Wikipedia

Tour de France 1975

62. Tour de France odbył się w dniach 26 czerwca do 20 lipca 1975 i prowadził przez 22 etapy o łącznej długości 3999 km. Pięciokrotny zwycięzca Touru, Eddy Merckx był postrzegany na starcie jako faworyt, nie udało mu się jednak odnieść kolejnego sukcesu. Wyścig zaczął się w belgijskim Charleroi, a zakończył na Avenue des Champs-Élysées w Paryżu.

Tour de France 1975
1974 1976
Ilustracja
Trasa Tour de France 1975
Data

26 czerwca – 20 lipca 1975

Etapów

20 (27)

Dystans

3999 km

Czas zwycięzcy

114 h 35' 31"
(34,899 km/h)

Zgłoszenia

140 kolarzy

Ukończyło wyścig

86 kolarzy

Podium
Pierwsze miejsce

Francja Bernard Thévenet

Drugie miejsce

Belgia Eddy Merckx

Trzecie miejsce

Belgia Lucien Van Impe

Pozostałe klasyfikacje
Górska

Belgia Lucien Van Impe

Punktowa

Belgia Rik Van Linden

Sprinterska

Belgia Marc Demeyer

Młodzieżowa

Włochy Francesco Moser

Najaktywniejszych

Belgia Eddy Merckx

Drużynowa

Francja Gan–Mercier

Drużynowa punktowa

Francja Gan–Mercier

W klasyfikacji generalnej zwyciężył Francuz Bernard Thévenet. W klasyfikacji górskiej najlepszy był Belg Lucien Van Impe, w punktowej jego rodak Rik Van Linden, sprinterskiej kolejny reprezentant Belgii – Marc Demeyer, a w klasyfikacji młodzieżowej wygrał Włoch Francesco Moser. Najaktywniejszym kolarzem został Merckx[1]. W obu klasyfikacjach drużynowych zwyciężyła francuska ekipa Gan–Mercier.

Trzej kolarze: Francuz Régis Delépine, Włoch Felice Gimondi i Hiszpan José Luis Viejo zostali zdyskwalifikowani za doping. Parę lat później Bernard Thévenet przyznał się, że wygrywając Tour de France stosował kortyzon[2].

Zmiany w stosunku do poprzednich edycji edytuj

W roku 1975 zmieniono klasyfikacje Touru. Zrezygnowano z klasyfikacji kombinowanej, wprowadzono za to koszulkę dla lidera klasyfikacji górskiej. Po raz trzeci zwycięzcą w tej klasyfikacji został Lucien van Impe, który wystartował na nowoczesnej ramie z karbonu i włókna szklanego. Francesco Moser na swoim jedynym starcie w „Wielkiej Pętli” został sklasyfikowany na siódmym miejscu i zdobył nowo wprowadzoną białą koszulkę dla najlepszego młodego zawodnika. Trzykrotny zwycięzca etapowy, Rik van Linden wygrał w klasyfikacji punktowej i zdobył tym samym zieloną koszulkę.

Również od roku 1975 ostatni etap Tour de France zawsze kończy się na Avenue des Champs-Élysées. Walter Godefroot był pierwszym kolarzem, któremu udało się wygrać ten prestiżowy sprint.

Przebieg wyścigu edytuj

Prolog wygrał Włoch, Francesco Moser i utrzymał żółtą koszulkę aż do piątego etapu. Na pierwszej czasówce na 6. etapie, wygrał Merckx i odebrał Włochowi prowadzenie w wyścigu. Belg triumfował również podczas drugiej jazdy indywidualnej na czas, utrzymując tym samym prowadzenie, jednak po wjechaniu w Pireneje stracił kilka sekund do Bernarda Theveneta, Joopa Zoetemelka, Luciena Van Impe i Felice Gimondiego.

