-03)].
  16. ↑ Anna Dobiegała, Nie zostawiajcie Ukrainy, „Gazeta Wyborcza: Gazeta Trójmiasto”, 20, 25 stycznia 2014, s. 3 [dostęp 2016-10-20] (pol.).
  17. ↑ a b c Paweł Zbierski, Fontaine Media, Paryż. Towarzystwo Dziennikarskie. [dostęp 2020-05-17]. (pol.).
  18. ↑ Na Własny Rachunek. Rzecz o Lechu Bądkowskim. Empik. [dostęp 2017-12-11]. (pol.).
  19. ↑ Niespokojny duch małej Oli, który stworzył Aleksandrę – gwiazdę Lido. „Dziennik Polski”. [dostęp 2017-11-19]. (pol.).
  20. ↑ Paryska rewia zagości na deskach Teatru Variete - Magiczny Kraków. www.krakow.pl. [dostęp 2020-03-27]. (pol.).
  21. ↑ Ostre Pióra 2005 rozdane. Wirtualne Media. [dostęp 2017-11-19]. (pol.).
  22. ↑ Wojewódzka I Miejska Biblioteka Publiczna W Gdańsku. old.wbpg.org.pl. [dostęp 2017-12-03].
  23. ↑ 15. PiK Olsztyn/Ryn, październik 2008. www.tvp.pl. [dostęp 2017-11-19]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Zbierski&oldid=73095384”