Roman Bolesław Ciborowski
Roman Bolesław Ciborowski (ur. 9 sierpnia 1884, zm. 5 marca 1963[1] w Londynie) – pułkownik inżynier saperów Wojska Polskiego.
 pułkownik saperów
| |
| Data urodzenia |
9 sierpnia 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 marca 1963 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Kompania Techniczna Legionów Polskich |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujRoman Bolesław Ciborowski urodził się w 1884 roku. Od wczesnej młodości pracował w organizacjach niepodległościowych. Był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Jako uczeń szkoły średniej przeciwstawiał się rusyfikacji. Za udział w strajku szkolnym, w 1905 roku uwięziono go i zesłano na Syberię, skąd uciekł. Po powrocie w rodzinne strony udał się do Krakowa, aby rozpocząć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył osiem semestrów wydziału lekarskiego. W czasie studiów wstąpił do Związku Strzeleckiego.
Po wybuchu I wojny światowej wyruszył w sierpniu 1914 roku na front, w szeregach Legionów pod dowództwem Piłsudskiego. W latach 1915–1916 był dowódcą plutonu w kompanii technicznej Legionów Polskich. 6 sierpnia 1917 roku objął dowództwa kompanii saperów nr 1[2]. Wziął udział we wszystkich walkach stoczonych przez Legiony z armią rosyjską, a następnie w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami w 1 pułku inżynieryjnym[3]. W walkach wykazywał niezwykłe męstwo i odwagę.
W 1920 roku został dowódcą 2 batalionu saperów 2 Dywizji Piechoty. W okresie od 1921 do 1928 roku dowodzi 1 pułkiem saperów Legionowych[4] im. gen. T. Kościuszki. W 1928 roku został szefem wydziału w Departamencie Inżynierii w Ministerstwie Spraw Wojskowych[5]. W kwietniu 1929 roku został dowódcą 1 Brygady Saperów[6] i dowodził nią do 1934 roku. W okresie od 6 grudnia 1930 do 31 lipca 1931 roku ukończył kurs doskonalący w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku został przeniesiony do rezerwy[7].
Po zwolnieniu pracował w służbie państwowej. Po kampanii wrześniowej 1939 roku przedostał się przez Rumunię na Bliski Wschód, gdzie w 1942 roku został komendantem obozu przyjęć w Gederze w Iraku, a następnie dowódcą okręgu etapowego oraz w 1943 roku szefem saperów Bazy w Palestynie. W 1944 roku, na skutek przekroczenia granicy wieku, przeniesiono go w stan nieczynny.
Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Awans
edytujOrdery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 lipca 1932)[14][15]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz drugi w 1922)[16]
- Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[17][18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka „Absolwenta Centrum Wyższych Studiów Wojskowych”
Opinie
edytuj- Ppłk Roman Bolesław Ciborowski dowódca 1 Brygady Saperów – kary dyscyplinarna 1925 i w 1926 roku ukarany „naganą pisemną” przez Szefa Saperów za nie zameldowanie w drodze służbowej wykonania rozkazu dowódcy Okręgu Korpusu oraz za spóźnione wykonywanie tegoż rozkazu[19].
- Z treści opinii wystawionych mu przez przełożonych wynika, że był odważnym i mężnym żołnierzem. Jako dowódca frontowy reprezentował najlepsze tradycje wojskowe. Oficer o wybitnej ideowości i wysokim poczuciu honoru. Bardzo zdolny, o dużej wiedzy ogólnej i fachowej. Dobry, wymagający i sprawiedliwy dowódca. Cechował go nade wszystko entuzjazm do pracy[20].
Przypisy
edytuj- ↑ Ciborowski Roman Bolesław data śmierci 05.03.1963 » Zmarły « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2020-04-29] (pol.).
- ↑ Meldunek por. Romana Ciborowskiego do Dowództwa Legionów Polskich z 6 sierpnia 1917 roku o objęciu dowództwa nad Kompanią Saperów Nr 1 [1].
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 9 z 28 stycznia 1919 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 47 z 25 listopada 1922 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 28 z 23 grudnia 1927 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 117.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 11 z 17 czerwca 1934 roku, s. 144.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych nr 1 z 28 października 1918 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku.
- ↑ Spis oficerów na dzień 1 czerwca 1921 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski z 1924.
- ↑ Rocznik Oficerski z 1932.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 5 z 20 lutego 1930 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 11 z 11 listopada 1932 roku.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 31 z 16 września 1922 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 6 z 18 marca 1930 roku.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
- ↑ Wykaz oficerów sztabowych w stopniach pułkowników i podpułkowników ze starszeństwem 1919, 1923 i 1924.
- ↑ Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, 2001.
Bibliografia
edytuj- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Dzienniki Rozkazów Wojskowych.