Pierre de Lancre
Pierre de Lancre (właśc. Pierre de Rosteguy Sieur de Lancre; ur. 1553, zm. 1631) – francuski prawnik, łowca czarownic, autor dzieł z zakresu demonologii i czarnoksięstwa.
Życiorys edytuj
Urodził się w 1553 w Bordeaux. Jego ojciec był plantatorem winorośli. Studiował prawo na uniwersytecie w Turynie i w Pradze. W 1579 roku uzyskał tytuł doktora praw, a w sierpniu 1583[1] roku został sędzią parlamentu w Bordeaux. W roku 1616 przeszedł w stan spoczynku[2]. Zmarł w 1631 roku.
Jego żoną od 1588[1] była Jehanne de Mons, stryjeczna wnuczka francuskiego pisarza i filozofa Montaigne'a[3], który niejednokrotnie wypowiadał się przeciwko prześladowaniu czarownic[4].
Procesy o czary edytuj
Jako sędzia prowadził wiele procesów o czary, m.in. w Pays de Labourd (południowo-wschodnia część prowincji Guyenne). Skazał na śmierć około sześciuset osób[5].
Dochodzenie w baskijskim Labourd rozpoczął w 1609[6] roku na zlecenie króla Henryka IV. Jest ono określane mianem "największego w dziejach Francji polowania na czarownice"[7].
De Lancre wierzył, że czarownice gromadzą się na sabatach (w 1612 r. wspominał o zlocie stu tysięcy kobiet oddanych Szatanowi). Współcześni historycy stanowczo odrzucili podobne przypuszczenia[8].
Dzieła edytuj
Ciekawostki edytuj
Stanisław Przybyszewski uczynił De Lancre'a bohaterem powieści Il Regno Doloroso (1924). Pisał o nim: "(...) Michelet uważa [go] za lekkomyślnego clowna nieomal, łatwowiernego, zbrodniczego błazna, okultyści zaś za jedynego daemonologa, który w niejedno był wtajemniczony (...)"[10].
Przypisy edytuj
- ↑ a b P. G. Maxwell-Stuart, Witch Hunters. Professional Prickers, Unwichers & Witch Finders od The Renaissance, Tempus Publishing Limited, [Great Britain] 2003, s. 37.
- ↑ Kurt Baschwitz, Czarownice. Dzieje procesów o czary, Warszawa 1971, s. 192.
- ↑ Rossell Hope Robbins, Encyklopedia czarów i demonologii, Warszawa 1998, s. 179.
- ↑ Robert Thurston, Polowania na czarownice. Dzieje prześladowań czarownic w Europie i Ameryce Północnej, Warszawa 2008, s. 181.
- ↑ Rossell Hope Robbins, Encyklopedia czarów i demonologii, Warszawa 1998, s. 178.
- ↑ P. G. Maxwell-Stuart, Witch Hunters. Professional Prickers, Unwichers & Witch Finders od The Renaissance, Tempus Publishing Limited, [Great Britain] 2003, s. 33
- ↑ Kurt Baschwitz, Czarownice. Dzieje procesów o czary, Warszawa 1971, s. 190.
- ↑ B. P. Levack, Czarownica, [w:] Człowiek baroku, Warszawa 2001, s. 295.
- ↑ a b Jean-Michel Sallmann, Czarownice. Oblubienice szatana, Wrocław 1994, s. 40.
- ↑ Stanisław Przybyszewski, Il Regno Doloroso, Wydawnictwo Universitas, Kraków 2003, s. 9.