Po etapie na Puy de Dôme, wygranym przez Belga Van Impe, Merckx miał wciąż około minuty przewagi nad drugim w klasyfikacji generalnej Bernardem Thevenetem. Na tym odcinku jednak, podczas ostatniego podjazdu, jeden z kibiców uderzył słynnego „Kanibala” w brzuch. Na kolejnym etapie do Pra Loup Merckx zaatakował jako pierwszy i na ostatniej przełęczy tego dnia, Col d’Allos, udało mu się zwiększyć przewagę. Przed końcowym podjazdem do Pra Loup został jednak doścignięty. Kiedy Gimondi zaatakował, Merckx nie dał rady dotrzymać mu tempa, udało się to jednak Thevenetowi, który później jeszcze odskoczył Włochowi. Merckx, który w tym momencie miał chwilę słabości, na ostatnich 6 kilometrach stracił ponad 3 minuty do zwycięzcy dnia – Bernarda Theveneta, który przejął tym samym koszulkę lidera. Na trasie 17. etapu Merckx zderzył się z Duńczykiem Ole Ritterem i w wyniku upadku złamał kość jarzmową, co spowodowało problemu z jedzeniem. Belg zdecydował się jednak kontynuować wyścig. Decyzję o niewycofaniu się nazwał później głupotą, która skróciła jego karierę[3]. Po ataku Francuza na Col d’Izoard i kolejnym zwycięstwie następnego dnia, nic nie było mu już w stanie odebrać zwycięstwa i Merckx musiał zadowolić się drugim miejscem, przed Van Impe.

Drużyny edytuj

W tej edycji TdF wzięło udział 14[4] drużyn:

  • Molteni
  • Gan-Mercier
  • KAS
  • Jolly Ceramica
  • Super-Ser
  • Peugeot
  • Bianchi
  • Gitane
  • Filotex
  • Flandria-Carpenter
  • Sporting-Lejeune
  • Miko-De Gribaldy
  • Frisol-GBC
  • Jobo-Sabliere-Wolber

Etapy edytuj

Etap Data Trasa Dystans Zwycięzca Lider
P 26 czerwca   Charleroi   ITT 6,25 km   Francesco Moser   Francesco Moser
1A 27 czerwca   Charleroi –   Molenbeek   94,0 km   Cees Priem   Francesco Moser
1B   Molenbeek – Roubaix   108,5 km   Rik Van Linden   Francesco Moser
2 28 czerwca Roubaix – Amiens   121,5 km   Ronald De Witte   Francesco Moser
3 29 czerwca Amiens – Wersal   169,5 km   Karel Rottiers   Francesco Moser
4 30 czerwca Wersal – Le Mans   223,0 km   Jacques Esclassan   Francesco Moser
5 1 lipca Sablé-sur-Sarthe – Merlin-Plage   222,5 km   Theo Smit   Francesco Moser
6 2 lipca Merlin-Plage   ITT 16,0 km   Eddy Merckx   Eddy Merckx
7 3 lipca Saint-Gilles-Croix-de-Vie – Angoulême   235,5 km   Francesco Moser   Eddy Merckx
8 4 lipca Angoulême – Bordeaux   134,0 km   Barry Hoban   Eddy Merckx
9A 5 lipca Langon – Fleurance   131,0 km   Theo Smit   Eddy Merckx
9B Fleurance – Auch   ITT 37,5 km   Eddy Merckx   Eddy Merckx
6 lipca Dzień przerwy
10 7 lipca Auch – Pau   206,0 km   Felice Gimondi   Eddy Merckx
11 8 lipca Pau – Saint-Lary-Soulan   160,0 km   Joop Zoetemelk   Eddy Merckx
12 9 lipca Tarbes – Albi   242,0 km   Gerrie Knetemann   Eddy Merckx
13 10 lipca Albi – Le Lioran   260,0 km   Michel Pollentier   Eddy Merckx
14 11 lipca Aurillac – Puy de Dôme   173,5 km   Lucien Van Impe   Eddy Merckx
12 lipca Dzień przerwy
15 13 lipca Nicea – Pra Loup   217,5 km   Bernard Thévenet   Bernard Thévenet
16 14 lipca Barcelonnette – Serre Chevalier   107,0 km   Bernard Thévenet   Bernard Thévenet
17 15 lipca Valloire – Morzine-Avoriaz   225,0 km   Vicente López Carril   Bernard Thévenet
18 16 lipca Morzine – Châtel   ITT 40,0 km   Lucien Van Impe   Bernard Thévenet
19 17 lipca Thonon-les-Bains – Chalon-sur-Saône   229,0 km   Rik Van Linden   Bernard Thévenet
20 18 lipca Pouilly-en-Auxois – Melun   256,0 km   Giacinto Santambrogio   Bernard Thévenet
21 19 lipca Melun – Senlis   220,5 km   Rik Van Linden   Bernard Thévenet
22 20 lipca Paryż – Paryż   163,4 km   Walter Godefroot   Bernard Thévenet

