RQ-3 DarkStar
RQ-3 DarkStar – amerykański, rozpoznawczy, bezzałogowy aparat latający (UAV – Unmanned Aerial Vehicle) wykonany w technologii stealth.
| ||
| ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone
| |
| Producent | Lockheed Martin Boeing | |
| Typ | UAV | |
| Konstrukcja | kompozytowa | |
| Załoga | 0 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 29 marca 1996 | |
| Liczba egzemplarzy | 2 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 × Silnik turbowentylatorowy Williams-Rolls FJ44-1A | |
| Ciąg | 8,5 kN | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 21,3 m | |
| Długość | 4,6 m | |
| Wysokość | 1,1 m | |
| Masa | ||
| Własna | 1980 kg | |
| Startowa | 3860 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość przelotowa | 464 km/h | |
| Pułap | 13 500 m | |
| Zasięg | 925 km | |
| Dane operacyjne | ||
| Użytkownicy | ||
| USA | ||
HistoriaEdytuj
Na początku lat 90. XX wieku Stany Zjednoczone postanowiły dokonać jakościowego skoku w rozwoju bezpilotowych aparatów latających; program ich budowy i rozwoju znany był pod nazwą Tier. W ramach tego programu powstały takie aparaty latające jak Tier I, znany lepiej jako Gnat-750, oraz Tier II, znany jako RQ-1A Predator. Odgałęzieniem programu Tier był program High Altitude Endurance UAV (HAE), UAVy, które potrafią osiągać bardzo wysoki pułap operacyjny. W ramach HAE powstał Global Hawk oraz RQ-3 DarkStar. DarkStar znany jest również pod oznaczeniem Tier III- (minus). Aparat skonstruowany przez firmy Lockheed Martin i Boeing pod nadzorem DARPA po raz pierwszy wzniósł się w powietrze 29 marca 1996. Jego niezwykły kształt, skutecznej obniżający powierzchnię odbicia radiolokacyjnego, był powodem wielu telefonów, jakie odebrała kalifornijska policja od przypadkowych obserwatorów lotu o inwazji UFO na Ziemię. Niestety podczas drugiego lotu, 22 kwietnia 1996, DarkStar uległ rozbiciu tuż po starcie. Zbudowano kolejny prototyp, nieco zmodyfikowany względem pierwotnego projektu RQ-3A DarkStar, który wzniósł się w powietrze 29 czerwca 1998 i wykonał 44-minutowy lot, startując w powietrze w sumie pięć razy. Zbudowano jeszcze dwa samoloty, ale nie odbyły one lotów. Cały program został anulowany na początku 1999 roku. Z zachowanych dwóch egzemplarzy jeden można oglądać w Muzeum Sił Powietrznych USA (National Museum of the United States Air Force), mieszczącym się na terenie bazy lotniczej Wright-Patterson (Wright-Patterson Air Force Base), a drugi w Museum of Flight w Tukwila w stanie Waszyngton.
KonstrukcjaEdytuj
DarkStar został skonstruowany tak, aby jak najbardziej obniżyć powierzchnię odbicia radiolokacyjnego, dlatego ma kształt latającego płata, z bardzo krótkim i spłaszczonym kadłubem nośnym, bez wystających powierzchni sterowych. Wlot powietrza do silnika umieszczony jest na grzbiecie kadłuba nad krawędzią natarcia płata. Taki układ został wcześniej przetestowany na samolocie Northrop Tacit Blue, a dzięki temu tunel dolotowy do silnika opływa kadłub od góry, zaginając się w celu osłonięcia przed promieniowaniem radarowym łopatki sprężarki silnika. DarkStar napędzany jest pojedynczym silnikiem turbowentylatorowym Williams-Rolls FJ44-1A. Samolot charakteryzował się pełną autonomicznością działania w oparciu o system nawigacji satelitarnej GPS, samodzielnym startem, lotem do celu i lądowaniem całkowicie bez ingerencji człowieka. DarkStar miał trójgoleniowe podwozie chowane w locie. Na swoim pokładzie mógł przenosić radar z syntetyczną aperturą oraz czujniki elektrooptyczne do obserwacji o każdej porze dnia i nocy. Informacje zbierane przez samolot mogły być przekazywane w czasie rzeczywistym do stanowiska kontroli na ziemi lub innych odbiorców takich jak samoloty J-STARS lub AWACS.
BibliografiaEdytuj
- Tomasz Hypki, Przyszłość lotnictwa?, "Skrzydlata Polska", nr 2 (1999), s. 4-14, ISSN 0137-866X.