Skibice (województwo lubuskie)
wieś w województwie lubuskim
Skibice (niem. Peterswaldau)[1] – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Nowogród Bobrzański.
| ||||
| ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  lubuskie
| |||
| Powiat | zielonogórski | |||
| Gmina | Nowogród Bobrzański | |||
| Liczba ludności (2011) | 93 [1] | |||
| Strefa numeracyjna | 68 | |||
| Tablice rejestracyjne | FZI | |||
| SIMC | 0912698 | |||
Położenie na mapie gminy Nowogród Bobrzański   Skibice | ||||
Położenie na mapie Polski  Skibice | ||||
Położenie na mapie województwa lubuskiego  Skibice | ||||
Położenie na mapie powiatu zielonogórskiego  Skibice | ||||
 51°45′59,039″N 15°23′06,035″E/51,766400 15,385010
| ||||
Spis treści
HistoriaEdytuj
Około 1300 roku odnotowano ją po raz pierwszy w dokumentach jako Petirswald. Z 1376 roku odnosiła się wzmianka do miejscowego plebana. W 1435 roku doszło do sprzedaży przez panującego księcia własności lennej członkom rodu von Unruh. Dobra należały do rodziny von Landeskron w latach 1474-1483. W 1609 roku od ówczesnych właścicieli - Niebelschützów żagańskie opactwo nabyło pola oraz pastwiska owiec[1].
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie zielonogórskim.
ZabytkiEdytuj
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest[2]:
- kościół filialny pod wezwaniem św. Marcina, z XIV wieku, XVIII wieku. Barokowa, kamienno–ceglana budowla z 1728 roku jest otoczona kamiennym murem i została wzniesiona na miejscu starszej[1]. Należy ona do salowych świątyń z prezbiterium, zamkniętym trójbocznie od wschodu. Dachem wielospadowym nakryta jest część nawowa wraz z prezbiterialną. Zamknięte łukowato okna znajdują się w elewacjach bocznych[1]. Wieża stoi po stronie zachodniej, a po południowej zakrystia. Wieża posiada kwadratowy zarys i zwieńczona jest hełmem namiotowym. W północnej ścianie wieży znajduje się wejście do kościoła i prowadzi przez sklepioną krzyżowo kruchtę[1]. Do końca XX wieku jego wnętrze było wyłożone ceglaną posadzką, którą usunięto około 2000 roku i zastąpiono wylewką betonową. Drewniany strop przykrywa nawę, a sklepienie kolebkowe z lunetami zakrystię. Drewniany chór stoi w zachodniej części kościoła i wsparty jest na czterech słupach[1]. Zachowały się we wnętrzu świątyni elementy późnobarokowego wyposażenia, a są to: ołtarz główny z obrazem przedstawiającym św. Marcina i dwiema rzeźbami, św Jana Nepomucena oraz drugiego świętego; prospekt organowy oraz ambona. Warte uwagi są trównież dwa oryginalne żyrandole miedziane, drewniane drzwi z kutymi zawiasami i zamkiem, a także neogotycka chrzcielnica[1].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Krzysztof Garbacz: Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego tom 1. Zielona Góra: Agencja Wydawnicza „PDN”, 2011, s. 52. ISBN 978-83-919914-8-0.