Klasyfikacje końcowe edytuj

Klasyfikacja generalna edytuj

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
1.   Bernard Thévenet   Peugeot 114 h 35' 31"
2.   Eddy Merckx Molteni +2' 47"
3.   Lucien Van Impe Gitane +5' 01"
4.   Joop Zoetemelk Gan-Mercier +6' 42"
5.   Vicente López Carril KAS +19' 29"
6.   Felice Gimondi Bianchi +23' 05"
7.   Francesco Moser Filotex +24' 13"
8.   Josef Fuchs Filotex +25' 51"
9.   Edouard Janssens Molteni +32' 01"
10.   Pedro Torres Super Ser +35' 36"

Klasyfikacja punktowa edytuj

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1.   Rik Van Linden   Bianchi 342
2.   Eddy Merckx Molteni 240
3.   Francesco Moser Filotex 199
4.   Walter Godefroot Flandria 190
5.   Barry Hoban Gan-Mercier 183

Klasyfikacja górska edytuj

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1.   Lucien Van Impe   Gitane 285
2.   Eddy Merckx KAS 206
3.   Bernard Thevenet Molteni 166
4.   Joop Zoetemelk Peugeot 161
5.   Felice Gimondi Gan-Mercier 78

Klasyfikacja młodzieżowa edytuj

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
1.   Francesco Moser   Filotex 114h 59' 44
2.   Hennie Kuiper Frisol +16' 32"
3.   André Romero Jobo +20' 11"
4.   Georges Talbourdet Gan-Mercier +20' 36"
5.   Fedor den Hertog Frisol +32' 32"

Klasyfikacja sprinterska edytuj

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1.   Marc Demeyer Flandria 77
2.   Barry Hoban Gan-Mercier 47
3.   Robert Mintkiewicz Gitane 35
4.   Claude Magni Jobo 12
5.   Francis Campaner Lejeune 10

Klasyfikacja drużynowa punktowa edytuj

Pozycja Drużyna Punkty
1.   Gan-Mercier 950
2.   Gitane 1072
3.   Molteni 1425
4.   Bianchi 1538
5.   Peugeot 1633

Klasyfikacja drużynowa edytuj

Pozycja Drużyna Czas
1.   Gan-Mercier 345 h 03' 49"
2.   Molteni +8' 28"
3.   Filotex +11' 17"
4.   Gitane +20' 08"
5.   Peugeot +28' 47"

Przypisy edytuj

  1. ↑ PRIX DE LA COMBATIVITÉ: PALMARÈS DES COMBATIFS. prixantargazdelacombativite.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-10)]. (fr.).
  2. ↑ Doping bei der Tour de France 1947 - heute (niem.)
  3. ↑ Eddy Merckx magic moment - 1975 Tour de France (ang.)
  4. ↑ Les équipes du Tour de France 1975 (fr.)

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tour_de_France_1975&oldid=70388181”