Skrajna Pańszczycka Czuba
Skrajna Pańszczycka Czuba (niem. Vordere Pańszczyca Koppe, słow. 'Predná paňščická čuba, węg. Elülső-Pańszczyca-púp[1]) – skalista czuba w północnej grani Skrajnego Granatu oddzielającej Pańszczycę od Doliny Czarnej Gąsienicowej. Jest to jedna z dwóch Pańszczyckich Czub. Ma wysokość około 2140 m i znajduje się pomiędzy Pańszczycką Przełączką Pośrednią (ok. 2130 m) a Pańszczycką Przełęczą (2115 m). Jest dobrze rozróżnialna od zachodniej strony, opada tutaj żebrem o wysokości 170 m w widły dwóch żlebków z przełęczy. Połączone poniżej żebra żlebki jednym korytem uchodzą do wielkiego piarżyska Kotła Czarnego Stawu Gąsienicowego. Od wschodniej strony jest nierozróżnialna, jej wierzchołek zlewa się bowiem z masywem Skrajnego Granatu. W północno-wschodniej ścianie Skrajnej Pańszczyckiej Czuby znajduje się długie pęknięcie z czterema nyżami. Jest to Pańszczycki Komin z Dziurami. Ściana ta opada do piarżyska obramowanego grzędą i ścianą Wierchu pod Fajki[2].
 Widok z podejścia na Małego Kościelca | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 2140 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
sierpień 1903 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′39,0″N 20°02′01,4″E/49,227500 20,033722
| |
Pierwsze znane przejście turystyczne – granią z Pańszczyckiej Przełęczy, przez wierzchołki Pańszczyckich Czub – Walenty Gadowski i Franciszek Zbyszycki w sierpniu 1903 r.[3]
Nie prowadzi przez nią żaden szlak turystyczny, ale można na niej uprawiać wspinaczkę skalną (ale tylko od strony Doliny Gąsienicowej)[4]. Drogi wspinaczkowe dla taterników:
- Zachodnim żebrem; II stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 30 min,
- Przez Pańszczycki Komin z Dziurami; II, 1 1/2 godz.,
- Północno-wschodnią grzędą; II, 1 1/2 godz[2].
Jest jedną z dwóch Pańszczyckich Czub. Przez W.H. Paryskiego były one traktowane jako część Skrajnego Granatu, z dalsza bowiem zlewają się z jego masywem[2]. W ujęciu Władysława Cywińskiego Granaty kończą się na Wyżniej Pańszczyckiej Przełączce, Pańszczyckie Czuby zatem nie należą już do Granatów[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN [online] [dostęp 2019-01-04].
