Wikipedia

Loudon Wainwright III

amerykański piosenkarz, autor piosenek, aktor, komik

Loudon Snowden Wainwright III (ur. 5 września 1946[1] w Chapel Hill) – amerykański autor piosenek, wokalista folkowy, aktor i komik. Jest ojcem muzyków, Rufusa Wainwrighta, Marthy Wainwright i Lucy Wainwright Roche. Jego żoną była piosenkarka folkowa Kate McGarrigle[2].

Loudon Wainwright III
Ilustracja
Imię i nazwisko

Loudon Snowden Wainwright III

Data i miejsce urodzenia

5 września 1946
Chapel Hill, Stany Zjednoczone

Pochodzenie

Bedford, Stany Zjednoczone

Instrumenty

wokal, gitara, fortepian, banjo, ukulele, perkusja

Gatunki

folk, rock, blues

Zawód

muzyk, aktor, komik

Aktywność

1967–

Wydawnictwo

Atlantic, Columbia, Legacy, Arista, Radar, Rounder, Charisma, Demon, Verve, Rykodisc, Sanctuary Records, Concord

Powiązania

Kate & Anna McGarrigle, Richard Thompson, Spinal Tap, The Roches, Rufus Wainwright, Martha Wainwright, Lucy Wainwright Roche, Joe Henry

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
„Presidents Day” (2004)
Piosenka nagrana na żywo (McCabe’s Guitar Shop, Santa Monica, Kalifornia)
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Wainwright rozpoczął w karierę latach 70. Jego piosenki mają charakter humorystyczny, ale i jednocześnie szczery[3].

Dzięki charakterystycznemu, wysokiemu głosowi i jego ekspresji wokalnej, które wypełniły jego debiutancki, eponimiczny album studyjny, Loudon Wainwright III (1970), odniósł sukces. Podobny charakter miały jego kilka kolejnych płyt[4]. Muzyk doceniany jest za refleksyjne i nieraz dowcipne piosenki, m.in.: „School Days”, „Central Square Song”, „Black Uncle Remus”, „Uptown” i „Glad to See You’ve Got Religion”[5].

Życiorys edytuj

Wainwright urodził się w 1946 roku w Chapel Hill w Karolinie Północnej jako syn dziennikarza amerykańskiego czasopisma „Life”. Wychowywał się w mieście Bedford, w hrabstwie Westchester, na północ od Nowego Jorku. Od początku lat 60. muzykował w college’u i klubach folkowych. Jako początkujący piosenkarz i autor tekstów niektórzy okrzyknęli go nowym Bobem Dylanem[5]. W 1967 roku trafił do San Francisco[6]. Do aktywniejszej działalności muzycznej zachęcony został przez znajomego piosenkarza, George’a Gerdesa. W międzyczasie, za posiadanie marihuany, Wainwright trafił do więzienia w Oklahomie. Po wyjściu zza krat podpisał umowę z wytwórnią muzyczną Atlantic Records[4][5].

Do 2020 roku Wainwright wydał 26 albumów studyjnych[3].

Albumy edytuj

 
Wainwright podczas BBC Radio 2 Folk Awards (2015), podczas których, wraz z Yusufem Islamem / Catem Stevensem, otrzymał nagrodę za całokształt twórczości[7]

Studyjne edytuj

Źródło:[3]

  • 1970: Loudon Wainwright III
  • 1971: Album II
  • 1972: Album III
  • 1973: Attempted Mustache
  • 1975: Unrequited
  • 1976: T Shirt
  • 1978: Final Exam
  • 1983: Fame and Wealth
  • 1985: I’m Alright
  • 1986: More Love Songs
  • 1989: Therapy
  • 1992: History
  • 1995: Grown Man
  • 1997: Little Ship
  • 1999: Social Studies
  • 2001: Last Man on Earth
  • 2005: Here Come the Choppers
  • 2007: Strange Weirdos
  • 2008: Recovery
  • 2009: High Wide & Handsome: The Charlie Poole Project
  • 2010: 10 Songs for the New Depression
  • 2012: Older Than My Old Man Now
  • 2014: Haven’t Got the Blues (Yet)

Filmografia edytuj

Źródło:[9]

Przypisy edytuj

  1. ↑ Songs written by Loudon Wainwright III | SecondHandSongs. secondhandsongs.com. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)]. (ang.).
  2. ↑ Terry Gross: Loudon Wainwright III Opens Up About The 'Exes & Excess' That Inform His Music | NPR.org. npr.org, 2017-09-06. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)]. (ang.).
  3. ↑ a b c Loudon Wainwright III | Album Discography. allmusic.com. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)]. (ang.).
  4. ↑ a b c d Colin Larkin: The Encyclopedia of Popular Music. Omnibus Press, 2011, s. 2003–2005. ISBN 978-0-85712-595-8.
  5. ↑ a b c aada: Loudon Wainwright III biography – The Great Rock Bible. thegreatrockbible.com, 2019-06. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)]. (ang.).
  6. ↑ Grace Lichtenstein: They Won’t Boo Loudon Any Longer. nytimes.com, 1974-02-03. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)]. (ang.).
  7. ↑ Huw Thomas: BBC Radio 2 Folk Awards: Cat Stevens, Loudon Wainwright honours. bbc.co.uk, 2015-04-22. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)]. (ang.).
  8. ↑ David Browne: Review: Loudon Wainwright III Delivers a Warts and All Autobiography on ‘Years in the Making’. rollingstone.com, 2018-09-17. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-18)]. (ang.).
  9. ↑ Loudon Wainwright III. filmweb.pl. [dostęp 2020-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Loudon_Wainwright_III&oldid=69946444”