Pianowo-Daczki
wieś w województwie mazowieckim
Pianowo-Daczki – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie nowodworskim, w gminie Nasielsk[5][6].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Sołectwo |
Pianowo |
| Wysokość |
144 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
23 |
| Kod pocztowy |
05-190[4] |
| Tablice rejestracyjne |
WND |
| SIMC |
0120431[5] |
Położenie na mapie gminy Nasielsk  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowodworskiego  | |
 52°37′15″N 20°49′16″E/52,620833 20,821111[1]
| |
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0120448 | Pianowo-Folwark | część wsi |
| 0120454 | Pianowo-Pątki | kolonia |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ciechanowskiego.
Historia Pianowa ściśle związana jest z dziejami miasta Nasielsk (wzmianka w Falsyfikacie Mogileńskim z 1065 roku). W literaturze ziemie pianowskie można odszukać w opowiadaniu "Rozdziobią nas kruki, wrony" - Stefana Żeromskiego, gdzie tematem jest wątek powstania styczniowego - ukazanie śmierci powstańca na ziemiach pod Nasielskiem.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 99151
- ↑ Wieś Pianowo-Daczki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2017-04-22], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2019-09-29].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 910 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
Linki zewnętrzne edytuj
- Pijanowo 1, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 123.