Emil Paur
Emil Paur (ur. 29 sierpnia 1855 w Czerniowcach, zm. 7 czerwca 1932 we Frydku[1][2]) – austriacki dyrygent i skrzypek.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Powiązania | |
Życiorys edytuj
Podstaw muzyki uczył się u swojego ojca[1], dyrygenta Wiener Musikverein[2]. W wieku 8 lat po raz pierwszy wystąpił publicznie, grając na skrzypcach i fortepianie[1]. W latach 1866–1870 studiował w konserwatorium w Wiedniu u Juliusa Epsteina (fortepian), Felixa Otto Dessoffa (kompozycja), Josefa Hellmesbergera (skrzypce) oraz Antona Brucknera (kontrapunkt)[2]. Od 1870 roku był pierwszym skrzypkiem i solistą orkiestry Opery Wiedeńskiej[2]. Po 1876 roku piastował funkcję dyrygenta w Kassel i Królewcu[2], w latach 1880–1891 był dyrygentem opery dworskiej w Mannheimie[1][2]. Od 1891 do 1893 roku dyrygował Stadttheater w Lipsku[1][2].
W latach 1893–1898, jako następca Arthura Nikischa, prowadził Bostońską Orkiestrę Symfoniczną[1][2]. Od 1898 do 1902 roku był dyrektorem muzycznym Filharmonii Nowojorskiej[1], a także dyrektorem nowojorskiego National Conservatory of Music[2]. W sezonie 1899/1900 dyrygował operami Richarda Wagnera w Metropolitan Opera[1][2]. W latach 1902–1904 odbył tournée po Europie, gościnnie dyrygując wieloma orkiestrami[1][2]. Od 1904 do 1910 roku był dyrektorem muzycznym Pittsburgh Symphony Orchestra[1][2]. W 1912 roku otrzymał posadę dyrygenta Königliche Oper w Berlinie, jednak po zaledwie dwóch miesiącach zrezygnował z tej funkcji wskutek konfliktu z zarządem[2].
Działał również jako kompozytor, skomponował m.in. Koncert fortepianowy b-moll (1909), symfonię „In der Natur” (prawyk. 1909), Koncert skrzypcowy, ponadto utwory kameralne i fortepianowe oraz pieśni[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2742–2743. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 368. ISBN 978-83-224-0808-7.