Ryan Cochran-Siegle
Ryan Cochran-Siegle (ur. 27 marca 1992 w Burlington) – amerykański narciarz alpejski, wicemistrz olimpijski i dwukrotny medalista mistrzostw świata juniorów.
| |||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Klub |
Mount Mansfield | ||||||||||||||||||
| Debiut w PŚ |
23.11 2011, Lake Louise (DNF - zjazd) | ||||||||||||||||||
| Pierwsze punkty w PŚ |
3.12 2011, Beaver Creek (29. miejsce - super G) | ||||||||||||||||||
| Pierwsze podium w PŚ |
19.12 2020, Val Gardena (2. miejsce - zjazd) | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Kariera edytuj
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Ryan Cochran-Siegle pojawił się 16 grudnia 2007 roku w Sugarloaf, gdzie w zawodach FIS Race zajął 50. miejsce w slalomie. W 2011 roku wystartował na mistrzostwach świata juniorów w Crans-Montana, zajmując między innymi jedenaste miejsce w supergigancie i dwunaste w kombinacji. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Roccaraso zwyciężył w zjeździe, wyprzedzając dwóch Szwajcarów: Ralpha Webera i Nilsa Maniego. Parę dni później złoty medal zdobył także w kombinacji, tym razem wyprzedzając Henrika Kristoffersena z Norwegii oraz Słoweńca Žana Kranjca.
W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 26 listopada 2011 roku w Lake Louise, gdzie nie ukończył zawodów w zjeździe. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył parę dni później, 3 grudnia 2011 roku w Beaver Creek, zajmując 29. miejsce w supergigancie. Na podium zawodów tego cyklu pierwszy raz stanął 19 grudnia 2020 roku w Val Gardenie, kończąc rywalizację w zjeździe na drugiej pozycji. Rozdzielił tam na podium Norwega Aleksandra Aamodta Kilde i Beata Feuza ze Szwajcarii.
Trzykrotnie startował na mistrzostwach świata – jego najlepszym wynikiem na nich była 11. pozycja w supergigancie na mistrzostwach świata w Åre w 2019 roku. Na igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu w 2018 roku zajął 11. pozycję w gigancie, 14. w supergigancie i 23. w zjeździe. Podczas rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Pekinie wywalczył srebrny medal w supergigancie. Rozdzielił tam Austriaka Matthiasa Mayera i Aleksandra Aamodta Kilde. Zajął tam także 14. miejsce w zjeździe, a rywalizacji w gigancie nie ukończył.
Osiągnięcia edytuj
Igrzyska olimpijskie edytuj
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| DNF1 | 13 lutego | 2018 |  Pjongczang
|
Superkombinacja | 2:06,52 | - |  Marcel Hirscher
|
| 23. | 15 lutego | 2018 | Pjongczang
|
Zjazd | 1:40,25 | +2,71 |  Aksel Lund Svindal
|
| 14. | 16 lutego | 2018 | Pjongczang
|
Supergigant | 1:24,44 | +1,28 | Matthias Mayer
|
| 11. | 18 lutego | 2018 | Pjongczang
|
Gigant | 2:18,04 | +2,70 | Marcel Hirscher
|
| 14. | 7 lutego | 2022 |  Pekin
|
Zjazd | 1:42,69 | +1,22 |  Beat Feuz
|
2.
|
8 lutego | 2022 | Pekin
|
Supergigant | 1:19,94 | +0,04 | Matthias Mayer
|
| DNF1 | 13 lutego | 2022 | Pekin
|
Gigant | 2:09,35 | - | Marco Odermatt
|
Mistrzostwa świata edytuj
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 15. | 6 lutego | 2013 | Schladming
|
Supergigant | 1:23,96 | +1,67 |  Ted Ligety
|
| DNF1 | 11 lutego | 2013 | Schladming
|
Superkombinacja | 2:56,96 | - | Ted Ligety
|
| 28. | 8 lutego | 2017 | Sankt Moritz
|
Supergigant | 1:28,76 | +3,38 |  Erik Guay
|
| 19. | 13 lutego | 2017 | Sankt Moritz
|
Superkombinacja | 2:28,60 | +2,27 | Luca Aerni
|
| 25. | 17 lutego | 2017 | Sankt Moritz
|
Gigant | 2:16,11 | +2,80 | Marcel Hirscher
|
| 11. | 6 lutego | 2019 |  Åre
|
Supergigant | 1:24,20 | +0,53 |  Dominik Paris
|
| 12. | 9 lutego | 2019 | Åre
|
Zjazd | 1:19,98 | +1,02 | Kjetil Jansrud
|
| 18. | 11 lutego | 2019 | Åre
|
Superkombinacja | 1:47,71 | +2,13 |  Alexis Pinturault
|
| 21. | 15 lutego | 2019 | Åre
|
Gigant | 2:20,24 | +3,64 | Henrik Kristoffersen
|
Mistrzostwa świata juniorów edytuj
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Konkurencja | Czas biegu | Strata | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 13. | 30 stycznia | 2011 | Crans-Montana
|
Gigant | 2:19,62 | +3,38 | Alexis Pinturault
|
| 35. | 31 stycznia | 2011 | Crans-Montana
|
Slalom | 1:28,54 | +9,81 | Reto Schmidiger
|
| 33. | 3 lutego | 2011 | Crans-Montana
|
Zjazd | 1:37,34 | +2,79 |  Boštjan Kline
|
| 12. | 3 lutego | 2011 | Crans-Montana
|
Kombinacja | ? | ? | Reto Schmidiger
|
| 11. | 4 lutego | 2011 | Crans-Montana
|
Supergigant | 1:22,44 | +1,68 | Boštjan Kline
|
1.
|
2 marca | 2012 | Roccaraso
|
Zjazd | 1:11,99 | - | - |
| DNF | 3 marca | 2012 | Roccaraso
|
Supergigant | 1:02,73 | - | Ralph Weber
|
| 28. | 7 marca | 2012 | Roccaraso
|
Gigant | 2:39,50 | +2,65 | Henrik Kristoffersen
|
| 10. | 9 marca | 2012 | Roccaraso
|
Slalom | 1:38,44 | +2,75 |  Santeri Paloniemi
|
| 1.
|
9 marca | 2012 | Roccaraso
|
Kombinacja | 31,49 pkt | - | - |
Puchar Świata edytuj
Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj
- sezon 2011/2012: 131.
- sezon 2012/2013: 106.
- sezon 2016/2017: 83.
- sezon 2017/2018: 75.
- sezon 2018/2019: 53.
- sezon 2019/2020: 20.
- sezon 2020/2021: 22.
- sezon 2021/2022: 15.
- sezon 2022/2023: 29.
- sezon 2023/2024: 24.
Miejsca na podium w zawodach edytuj
Val Gardena – 19 grudnia 2020 (zjazd) – 2. miejsce- Bormio – 29 grudnia 2020 (supergigant) – 1. miejsce
Bibliografia edytuj
- Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)