Phyllotini

	Phyllotini
	Vorontsov, 1959
	; Przedstawiciel plemienia – wieczorniczka mała (Calomys laucha)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Rząd	gryzonie
Podrząd	Supramyomorpha
Infrarząd	myszokształtne
Nadrodzina	myszowe
Rodzina	chomikowate
Podrodzina	bawełniaki
Plemię	Phyllotini
	Typ nomenklatoryczny
	Phyllotis Waterhouse, 1837
Synonimy
	Hesperomyes Winge, 1888; Hesperomyidae: Ameghino, 1889; Phyllotina: Steppan, 1995; Calomyina Steppan, 1995;
	Hesperomyes Winge, 1888; Hesperomyidae: Ameghino, 1889; Phyllotina: Steppan, 1995; Calomyina Steppan, 1995;
Rodzaje
	16 rodzajów (w tym 5 wymarłych) – zobacz opis w tekście
	16 rodzajów (w tym 5 wymarłych) – zobacz opis w tekście
	Systematyka w Wikispecies

Phyllotini – plemię ssaków z podrodziny bawełniaków (Sigmodontinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).

Zasięg występowania

Plemię obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej^[5].

Podział systematyczny

Do plemienia należą następujące występujące współcześnie rodzaje^[6]^[5]^[7]:

Calassomys Pardiñas, G. Lessa, Teta, Salazar-Bravo & Câmara, 2014 – jedynym przedstawicielem jest Calassomys apicalis Pardiñas, G. Lessa, Teta, Salazar-Bravo & Câmara, 2014
Calomys Waterhouse, 1837 – wieczorniczka
Eligmodontia F. Cuvier, 1837 – gerbilomyszka
Graomys O. Thomas, 1916 – liściuszek
Phyllotis Waterhouse, 1837 – liściouch
Tapecomys S. Anderson & Yates, 2000 – tarijczyk
Loxodontomys Osgood, 1947 – słonioząbek – jedynym przedstawicielem jest Loxodontomys micropus (Waterhouse, 1837) – słonioząbek wielkouchy
Salinomys Braun & Mares, 1995 – salinowiec – jedynym przedstawicielem jest Salinomys delicatus Braun & Mares, 1995 – salinowiec delikatny
Andalgalomys D.F. Williams & Mares, 1978 – saliniak
Galenomys O. Thomas, 1916 – żółtomyszor – jedynym przedstawicielem jest Galenomys garleppi (O. Thomas, 1898) – żółtomyszor andyjski
Auliscomys Osgood, 1915 – inkomysz

Opisano również rodzaje wymarłe^[8]:

Ichthyurodon Steppan & Pardiñas, 1998^[9] – jedynym przedstawicielem był Ichthyurodon ameghinoi Steppan & Pardiñas, 1998
Kraglievichimys Barbière, Ortiz & Pardiñas, 2018^[10] – jedynym przedstawicielem był Kraglievichimys formosus (Reig, 1978)
Panchomys Pardiñas, 1997^[11] – jedynym przedstawicielem był Panchomys steppani Pardiñas, 1997
Pardinamys Ortiz, Jayat & Steppan, 2012^[12] – jedynym przedstawicielem był Pardinamys humahuaquensis Ortiz, Jayat & Steppan, 2012
Tafimys Ortiz, Pardiñas & Steppan, 2000^[13] – jedynym przedstawicielem był Tafimys powelli Ortiz, Pardiñas & Steppan, 2000.

Uwagi

↑ Typ nomenklatoryczny: Hesperomys Waterhouse, 1839 (= Calomys Waterhouse, 1837),
↑ Nomen nudum; typ nomenklatoryczny: Calomys Waterhouse, 1837.

