Józef Wimmer: Różnice pomiędzy wersjami
nowy życiorys |
(Brak różnic)
|
Wersja z 12:13, 19 lut 2020
Józef Wimmer (ur. 16 września 1890 w Niepołomicach, zm. 28 listopada 1952 w [[Kraków|Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari
Życiorys
Urodził się w rodzinie Józefa i Wiktorii z domu Pawlica. Od 1910 do 1914 student Politechniki Lwowskiej na wydziale Budowy Dróg i Mostów. Od 1910 w Związku Walki Czynnej, a od 1911 w Związku Strzeleckim w którym otrzymał stopień podporucznika[1]. W sierpniu 1914 wstąpił do 3 pułku piechoty w którym przydzielony został do kompanii technicznej oraz otrzymał awans na stopień kapitana. 4 lipca 1916 wykazał się męstwem podczas walk pod Polską Górką, kiedy z dowodzoną przez niego kompanią utrzymywał wysuniętą linię okopów, żeby umożliwić pułkowi przegrupować się na bardziej dogodne pozycje[1]. Rana jaką otrzymał podczas walki uniemożliwiała mu dalszą służbę na pierwszej linii. Za czyn ten został odznaczony Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2][1].
W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. 15 listopada został awansowany na stopień majora. Do września 1919 komendant placu w Warszawie, a później dowodził Twierdzą Chełmno oraz był dowódcą miasta Grudziądza[1]. 1 kwietnia 1920 awansował na stopień podpułkownika. 14 października 1921 wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Twierdzy Brześć nad Bugiem, a 23 maja 1927 przyjął obowiązki komendanta miasta Torunia[1].
30 listopada 1928 po przeniesieniu w stan spoczynku pełnił urząd starosty w Brodnicy, od 1935 w Kołomyi i od 1937 w Urzędzie wojewódzkim w Tarnopolu pełnił obowiązki naczelnika wydziału. Po przejściu w 1938 na emeryturę wyjechał z rodziną do Poznania. 12 grudnia 1939 z rodziną został przez Niemców wysiedlony do Częstochowy, a później do Niepołomic, gdzie w tamtejszej Spółdzielni Rolniczej wykonywał obowiązki kierownika handlowego[1]. Walczył z Niemcami należąc do Armii Krajowej. Ponownie przyjechał do Poznania w 1945, gdzie podjął pracę w Spółdzielni Emerytów Państwowych. Był także w Urzędzie Bezpieczeństwa przesłuchiwany oraz więziony. Od 1951 był mieszkańcem Krakowa, gdzie zmarł i został pochowany na Cmentarzu Podgórskim[1].
Żonaty z Franciszką Czuraj. Mieli dzieci: Wandę, Krystynę oraz Zbigniewa[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 7343)[1]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[3]
- Złoty Krzyż Zasługi[3]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1993 ↓, s. 231.
- ↑ Czajkowski 1930 ↓, s. 48.
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 232.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Czesław Czajkowski: Zarys historji wojennej 3-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.