Song Huizong

cesarz Chin

Huizong, chiń. 徽宗 (ur. 2 listopada 1082, zm. 4 czerwca 1135) – cesarz Chin z Północnej dynastii Song, panujący od 7 lutego 1101 do 18 stycznia 1126.

Song Huizong
宋徽宗
Ilustracja
Oficjalny portret cesarza. Zbiory Narodowego Muzeum Pałacowego w Tajpej
podpis
Cesarz Chin
Okres

od 7 lutego 1101
do 18 stycznia 1126

Poprzednik

Zhezong

Następca

Qinzong

Dane biograficzne
Dynastia

Song

Data i miejsce urodzenia

2 listopada 1082
Kaifeng

Data śmierci

4 czerwca 1135

Ojciec

Shenzong

Matka

Qinci

Żona

Xiangong
od 1084
do 1108

Dzieci

Qinzong
Song Gaozong
Jinnu

Malwa i bażant złocisty – obraz Huizonga z jego charakterystyczną kaligrafią. Zbiory Muzeum Pałacowego w Pekinie

Życiorys

edytuj

Uważany za najzdolniejszego z malarzy spośród cesarzy chińskich. Malował przede wszystkim ptaki i kwitnące gałęzie drzew, stając się mistrzem tego gatunku. Był także zdolnym kaligrafem. W roku 1104 ustanowił oddzielną "Akademię Malarską" dla malarzy, obok istniejącej już "Akademii Literatury", grupującej uczonych. W związku z powyższym ustanowił także odpowiedni system egzaminacyjny oraz tytuły przyznawane malarzom. Powiększył także znacznie cesarskie zbiory malarstwa – według katalogu spisanego pod koniec jego panowania liczyły one 6396 obrazów pędzla 231 malarzy.

Na okres jego panowania przypadł atak Dżurdżenów na kitańską dynastię Liao. Cesarz poparł najeźdźców, sprzymierzając się z nimi przeciwko staremu wrogowi dynastii Song. Jednak po pokonaniu Kitanów i założeniu na północy Chin dynastii Jin w roku 1126 Dżurdżenowie uderzyli na Songów, zajmując ich stolicę, Kaifeng. Huizong już 18 stycznia 1126 roku abdykował na rzecz swojego syna, Qinzonga, lecz wraz z nim został ujęty w zdobytym Kaifengu i wywieziony na północ. Zmarł w niewoli na terenie dzisiejszej Mandżurii 4 czerwca 1135 roku.

Bibliografia

edytuj
  • C.P. Fitzgerald: Chiny. Zarys historii kultury. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974.
  • Mieczysław Jerzy Künstler: Sztuka Chin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0703-X.
  • Pál Miklós: Malarstwo chińskie : wstęp do ikonografii malarstwa chińskiego. (przeł.) Mieczysław Jerzy Künstler. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0353-0.
  • Witold Rodziński: Historia Chin. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydaw., 1974.