Wikipedia

Przemysław Maksymiuk

Przemysław Ludwik Maksymiuk (ur. 26 lipca 1963 w Warszawie[1]) – polski urzędnik państwowy, od 1992 zatrudniony w Urzędzie Rady Ministrów, a następnie w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2016–2020 zastępca prezesa Agencji Rezerw Materiałowych[2], działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL.

Przemysław Ludwik Maksymiuk
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1963
Warszawa

Zawód, zajęcie

urzędnik państwowy, historyk, dziennikarz

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

Zastępca Prezesa Agencji Rezerw Materiałowych

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Od 1980 roku działał w Ruchu Młodej Polski, współpracował z opozycją antykomunistyczną w Warszawie i Siedlcach (m.in. jako drukarz, kolporter, autor, redaktor i wydawca publikacji drugiego obiegu). Rozpracowywany i represjonowany przez służby specjalne PRL[3]. Od 1982 był w składzie grupy technicznej podziemnego wydawnictwa Agencja Informacyjna „Solidarności”, następnie, po rozbiciu AI „S” przez SB, w składzie podziemnej Krajowej Agencji Terenowej (KAT)[4]. W 1985 roku wydał i rozpowszechnił pismo „Non Benon” dedykowane ministrowi Benonowi Miśkiewiczowi, autorowi czystki przeprowadzonej na wyższych uczelniach w listopadzie 1985 roku[5]. W latach 1984–1989 współpracownik wydawnictwa „Metrum”. W 1986 roku aresztowany m.in. wraz z Joanną Wierzbicką-Rusiecką i skazany przez sędzię Grażynę Puchalską na 1 rok więzienia w procesie grupy „KAT”[6]. W 1987 roku, po wyjściu z więzienia był autorem i wykonawcą, we współpracy z Cezarym Kaźmierczakiem, projektu wykorzystania legalnego Towarzystwa Miłośników Podlasia do celów upowszechniania w Siedlcach kultury niezależnej[7]. Twórca, wydawca i dziennikarz czasopisma „Nasz Czas” (biuletynu informacyjnego członków i sympatyków „Solidarności”), ukazującego się w latach 1989–1990[8].

Z wykształcenia historyk, w 1988 ukończył studia magisterskie na Wydziale Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego[9]. Autor artykułów naukowych i popularnonaukowych dotyczących tajnej rosyjskiej policji politycznej Ochrany[10], rosyjskich prześladowań wobec Unitów Podlaskich[11], konspiracji w Siedlcach w latach 1907–1914[12], a także w latach 1980–1990[13].

W 2017 ukończył Wyższe Kursy Obronne w Akademii Sztuki Wojennej w Warszawie. Jako zastępca prezesa Agencji Rezerw Materiałowych był współtwórcą i wykonawcą pierwszego w Polsce Rządowego Programu Rezerw Strategicznych na lata 2017–2021. Dzięki sprawnej realizacji RPRS ilość rezerw strategicznych w Polsce zwiększona została, ujęciu wartościowym, ponad dziesięciokrotnie[14].

