Polyzoniida

rząd wijów

Polyzoniidarząd wijów z gromady dwuparców i podgromady Chilognatha. Obejmuje ponad 70 opisanych gatunków.

Polyzoniida
Cook, 1895
Ilustracja
Octoglena sierra
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

wije

Gromada

dwuparce

Podgromada

Chilognatha

Infragromada

Helminthomorpha

(bez rangi) Colobognatha
Rząd

Polyzoniida

Opis edytuj

Krocionogi te mają grzbietobrzusznie spłaszczone, kopulaste w przekroju ciało o długości poniżej 30 mm długości ciała[1][2]. Dorosłe formy mają powyżej 30 pierścieni zagłowowych. Powierzchnia ciała jest gładka i nieoszczeciniona. Ich tergity nie są zlane z pleurytami, są pozbawione paranota i podłużnej bruzdy grzbietowej[2]. Widoczna od góry głowa jest mała, stożkowata, silnie wydłużona, w obrysie trójkątna i pozwala na wwiercanie się wija w podłoże[1][2]. Na głowie osadzona jest para dużych oczu prostych, a spomiędzy nasad czułków wyrasta para dużych szczecin[2]. Samce mają tylne odnóża siódmego i przednie odnóża ósmego pierścienia tułowia przekształcone w gonopody[1].

Występowanie edytuj

Krocionogi te rozsiedlone są kosmopolitycznie. Występują na wszystkich kontynentach oprócz Antarktydy. Zamieszkują większą część Europy. W Azji znane są z Turcji, Nepalu, Chin, Wietnamu, Indonezji, Półwyspu Koreańskiego, Japonii, rosyjskiego Dalekiego Wschodu i Syberii, w tej ostatniej sięgając za północne koło podbiegunowe. W Afryce znane z RPA, Gwinei, Sierra Leone i wysp krainy madagaskarskiej. W Amerykach występują w Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Panamie, Trynidadzie, Brazylii i Chile. Ponadto znane są z Australii, Wyspy Północnej Nowej Zelandii oraz niektórych wysp Oceanii[3].

W Polsce stwierdzono dwa gatunki[1] (zobacz: Polyzoniida Polski).

Systematyka edytuj

Takson ten wprowadzony został w 1895 przez Oratora Fullera Cooka. Należy do niego ponad 70 opisanych gatunków, zgrupowanych w trzech rodzinach[4]:

Według analiz filogenetycznych Enghoffa z 1984 oraz analizy morfologicznej Regiera i innych z 2005 Polyzoniida zajmują pozycję siostrzaną względem Siphonophorida lub Platydesmida[5][6]. Według analizy molekularnej Regiera i Shultza z 2001 są siostrzane względem Platydesmida, jednak w analizie nie uwzględniono Siphonophorida[7]. Analiza molekularna Regiera i innych z 2005 metodą największej parsymonii umieszcza je jako siostrzane dla Platydesmida, a analiza metodami bayesowskimi jako siostrzane dla kladu obejmującego Platydesmida i Siphonophorida[6].

Przypisy edytuj

  1. a b c d Jolanta Wytwer: gromada: dwuparce – Diplopoda. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 29–52.
  2. a b c d Descriptions and putative apomorphies of millipede clades. [w:] Milli-PEET: Millipede Systematics [on-line]. Field Museum of Natural History, 26 września 2006. [dostęp 2017-10-10].
  3. Rowland M. Shelley, Sergei I. Golovatch. Atlas of myriapod biogeography. I. Indigenous ordinal and supra-ordinal distributions in the Diplopoda: Perspectives on taxon origins and ages, and a hypothesis on the origin and early evolution of the class. „Insecta Mundi”. 158, s. 1–134, 2011. 
  4. William Shear, Class Diplopoda de Blainville in Gervais, 1844, [w:] Animal biodiversity: An outline of higher-level classification and survey of taxonomic richness, „Zootaxa”, 3148, 2011, s. 159–164 [dostęp 2017-10-08].
  5. H. Enghoff. Phylogeny of millipedes-a cladistic analysis. „Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 22 (1), s. 8-26, 1984. 
  6. a b J.C. Regier, H.M. Wilson, J.W. Shultz. Phylogenetic analysis of Myriapoda using three nuclear protein-coding genes. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 34, s. 147-158, 2005. 
  7. J.C. Regier, J.W. Shultz. A phylogenetic analysis of the Myriapoda (Arthropoda) using two nuclear protein-encoding genes. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 132 (4), s. 469-486, 2001.