Przypisy

↑ Н.Н. Воронцов. Система хомяков (Сriсеtinае) мировой фауны и их филогенетические связи. „Бюллетень Московского Общества Испытателей Природы”. Отдел биологический. 64 (5), s. 136, 1959. (ros.).
↑ H. Winge: Jordfundne og nulevende Gnavere (Rodentia) fra Lagoa Santa, Minas Geraes, Brasilian. Med Udsigt over Gnavernes indbyrdes Slægtskab. Kjøbenhavn: F. Dreyer, 1887, s. 125, seria: E Museo Lundii 1 (3). (duń.).
↑ F. Ameghino. Contribución al conocimiento de los mamiferos fósiles de la República Argentina. „Acta de la Academia Nacional de Ciencias Exactas”. 6, s. 109, 1889. (hiszp.).
↑ ^a ^b S.J. Steppan. Revision of the tribe Phyllotini (Rodentia: Sigmodontinae), with a phylogenetic hypothesis for the Sigmodontinae. „Fieldiana”. Zoology. 80, s. 72, 1995. (ang.).
↑ ^a ^b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 430–438. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).
↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 244–257. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Phyllotini Воронцов (Vorontsov), 1959, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-08] (ang.).
↑ S.J. Steppan & U.F.J. Pardiñas. Two new fossil muroids (Sigmodontinae: Phyllotini) from the early Pleistocene of Argentina: phylogeny and paleoecology. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 18 (3), s. 641, 1998. DOI: 10.1080/02724634.1998.10011090. (ang.).
↑ F. Barbière, P.E. Ortiz & U.F.J. Pardiñas. The oldest sigmodontine rodent revisited and the age of the first South American cricetids. „Journal of Paleontology”. 93 (2), s. 376, 2018. DOI: 10.1017/jpa.2018.74. (ang.).
↑ U.F.J. Pardiñas. Un nuevo sigmodontino (Mammalia: Rodentia) del Plioceno de Argentina y consideraciones sobre el registro fósil de los Phyllotini. „Revista Chilena de Historia Natural”. 70, s. 544, 1997. (hiszp.).
↑ P.E. Ortiz, J.P. Jayat & S.J. Steppan. A new fossil phyllotine (Rodentia, Sigmodontinae) from the late Pliocene in the Andes of northern Argentina. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 32 (6), s. 1430, 2012. DOI: 10.1080/02724634.2012.707998. (ang.).
↑ P.E. Ortiz, U.F.J. Pardiñas & S.J. Steppan. A new fossil phyllotine (Rodentia: Muridae) from northwestern Argentina and relationships of the Reithrodon group. „Journal of Mammalogy”. 81 (1), s. 38, 2000. DOI: 10.1644/1545-1542(2000)081<0037:ANFPRM>2.0.CO;2. (ang.).

[2] Typ nomenklatoryczny: Hesperomys Waterhouse, 1839 (= Calomys Waterhouse, 1837),

[6] Nomen nudum; typ nomenklatoryczny: Calomys Waterhouse, 1837.

[vor-1] Н.Н. Воронцов. Система хомяков (Сriсеtinае) мировой фауны и их филогенетические связи. „Бюллетень Московского Общества Испытателей Природы”. Отдел биологический. 64 (5), s. 136, 1959. (ros.).

[win-3] H. Winge: Jordfundne og nulevende Gnavere (Rodentia) fra Lagoa Santa, Minas Geraes, Brasilian. Med Udsigt over Gnavernes indbyrdes Slægtskab. Kjøbenhavn: F. Dreyer, 1887, s. 125, seria: E Museo Lundii 1 (3). (duń.).

[ame-4] F. Ameghino. Contribución al conocimiento de los mamiferos fósiles de la República Argentina. „Acta de la Academia Nacional de Ciencias Exactas”. 6, s. 109, 1889. (hiszp.).

[ste-5] S.J. Steppan. Revision of the tribe Phyllotini (Rodentia: Sigmodontinae), with a phylogenetic hypothesis for the Sigmodontinae. „Fieldiana”. Zoology. 80, s. 72, 1995. (ang.).

[Burgin&inni-7] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 430–438. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).

[mdd-8] N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).

[Cichocki&inni-9] Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 244–257. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[zij-10] J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Phyllotini Воронцов (Vorontsov), 1959, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-08] (ang.).

[ste&par-11] S.J. Steppan & U.F.J. Pardiñas. Two new fossil muroids (Sigmodontinae: Phyllotini) from the early Pleistocene of Argentina: phylogeny and paleoecology. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 18 (3), s. 641, 1998. DOI: 10.1080/02724634.1998.10011090. (ang.).

[bar&inni-12] F. Barbière, P.E. Ortiz & U.F.J. Pardiñas. The oldest sigmodontine rodent revisited and the age of the first South American cricetids. „Journal of Paleontology”. 93 (2), s. 376, 2018. DOI: 10.1017/jpa.2018.74. (ang.).

[par-13] U.F.J. Pardiñas. Un nuevo sigmodontino (Mammalia: Rodentia) del Plioceno de Argentina y consideraciones sobre el registro fósil de los Phyllotini. „Revista Chilena de Historia Natural”. 70, s. 544, 1997. (hiszp.).

[ort&innia-14] P.E. Ortiz, J.P. Jayat & S.J. Steppan. A new fossil phyllotine (Rodentia, Sigmodontinae) from the late Pliocene in the Andes of northern Argentina. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 32 (6), s. 1430, 2012. DOI: 10.1080/02724634.2012.707998. (ang.).

[ort&innib-15] P.E. Ortiz, U.F.J. Pardiñas & S.J. Steppan. A new fossil phyllotine (Rodentia: Muridae) from northwestern Argentina and relationships of the Reithrodon group. „Journal of Mammalogy”. 81 (1), s. 38, 2000. DOI: 10.1644/1545-1542(2000)081<0037:ANFPRM>2.0.CO;2. (ang.).

[1]

[a]

[2]

[3]

[4]

[b]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]