Wikipedia

Roman Gliniecki

Podpułkownik artylerii inżynier Wojska Polskiego

Roman Gliniecki ps. „Korab” (ur. 18 września 1884 we Lwowie, zm. 1 kwietnia 1929 w Brześciu) – podpułkownik artylerii inżynier Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Roman Gliniecki
Korab
ilustracja
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

18 września 1884
Lwów

Data i miejsce śmierci

1 kwietnia 1929
Brześć lub Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1907–1908,
1914–1929

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Polska Siła Zbrojna,
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie,
Polski Korpus Posiłkowy

Jednostki

c. i k. 2 Pułk Artylerii Fortecznej
1 Pułk Artylerii
DOGen. „Łódź”
Generalny Inspektorat Artylerii
Departament Uzbrojenia
1 Pułk Artylerii Najcięższej

Stanowiska

dowódca baterii
dowódca dywizjonu
dowódca kursu
zastępca szefa sztabu
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka (Front Litewsko-Białoruski)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Bolesława i Karoliny Felicji z domu Knap. W 1905 ukończył C. K. Gimnazjum w Stryju (w jego klasie był m.in. Stefan Vrtel)[1]. Od 1907 do 1908 jako ochotnik odbył roczną służbę wojskową w c. i k. 2 pułku artylerii fortecznej. Od 1909 studiował w Akademii Górniczej w Leoben kończąc naukę z tytułem inżyniera. Podczas studiów działał w organizacjach niepodległościowych: w Armii Polskiej oraz w Polskich Drużynach Strzeleckich, w ramach których otrzymał stopień podoficera-kadeta 11 maja 1913.

Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 jako ochotnik zgłosił się do Legionów Polskich w Krakowie. Służył w 11 kompanii strzeleckiej, następnie przydzielony kadr artylerii w krakowskich Przegorzałach. Został dowódcą 2 baterii od 25 września 1914, a 29 września mianowany chorążym artylerii. Brał udział w walkach na obszarze Karpat, był ranny i chory, po czym leczył się w Wiedniu. Po rekonwalescencji służył w szkolnej baterii Kaiser Ebersdorf pod Wiedniem od 22 września 1915 do 3 września 1916. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii. Mianowany dowódcą 1 baterii w 1 pułku artylerii, później został dowódcą I dywizjonu. Po kryzysie przysięgowym 3 lipca 1918 został zwolniony z Legionów, po czym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Od 30 sierpnia do 1 października 1917 był dowódcą kursu wyszkolenia artylerii. Po przejściu pod Rarańczą w połowie lutego 1918 został internowany, był osadzony w obozie w Chust. Sądzony w procesie oskarżonych legionistów w Marmarosz-Sziget od czerwca[2] do września 1918[3].

25 października 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[4]. 8 listopada 1918 roku Rada Regencyjna mianowała go kapitanem ze starszeństwem z dniem 12 października 1918 roku[5]. Otrzymał przydziały do sztabu dowództwa Okręgu Wojskowego w Przemyślu, następnie od stycznia do lutego 1919 do Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej na stanowisku dowódcy dywizjonu artylerii ciężkiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej od 12 czerwca do 18 sierpnia 1919 pełnił funkcję zastępcy szefa sztabu Generalnego Inspektoratu Artylerii, a następnie skierowany na front służył w ramach dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IV Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[6].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Departamencie V Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon artylerii ciężkiej Legionów[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia, a jego oddziałem macierzystym był Okręgowy Zakład Uzbrojenia Nr V[8]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii. Od 1923 roku pełnił służbę w 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie[9][10]. Od 18 stycznia 1925 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11]. 17 listopada 1925 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku[12]. 5 czerwca 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii[13]. W 1928 był przydzielony do Obozu Ćwiczebnego Brześć[14]. Zmarł 1 kwietnia 1929 roku w Brześciu[15]. 6 kwietnia 1929 został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[16].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Stryju za rok szkolny 1905. Stryj: 1905, s. 56, 57.
  2. ↑ Proces byłych legionistów. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 123 z 5 czerwca 1918. 
  3. ↑ Proces w Marmarosz Sziget. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 186 z 20 sierpnia 1918. 
  4. ↑ Dz. Rozp. Kom. Wojsk. Nr 1 z 28 października 1918 roku, s. 6.
  5. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 5 z 21 listopada 1918 roku, s. 42.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 678.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 308, 629.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 343.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 799, 814.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 718, 737.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 stycznia 1925 roku, s. 28.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 121 z 17 listopada 1925 roku, s. 653.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 5 czerwca 1926 roku, s. 173.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 429, 448.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 412.
  16. ↑ Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Roman Gliniecki. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-28)].
  17. ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 55.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Gliniecki&oldid=71679998”