Ariel Leon Kubowy
Ariel Leon Kubowy, אריה קובובי, także: Kubovy, Kubowicki (ur. 2 listopada 1896 w Kurszanach na Litwie, zm. 16 maja 1966 w Jerozolimie[1]) – działacz syjonistyczny i izraelski dyplomata, m.in. poseł w Czechosłowacji i Polsce (1951–1952), prezes Jad Waszem (1959-1966).
| Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 maja 1966 |
| Poseł Izraela w Polsce i Czechosłowacji | |
| Okres |
od 1951 |
| Poprzednik | |
| Poseł/Ambasador Izraela w Argentynie, Poseł w Chile, Paragwaju i Urugwaju | |
| Okres |
od 1953 |
| Przewodniczący Jad Waszem | |
| Okres |
od 1959 |
| Poprzednik | |
Życiorys edytuj
Urodził się na Litwie. W młodości związany z ruchem socjalistycznym i syjonistycznym. W latach 20. studiował na Uniwersytecie w Belgii, po czym sprawował m.in. mandat radnego Antwerpii. Po II wojnie światowej zaangażowany w działalność Światowego Kongresu Żydów, był m.in. przewodniczącym Światowej Rady Kongresu (od 1948). Na przełomie lat 40. i 50. pomagał żydowskim uchodźcom w przyjeździe do Palestyny. W 1951 desygnowany na posła Izraela w Czechosłowacji i Polsce, złożył listy uwierzytelniające na ręce Bolesława Bieruta w dniu 19 lipca 1951. W ciągu swojej kilkunastomiesięcznej aktywności jako posła był obiektem inwigilacji ze strony MBP. Przeciwko Kubowemu wykorzystano m.in. zeznania aresztowanego w listopadzie 1952 pracownika poselstwa Ariego Lernera. Na procesie Slanskego padło nazwisko Kubowego jako osoby blisko związanej z Mordechajem Oremem. 6 grudnia 1952 rząd czechosłowacki uznał posła za persona non grata, dwa dni później to samo uczyniły władze PRL. Wyjechał z Polski na początku 1953 i wrócił do Izraela. W tym samym roku mianowany reprezentantem kraju – posłem/ambasadorem w Argentynie, posłem w Chile, Paragwaju[2] i Urugwaju[3] (1953-1958). Następnie powołano go na przewodniczącego Instytutu Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu Jad Waszem (1959-1966)[potrzebny przypis]. Zmarł w szpitalu Hadassah w Jerozolimie, pochowany na cmentarzu Sanhedria, również w tym mieście[4].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Bożena Szaynok: Z historią i Moskwą w tle: Polska a Izrael 1944-1968, Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, Uniwersytet Wrocławski. Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych. Instytut Historyczny, Warszawa–Wrocław 2007, s. 163, 181, 206–207, 209–218, 221–227, 232, 234–237, 254, 262, 266, 272, 460
- F. Skolnik (red.): Encyclopaedia Judaica, Macmillan 2007, t. 12, s. 378