Seweryn Łańcucki
Seweryn Tomasz Marian Łańcucki (ur. 1 lipca 1890 w Sieniawie, zm. 12 maja 1955) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 lipca 1890 |
|---|---|
| Data śmierci |
12 maja 1955 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
20 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 1 lipca 1890 w Sieniawie, w rodzinie Adama (1857–1928) i Zofii Malwiny z Senkiewiczów (ur. 1864)[1][2][3]. Był członkiem Polowej Drużyny „Sokoła” w Sieniawie. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Początkowo jako podoficer 15 kompanii IV batalionu 2 Pułku piechoty Legionów Polskich, a od wiosny 1916 roku oficer tego pułku[4]. 24 września 1914 roku awansował na plutonowego, 1 kwietnia 1916 roku na chorążego[5].
W latach 1918–1922 był wykładowcą, dowódcą klasy ("7L", "9N", "17", "21" i "30"), dowódcą batalionu i dowódcą półbatalionu podchorążych w Szkole Podchorążych w Warszawie. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[6]. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 2 pułk piechoty Legionów[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 446. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie[9]. W czasie studiów, a następnie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 10 pułku piechoty. 11 czerwca 1927 roku został przeniesiony do dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach na stanowisko szefa sztabu[10]. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11]. Wiosną 1931 wyznaczony został na stanowisko zastępcy komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[12]. Wiosną następnego roku objął dowództwo 71 pułku piechoty w Zambrowie[13][14]. 26 stycznia 1935 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Dowództwo pułku sprawował do 10 października 1937 roku. Następnie wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Później pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. 6 czerwca 1942 roku objął dowództwo II Oficerskiego Batalionu Szkolnego Brygady Szkolnej, a 30 grudnia 1942 roku mianowany został zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w Dunfermline. 18 maja 1943 roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Służby Etapowej. Seweryn Łańcucki po powrocie do Polski starał się o etat w Wojsku Polskim, jednak władze ze względów politycznych nie przyjęły byłego oficera Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zatrudnił się jako pracownik fizyczny w Polskich Kolejach Państwowych na stanowisku manewrowego na stacji we Wrocławiu, gdzie uległ wypadkowi podczas pracy. Zmarł 12 maja 1955 roku, pochowany został w Szymbarku.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6988[15]
- Krzyż Niepodległości (24 października 1931)[16]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[17][18]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[19]
Przypisy edytuj
- ↑ Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917: słownik biograficzny. L–O, Wydawnictwo „Barwa i Broń”, 2005.
- ↑ Seweryn Łańcucki. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2020-03-28].
- ↑ Seweryn Łańcucki [online], geni_family_tree [dostęp 2022-08-25] (pol.).
- ↑ Serafin Dobrzański, Odjazd 2 p.p. Legionistów Polskich z Krakowa na pole walki, Głos Jarosławski. Czasopismo Katolicko-Narodowe, Nr 46, Jarosław 24 listopada 1928, s.4.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 29.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 25, 745.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 34.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 568.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, 384.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”, Warszawa 1935, s. 7.
- ↑ Nr 6988, Nadany Dekretem Naczelnego Wodza dn. 17 maja 1922 r., nadanie odznaczenia i legitymacji podpisał Adiutant Generalny Naczelnego Wodza mjr. Adolf Maciesza, dokument znajduje w muzeum Kasztelu w Szymbarku
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia edytuj
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Księga pamiątkowa Szkoły Podchorążych Piechoty 1830–29 XI 1830. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Ostrów-Komorowo 1930.