Odznaczenia i wyróżnienia edytuj

W 2009 prezydent Lech Kaczyński nadał mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[15]. W 2015 odznaczony został Krzyżem Wolności i Solidarności[16] oraz przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę. W 2023 wyróżniony został Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju[17]. W 1989 otrzymał nagrodę „Polcul Foundation” – Niezależnej Fundacji Popierania Kultury Polskiej za zastosowanie nowych form organizacyjnych do wspierania kultury niezależnej w latach 1986–1988[18]. W 1999 wyróżniony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”[19].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Odznaczeni KWiS [online], odznaczeni-kwis.ipn.gov.pl [dostęp 2023-06-27].
  2. ↑ https://orka2.sejm.gov.pl/INT8.nsf/klucz/ATT0170F3E3/%24FILE/z07614-o1.pdf
  3. ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2023-06-27].
  4. ↑ Słownik „Niezależni dla kultury 1976-89" [online], slownik-niezaleznidlakultury.sws.org.pl [dostęp 2023-06-27].
  5. ↑ Institute of History | Institute of History University of Warsaw [online], en.ihuw.pl [dostęp 2023-06-27].
  6. ↑ PRL-owska sędzia z bogatym antyopozycyjnym CV zajmie się Mariuszem Kamińskim. Co tacy ludzie robią jeszcze w wymiarze sprawiedliwości? [online], wpolityce.pl [dostęp 2023-06-27] (pol.).
  7. ↑ https://siedlce.ap.gov.pl/index.php?c=getfile&id=108; P. Maksymiuk, Ożywienie niezależnej działalności kulturalnej w Siedlcach w latach 1987–1990. Działalność Towarzystwa Miłośników Podlasia w świetle doniesień prasy podziemnej., [w:] „Prace archiwalno – konserwatorskie”, z. 15, Siedlce 2006.
  8. ↑ P. Maksymiuk: Nasz Czas – wyjście z podziemia, W: Prasa podlaska w XIX – XX wieku. Tom 2 : szkice i materiały.
  9. ↑ https://historia.uw.edu.pl/wp-content/uploads/2021/10/SpisAbsolwentowIH.pdf
  10. ↑ P. Maksymiuk, Kiszyniów czy Siedlce, W: Rzeczpospolita (Wyd. zasadnicze). 2001, nr 303, s. D4; P. Maksymiuk, Pogrom czy pacyfikacja. Antysemicka akcja władz carskich w Siedlcach w 1906 r., [w:] „Prace archiwalno – konserwatorskie”, z. 14, Siedlce 2004; P. Maksymiuk, Z działalności carskiej Ochrany na ziemiach polskich. Pogrom w Siedlcach, [w:] „Nowe Państwo”, nr 35, s. 10, Warszawa 1996; P. Maksymiuk, Postawy Polaków w czasach zaborów. Listy konfidenta Michała Wolgemuta i bojownika Erasta Chejły,, [w:] „Metrum”, nr 5, Siedlce 1988.
  11. ↑ P. Maksymiuk, Podlascy unici, W: Rzeczpospolita (Wyd. zasadnicze). 1996, nr 138, s. 13–16; P. Maksymiuk, Dramat unitów podlaskich, [w:] „Plus Minus. Dodatek tygodniowy Rzeczpospolitej”, nr 24, s. 11–16, Warszawa 1996 r.
  12. ↑ P. Maksymiuk, Konspiracje uczniowskie w Siedlcach w latach 1876–1914; tegoż, Listy konfidenta Michała Wolgemuta i bojowca Erasta Chejty, W: Prace Archiwalno – Konserwatorskie, zeszyt 7; P. Maksymiuk, Narodowe organizacje konspiracyjne w Siedlcach w latach 1907–1914, [w:] „Prace archiwalno – konserwatorskie”, z. 8, Siedlce 1993; Socjalistyczne organizacje konspiracyjne w Siedlcach w latach 1907–1914,, [w:] „Prace archiwalno – konserwatorskie”, z. 8, Siedlce 1993.
  13. ↑ P. Maksymiuk, Korespondencje z województwa siedleckiego na łamach biuletynu Agencji Informacyjnej „Solidarność „, wydawanego w podziemiu w latach 1983–1984, s. 127–146, W: Prace Archiwalno – Konserwatorskie, zeszyt 11; P. Maksymiuk, Jacek Taylor, Cezary Kaźmierczak, Zygmunt Goławski – noty biograficzne, [w:] Opozycja w PRL Słownik biograficznego 1956-1989, t. I Warszawa 2000, t. 2 Warszawa 2002; P. Maksymiuk, Korespondencje z Siedlec na łamach biuletynu Krajowej Agencji Terenowej wydawanego w podziemiu w latach 1984–1986, [w:] „Prace archiwalno – konserwatorskie”, z. 10, Siedlce 1997.
  14. ↑ Zapis przebiegu posiedzenia komisji – Sejm Rzeczypospolitej Polskiej [online], sejm.gov.pl [dostęp 2024-04-09].
  15. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 września 2009 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 291).
  16. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 października 2015 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2015 r. poz. 1226).
  17. ↑ Decyzja nr 4119/DK Ministra Obrony Narodowej.
  18. ↑ POLCUL – Lista Laureatów 1980-1989 [online], www.polcul.pl [dostęp 2023-06-27].
  19. ↑ Decyzja nr 494-99 Ministra Kultury i Sztuki Andrzeja Zakrzewskiego z 22 czerwca 1999 r.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Przemysław_Maksymiuk&oldid=73609159”