Przetoka perylimfatyczna

Przetoka perylimfatyczna lub przetoka przychłonkowa (łac. fistula perilymphatica) – to połączenie pomiędzy płynami ucha wewnętrznego a uchem środkowym.

Przyczyny

edytuj

Przetoka perylimfatyczna występuje na skutek uszkodzenia ściany przyśrodkowej jamy bębenkowej na skutek procesów zapalnych, nowotworowych, urazów lub też uszkodzenia w przebiegu zabiegu chirurgicznego. Najczęściej związana jest z przerwaniem ciągłości okienka okrągłego lub owalnego. Spotyka się ją w następujących patologiach:

Objawy

edytuj

Objawy przetoki przychłonkowej związane są z nieprawidłową homeostazą struktur błędnika błoniastego i powodują zaburzenia ze strony narządu słuchu i równowagi. Ich nasilenie może być różne - od objawów dyskretnych do znacznych objawów powodujących duży dyskomfort u chorego. Do najczęściej spotykanych należą:

  • napadowe zawroty głowy, zwłaszcza podczas ruchów głową
  • szumy uszne
  • uszkodzenie słuchu – niedosłuch o typie odbiorczym, który może być fluktuacyjny
  • uczucie „pełności” w uchu
  • możliwość występowania nawrotowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci z pogorszeniem słuchu w uchu przeciwległym
  • dodatni objaw Henneberta – zawroty głowy połączone z oczopląsem na skutek zwiększenia ciśnienia w uchu środkowym - występuje w kile wrodzonej[1]

Diagnostyka różnicowa i leczenie

edytuj

Diagnostyka przetoki perylimfatycznej jest trudna. Nie ma specyficznego badania diagnostycznego, które mogłoby stwierdzić obecność przetoki. Przetokę należy różnicować z chorobą Meniera. Leczenie polega na operacyjnym otwarciu ucha środkowego (tympanotomia zwiadowcza) i zamknięcia ubytku w ścianie jamy bębenkowej.

Bibliografia

edytuj
  • Audiologia kliniczna red. M. Śliwińska-Kowalska. wyd. Mediton, Łódź 2005. ISBN 83-913433-8-3

Przypisy

edytuj
  1. Walter Becker, Hans Heinz Naumann, Carl Rudolf Pfaltz: Choroby uszu nosa i gardłą. Warszawa: Bel Corp, 1999, s. 115. ISBN 83-902245-3-4.