Piotr Skwieciński
Piotr Skwieciński (ur. 1 maja 1963 w Warszawie)[1] – polski dziennikarz, publicysta, działacz opozycyjny, dyplomata, od 2023 ambasador RP w Armenii.
_II.jpg) Piotr Skwieciński (2022) | |
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1963 |
|---|---|
| Prezes Polskiej Agencji Prasowej | |
| Okres |
od 2006 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Jerzy Paciorkowski |
| Dyrektor Instytutu Polskiego w Moskwie | |
| Okres |
od 1 marca 2019 |
| Poprzednik | |
| Ambasador RP w Armenii | |
| Okres |
od 2023 |
| Poprzednik | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Piotr Skwieciński uczęszczał do XLI Liceum Ogólnokształcącego im. Joachima Lelewela w Warszawie[2]. Od 1982 studiował historię na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, pracę magisterską Stronnictwo Ludowe wobec obozu rządzącego w latach 1936–1938, napisaną pod kierunkiem Andrzeja Garlickiego, obronił w 1989[3].
W latach 80. czynny w ówczesnym podziemiu solidarnościowym (m.in. Oficyna Wydawnicza „Pokolenie”, pisma „KOS” i „Tu i Teraz”, członek Niezależnego Zrzeszenia Studentów)[1], w latach 90. – w Lidze Republikańskiej[4]. 16 grudnia 1982 został aresztowany i osadzony w Areszcie Śledczym w Warszawie-Białołęce. Zwolniony po kilku tygodniach. Był pracownikiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego (1989–1990) oraz współzałożycielem Kongresu Liberalno-Demokratycznego w Warszawie[1].
W latach 1990–1994 był dziennikarzem „Życia Warszawy” (członek tamtejszej „Solidarności”)[1], w latach 1994–1996 wiceszefem programu informacyjnego Wiadomości TVP1, w latach 1996–1998 pracował w gazecie „Życie”. W latach 1998–2003 kierował redakcją krajową Polskiej Agencji Prasowej. W latach 2003–2006 był kierownikiem publicystyki politycznej w telewizji TV Puls, współpracował z „Gazetą Polską”, „Rzeczpospolitą” i „Dziennikiem” oraz „Nowym Państwem”[5].
W latach 2006–2009 prezes Polskiej Agencji Prasowej. W latach 2009–2010 był doradcą prezesa Narodowego Banku Polskiego Sławomira Skrzypka[6]. 15 stycznia 2009 złożył dymisję z funkcji prezesa zarządu PAP SA. Następnie współpracownik „Rzeczpospolitej”. Od marca do końca grudnia 2011 moskiewski korespondent tej gazety (1 stycznia 2012 „Rzeczpospolita” zlikwidowała placówkę w Moskwie w ramach oszczędności). Od stycznia 2012 do lutego 2013 publicysta „Rzeczypospolitej” i tygodnika „Uważam Rze”. Od lutego 2013 do lutego 2019 publicysta tygodnika „W Sieci”[5].
W 2020 Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego powołało go do Rady Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia[7]. 1 marca 2019 został dyrektorem Instytutu Polskiego w Moskwie[8]. W kwietniu 2022 został wydalony z Rosji wraz z grupą 45 polskich dyplomatów w ramach retorsji po inwazji Rosji na Ukrainę[9][10]. 22 sierpnia 2022 objął stanowisko zastępcy dyrektora Departamentu Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej Ministerstwa Spraw Zagranicznych, odpowiadającym za dialog z diasporą żydowską[11][12].
18 kwietnia 2023 otrzymał nominację na ambasadora RP w Armenii[13]. Misję rozpoczął 28 czerwca 2023, składając listy uwierzytelniające na ręce prezydenta Wahagna Chaczaturiana[14].
Syn Mirosława i Wery[15].
Odznaczenia edytuj
- 2000: Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”[1]
- 2010: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej”[16]
- 2022: Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[17]
Publikacje edytuj
- Romaszewscy. Autobiografia, Wydawnictwo Trzecia Strona, Warszawa 2014, ISBN 978-83-645-2604-6[18]
- Kompleks Rosji, „Teologia Polityczna”, Warszawa 2017, ISBN 978-83-628-8433-9[19]
- Koniec ruskiego miru? O ideowych źródłach rosyjskiej agresji, „Teologia Polityczna”, Warszawa 2022, ISBN 978-83-67065-27-6[20]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Marek Zatoń, Piotr Skwieciński, Encyklopedia Solidarności [dostęp 2019-02-25] [zarchiwizowane 2019-01-04].
- ↑ Grzegorz Wołk: Konfederacja Polski Niepodległej. Studium funkcjonowania opozycyjnej partii politycznej w realiach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Uniwersytet Jagielloński, 2020. s. 156. [dostęp 2021-03-18].
- ↑ Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 605.
- ↑ Prawicowe dzieci kwiaty. Ideowe pozy lat 90., „Newsweek.pl”, 4 kwietnia 2009 [dostęp 2016-11-29] (pol.).
- ↑ a b Ambasador [online], Polska w Armenii – Portal Gov.pl [dostęp 2023-07-26] [zarchiwizowane z adresu 2023-07-26].
- ↑ Udowodnij swoją przydatność w NBP. gazetaprawna.pl, 9 marca 2010.
- ↑ Rada Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia. [online], OpenLEX [dostęp 2021-01-06] [zarchiwizowane z adresu 2021-06-05].
- ↑ „Rozpocząłem tzw. coś nowego”. Piotr Skwieciński nowym szefem Instytutu Polskiego w Moskwie [online], Do Rzeczy, 25 lutego 2019 [dostęp 2019-02-25] (pol.).
- ↑ Piotr Skwieciński wśród polskich dyplomatów wydalonych z Rosji [online], wirtualnemedia.pl, 11 kwietnia 2022 [dostęp 2022-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-12].
- ↑ Tomasz Ławnicki, „Wykopano rowy”. Wydalony dyplomata mówi, jak Rosjanie utrudniali Polakom wyjazd [online], naTemat.pl, 30 kwietnia 2022 [dostęp 2022-06-18] (pol.).
- ↑ Ryszard Gromadzki, Rosja. Inny świat [online], Do Rzeczy, 4 września 2022 [dostęp 2022-11-19].
- ↑ Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 129/ [online], Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 7 lutego 2023 [dostęp 2023-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-05-16].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 kwietnia 2023 r. nr 110.35.2023 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2023 r. poz. 491).
- ↑ Newly appointed Ambassador of Poland to Armenia Piotr Skwieciński presented his credentials to President Vahagn Khachaturyan [online], president.am, 28 czerwca 2023 [dostęp 2023-06-30] (ang.).
- ↑ Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych", Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [zarchiwizowane 2024-02-17].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 marca 2010 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 560).
- ↑ Odznaczenia członków służby zagranicznej [online], Ministerstwo Spraw Zagranicznych – Portal Gov.pl, 17 listopada 2022 [dostęp 2022-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2022-11-19].
- ↑ Romaszewscy. Autobiografia. [online], dsh.waw.pl [dostęp 2023-01-30] (pol.).
- ↑ Premiera książki Piotra Skwiecińskiego „Kompleks Rosji” – relacja ze spotkania [online], teologiapolityczna.pl [dostęp 2023-01-30] (pol.).
- ↑ Piotr Skwieciński, Koniec ruskiego miru? O ideowych źródłach rosyjskiej agresji Wesja publikacji Wersja drukowana [online], Księgarnia Teologii Politycznej [dostęp 2023-01-30] (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Teksty P. Skwiecińskiego w serwisie WPolityce.pl