Wacław Marzantowicz
Wacław Bolesław Marzantowicz (ur. 18 czerwca 1950) – polski matematyk, prezes Polskiego Towarzystwa Matematycznego (2014–2019).
 Wacław Bolesław Marzantowicz (2019) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
18 czerwca 1950 |
| profesor nauk matematycznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
13 maja 1977 |
| Habilitacja |
22 czerwca 1991 – matematyka |
| Profesura |
15 marca 2002[1] |
| Uczelnia |
Uniwersytet Gdański |
| Stanowisko |
Profesor |
| Towarzystwo Naukowe | |
| Okres zatrudn. |
2014–2019 |
| Prezes | |
Życiorys edytuj
W 1967 został finalistą XVIII Olimpiady Matematycznej[3]. Jest absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, w 1972 ukończył studia matematyczne ukończył na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu[4], doktoryzował się w Instytucie Matematycznym PAN w 1977, na podstawie pracy Liczby Lefschetza odwzorowań przemiennych z działaniem grupy napisanej pod kierunkiem Kazimierza Gęby[5][6], habilitował się tamże w 1991, na podstawie pracy Metody topologii niezmienniczej stosowane w zagadnieniach wariacyjnych[7]. W latach 1993–1996 był dyrektorem Instytutu Matematyki Uniwersytetu Gdańskiego, od 1996 pracuje na Wydziale Matematyki i Informatyki UAM, gdzie kieruje Zakładem Geometrii i Topologii. W 2002 otrzymał tytuł profesora nauk matematycznych.
W latach 1993–1996 był prezesem Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego, w latach 2011–2013 był wiceprezesem[8], a od 2014 do 2020 – prezesem PTM[2].
W 2003 otrzymał razem z Jerzym Jezierskim Nagrodę im. Stefana Banacha[9].
Dorobek naukowy edytuj
Jego badania obejmują szeroki zakres stosowania metod topologicznych. Najistotniejszymi wynikami badań są te dotyczące teorii niezmienników topologicznych dla problemów wariacyjnych z symetrią, teorii bifurkacji z wykorzystaniem stopnia G-współzmienniczego, opartych na teorii liczb Lefschetza i Nielsena metod topologicznych w teorii punktów okresowych, entropii topologicznej, a ostatnio metod topologicznych w szacowaniu rozmiarów triangulacji. Wyniki jego badań zawarte są w ponad 70 publikacjach w renomowanych międzynarodowych czasopismach[10][11], oraz monografii[12] oraz dwóch podręczników: z analizy nieliniowej[13]. i teorii liczb[14].
Przypisy edytuj
- ↑ Prof. dr hab. Wacław Bolesław Marzantowicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2015-10-27].[martwy link]
- ↑ a b Wacław Marzantowicz: Władze PTM od 1919. 2020, Prof. Wacław Marzantowicz prezesem Polskiego Towarzystwa Matematycznego [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
- ↑ Baza finalistów Olimpiady Matematycznej. [dostęp 2018-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-13)].
- ↑ prof. dr hab. Wacław Marzantowicz. Zasłużeni dla Wydziału. Wydział Matematyki, Fizyki i Informatyki Uniwersytetu Gdańskiego [dostęp 2024-04-19]. (pol.).
- ↑ Doktoraty w IM PAN (od 1954 r.). [dostęp 2015-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
- ↑ Wacław Marzantowicz in Mathematical Genealogy Project. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
- ↑ Habilitacje w IM PAN (od 1969 r.). [dostęp 2015-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-06)].
- ↑ Władze PTM w latach 1919–2013
- ↑ Wacław Marzantowicz: Nagroda główna PTM im. Stefana Banacha. 2003. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
- ↑ Wacław Marzantowicz: Lista publikacji w MathSciNet. 1975, American Mathematical Society [dostęp 2024-04-10]. (ang.).
- ↑ Wacław Marzantowicz: Lista publikacji w zbMATH. 1975, FIZ Karlsruhe GmbH [dostęp 2024-04-10]. (ang.).
- ↑ Jerzy Jezierski, Wacław Marzantowicz: Homotopy Methods in Topological Theory of Fixed and Periodic Points. T. 3. Berlin: Springer, 2006, s. xi, 319p., seria: Topological Fixed Point Theory and Its Applications. ISBN 1-4020-3930-1. (ang.).
- ↑ Jacek Gulgowski, Wacław Marzantowicz: Wstęp do analizy nieliniowej: część 1 Teoria stopnia. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 136. ISBN 978-83-232-1316-1. (pol.).
- ↑ Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki: Elementarna teoria liczb. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2022, s. 136. ISBN 978-83-01-22172-0. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Złota księga nauk ekonomicznych, prawnych i ścisłych 2005, wyd. Gliwice 2005, s. 205