Skalice Nowotarskie: Różnice pomiędzy wersjami
N: tekst artykułu, grafika, przypisy |
(Brak różnic)
|
Wersja z 11:29, 22 lut 2011
Skalice Nowotarskie – część Pienińskiego Pasa Skałkowego ciągnąca się od okolic wsi Stare Bystre po Przełom Białki pod Krempachami. Jest to długi i wąski pas oddzielonych od siebie ostańców, zbudowanych głównie z mało odpornych na wietrzenie wapieni, margli, łupków ilastych i iłowców kredowych. W kolejności od zachodu na wschód są to: Szeligowa 711 m n.p.m., Skałka Rogoźnicka 708 m, Ranisberg 738 m, Grzebieniasta Skałka, Cisowa Skałka 686 m, Obłazowa 670 m[1]. Stanowią najbardziej na północ wysuniętą część Pogórza Gubałowskiego i Pogórza Bukowińskiego i tworzą granicę między tymi pogórzami a Kotliną Nowotarska[2].
Skalice Nowotarskie częściowo są porośnięte drzewami i zaroślami, częściowo są nagie, ale porastają je także ciepłolubne murawy o bogatej florze. Dzięki wapiennemu podłożu na skałkach tych występują rzadkie gatunki roślin wapieniolubnych. Zostały one, jak np. na Cisowej Skałce czy Obłazowej przyniesione z Tatr przez wody Białki. Skałki te dawniej były eksploatowane na potrzeby miejscowego budownictwa, obecnie objęte są ochroną prawną. Niektóre mają bogatą przeszłość. Tak np. w Obłazowej istnieje Jaskinia Obłazowa, w której odkryto ślady zamieszkiwania przez ludzi przedhistorycznych i ich narzędzia[3].
- ↑ Dookoła Tatr. Mapa 1:100 000. Sygnatura, 2003. ISBN 978-83-87873-44-8.
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006. ISBN 83-915859-4-8.
<ref> o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.