Polski alfabet Braille’a
Polski alfabet Braille’a – polska lokalizacja międzynarodowego alfabetu Braille’a umożliwiająca zapisywanie i odczytywanie tekstów osobom niewidomym w języku polskim.
HistoriaEdytuj
Polska adaptacja systemu dostosowująca alfabet Braille’a do polskiego systemu fonetycznego opracowana została przez zakonnice Elżbietę Różę Czacką oraz Teresę Landy. Alfabet został oficjalnie przyjęty zarządzeniem Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z 24 maja 1934 r.[1][2]
| Litera podstawowa |
 a |
 c |
 e |
 l |
 n |
 s |
 u |
 y |
 z |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Litera pochodna |
 ą |
 ć |
 ę |
 ł |
 ń |
 ś |
 ó |
 ż |
 ź |
Linki zewnętrzneEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Zarządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z 24 maja 1934 r. (Nr. II P-3133/34) O wprowadzeniu w szkołach specjalnych dla niewidomych polskiego alfabetu oraz skrótów ortograficznych (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej. R. 17, 30 VI 1934, nr 5 poz. 81 s. 224 - 242). Zmienione przez Zarządzenie Ministra Oświaty i Wychowania z 4 listopada 1981 r. (Nr KSR-62-2/81) w sprawie wprowadzenia w szkołach specjalnych dla niewidomych i niedowidzących zmodyfikowanego polskiego alfabetu w systemie Braille’a oraz polskich ortograficznych skrótów brajlowskich (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty i Wychowania, 8 grudnia 1981 r. Nr 12 Poz. 87)
- ↑ Braille – pismo punktowe dla niewidomych