Kim Dong-in

Szablon:Nazwa koreańska infobox Kim Dong-in (ur. 2 października 1900 w Pjongjangu, zm. 5 stycznia 1951 w Seulu) – koreański, a następnie południowokoreański pisarz i poeta.

Biografia

Urodzony w 1900 roku w Pjongjangu (wówczas stolica prowincji Pyongan, obecnie stolica Korei Północnej). Syn protestanta, zamożnego posiadacza ziemskiego. Jego od 16 lat starszy brat, Kim Dong-won, został działaczem niepodległościowym i politykiem.

Kim Dong-in był prekursorem realizmu i naturalizmu we współczesnej literaturze koreańskiej. Podobnie jak wielu współczesnych mu intelektualistów koreańskich edukację obrał w Japonii, gdzie uczęszczał do Akademii Meiji w Tokio, a następnie do szkoły sztuk pięknych Kawabata Kim porzucił jednak naukę w szkole Kawabata gdy stwierdził, że zamierza zostać pisarzem, a nie artystą. W 1919 roku w czasie pobytu w Japonii zaangażował się w działalność ruchu promującego literaturę jako "sztukę dla sztuki" i jednocześnie z innymi koreańskimi intelektualistami założył czasopismo Changjo (Twórczość). W tekstach dla czasopisma głosili oni potrzebę odejścia od tzw. literatury dydaktycznej, promowanej przez pisarza I Kwang-su. Na łamach czasopisma opublikowano pisarski debiut Kim Dong-ina, opowiadanie Smutek słabeusza (kor. 약한자의 슬픔, ang. The Sorrows of the Weak). W roku 1925 Kim opublikował jedną z najbardziej znanych swoich prac, powieść Ziemniaki (kor. 감자, ang. Potatoes), stanowiącej połączenie koreańskiej "fikcji realistyzcnej" i dalszy ciąg ideologicznego sporu przeciwko literaturze dydaktycznej, toczonego przez Kim Dong-ina z I Kwang-su.

Dzięki zamożnemu ojcu, Kim Dong-in prowadził dość ekstrawaganckie życie aż do 1930, gdy jego sytuacja finansowa uległa znaczącemu pogorszeniu, co doprowadziło go do depresji i uzależnienia od narkotyków. Wtedy także Kim stał się purystą językowym i w kwestii realizmu literackiego. Zaczął jednak pisywać w popularnych periodykach, które niegdyś krytykował. Stworzył także serię powiehistorycznych.

W roku 1934 opublikował pierwsze pogłębione studium twórczości pisarza i swojego ideologicznego przeciwnika, I Kwang-su, opublikowane pod tytułem Studium Chunwona. W roku 1935 założył zaś miesięcznik literacki Yadam.

W roku 1939 ubogi i podupadły na zdrowiu Kim wraz z innymi twórcami wybrał się w podróż do Mandżurii, sfinansowaną przez przez japońską armię imperialną. Fakt ten uchodzi za dowód na koleborację Kima z japońskimi władzami okupacyjnymi w Korei i stanowi rysę na jego biografii, wielokrotnie podnoszoną przez literaturoznawców zajmujących się jego życiorysem. W 1942 roku Kim Dong-in został jednak aresztowany przez Japończyków pod zarzutem obrazy majestatu cesarza.

W 1946 Kim otwarcie sprzeciwiał się powstaniu Pankoreańskiego Związku Pisarzy, zrzeszającego twórców promujących literaturę proletariacką.

W ostatnich latach przed śmiercią Kim Dong-in napisał kilka istotnych dla całokształtu jego twórczości opowiadań, między innymi Zdrajcę (kor. 반역자, ang. The Traitor), i Człowieka bez Narodu (1947)

In the years that followed, Kim published stories, including "The Traitor” (Banyeokja, 1946) and “Man Without a Nation” (Manggugingi, 1947). These works, ironically, provided a sharp critique of Lee Gwang-su and other writers who collaborated with the Japanese during the occupation.[2] On January 5, 1951, Kim died at his home in Seoul.

In 1955, the magazine World of Thoughts (Sasanggye) created the Dong-in Literary Award to commemorate Kim's literary achievements.[2]

powieściopisarz i tłumacz.

W roku 1965 ukończył anglistykę na uniwersytecie Sogang w Seulu. Jeszcze w czasie studiów pracował jako dziennikarz w anglojęzycznym dzienniku Korea Herald, a w latach 70. jako jeden z naczelnych redaktorów dziennika Korea Times. Brał także udział w tworzeniu haseł o Korei Encyklopedii Britannica, które powstawały w latach 1971-1974.

Pierwszym tłumaczeniem Ahn Jung-hyo na koreański była powieść Sto lat samotności Gabriela Garcii Márqueza. Powieść została wydana w Korei w 1975 roku. Od tamtej pory do końca lat 80. Ahn Jung-hyo przetłumaczył na język koreański łącznie ponad 150 powieści i innych form literackich.

Jako pisarz Ahn Jung-hyo debiutował w 1975 roku powieścią Of War and the Metropolis, znanej także jako White War (kor. 하얀전쟁). Została ona wówczas chłodno przyjęta przez krytyków. Opowiadała o losach autora w czasie służby w południowokoreańskiej armii. Jako żołnierz Ahn Jung-hyo służył między innymi w Wietnamie. Przetłumaczył własną powieść na angielski i opublikował w Stanach Zjednoczonych, gdzie ukazała się w 1989 roku nakładem wydawnictwa Soho Publishing pod tytułem Biała odznaka (ang. The White Badge). W 1992 powieść została zekranizowana pod tym samym tytułem przez Chung Ji-younga. Zdjęcia do filmu kręcono w Wietnamie. Po ekranizacji, w 1993 książkę ponownie wydano w Korei, gdzie tym razem spotkała się z o wiele cieplejszym przyjęciem, niż 11 lat wcześniej.

W 1992 roku Ahn otrzymał nagrodę literacką im. Kim Yoo-jung. Jego powieści były tłumaczone na angielski, niemiecki, japoński i duński, Biała wojna także na wietnamski, a powieść Srebrny ogier (kor. 은마는 오지 않는다) aktualnie jest tłumaczona również na język polski.

Twórczość literacka

• Biała wojna (ang. White War, kor. 하얀전쟁) (1985/1993)
• Ludzie wiosennego morza (ang. Autumn Sea People, kor. 가을바다 사람들) (1993)
• Kalssam (kor. 갈쌈) (1987)
• Życie dziecka z Hollywood (ang. The Life of the Hollywood Kid, kor. 헐리우드키드의 생애) (1992)

Bibliografia

• Lee Kyung-ho, Ahn, Jung-Hyo, w: Who's Who in Korean Literature, Wyd. Hollym, Seoul 1996, ss. 13-15. ISBN 1-56591-066-4.