Krótkodziobek[5] (Smicrornis brevirostris) – gatunek bardzo małego ptaka z rodziny buszówkowatych (Acanthizidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Smicrornis[5][6]. Występuje w całej Australii, z wyjątkiem wschodniego centrum i kawałka na północnym zachodzie. Nie jest zagrożony[4].

Krótkodziobek
Smicrornis brevirostris[1]
(Gould, 1838)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

buszówkowate

Podrodzina

buszówki

Rodzaj

Smicrornis[2]
Gould, 1843

Gatunek

krótkodziobek

Synonimy
  • Psilopus brevirostris Gould, 1838[3]
Podgatunki
  • S. b. flavescens Gould, 1843
  • S. b. brevirostris (Gould, 1838)
  • S. b. occidentalis Bonaparte, 1850
  • S. b. ochrogaster Schodde & Mason, 1999
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Podgatunki i zasięg występowania edytuj

Wyróżnia się kilka podgatunków S. brevirostris[6][3]:

  • krótkodziobek żółtawy (S. brevirostris flavescens) – północna, północno-środkowa Australia
  • krótkodziobek brązowawy (S. brevirostris brevirostris) – wschodnia Australia
  • S. brevirostris occidentalis – Australia południowo-zachodnia do południowo-środkowej
  • S. brevirostris ochrogaster – zachodnio-środkowa Australia

Morfologia edytuj

Wygląd
O około centymetr mniejszy od mysikrólika. Brak dymorfizmu płciowego. Ma bardzo krótki, stożkowaty dziób. Jasnoszary wierzch ciała z ciemniejszymi, lekko zielonkawymi skrzydłami. Piaskowa pierś, brzuch jaśniejszy z jasnożółtymi bokami. Szare nogi i ciemnoszary ogon.
Wymiary
  • długość ciała: 8 cm
  • masa ciała: 5 g

Ekologia i zachowanie edytuj

Biotop
Suche lasy i skrub.
Zachowanie
Żeruje z innymi ptakami w wielogatunkowych stadach, wydaje krótki gwizd. Pożywia się w koronach drzew. Bardzo aktywny. Jest w większości ptakiem osiadłym, ale może od czasu do czasu podejmować krótkie wędrówki.
Pożywienie
Głównie owady.
Lęgi
Okres lęgowy trwa od lipca do lutego. Buduje kopulaste gniazdo z traw, puchu roślinnego i liści; jest starannie wykonane. U góry jest umieszczony wąski otwór wejściowy. Samica składa 2 lub 3 brązowo plamkowane jaja.

Status edytuj

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje krótkodziobka za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten często bywa pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[4].

Przypisy edytuj

  1. Smicrornis brevirostris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Smicrornis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2012-05-15] (ang.).
  3. a b Weebill (Smicrornis brevirostris). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-07)]. (ang.).
  4. a b c BirdLife International, Smicrornis brevirostris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2020-2 [dostęp 2020-12-09] (ang.).
  5. a b Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Acanthizinae Bonaparte, 1854 - buszówki (wersja: 2018-05-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-09].
  6. a b F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Bristlebirds, pardalotes, Australasian warblers. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-09]. (ang.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj