Stanisłau Bahdankiewicz

Stanisłau Antonawicz Bahdankiewicz (biał. Станіслаў Антонавіч Багданкевіч, ros. Станислав Антонович Богданкевич, Stanisław Antonowicz Bogdankiewicz; ur. 1 stycznia 1937 w Szapowałach w powiecie wołożyńskim) – białoruski ekonomista, wykładowca i polityk, w latach 1991–1995 prezes Zarządu Narodowego Banku Białoruskiej SRR i Narodowego Banku Republiki Białorusi; deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1995–2000 przewodniczący Zjednoczonej Partii Obywatelskiej (1995–2000), następnie jej honorowy przewodniczący; w latach 1981–1991 kierownik katedry w Białoruskim Państwowym Instytucie Gospodarki Narodowej; doktor nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego), profesor.

Stanisłau Bahdankiewicz Станіслаў Антонавіч Багданкевіч
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1937 Szapowały
Prezes Zarządu Narodowego Banku Republiki Białorusi (do 19 września 1991 – Narodowego Banku Białoruskiej SRR)
Okres	od 21 czerwca 1991 do 14 września 1995
Poprzednik	Mikałaj Amieljanowicz
Następca	Tamara Winnikawa
Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres	od 9 stycznia 1996 do 9 stycznia 2000
Przynależność polityczna	Zjednoczona Partia Obywatelska, frakcja „Działanie Obywatelskie”
Następca	wybory nie odbyły się
Przewodniczący Zjednoczonej Partii Obywatelskiej
Okres	od 1995 do 2000 (później przewodniczący honorowy)
Przynależność polityczna	Zjednoczona Partia Obywatelska

Stanislau Bahdankiewicz
Profesor, doktor nauk ekonomicznych
Alma Mater	Wszechzwiązkowy Zaoczny Instytut Finansowo-Ekonomiczny
Habilitacja	1991
Profesura	1991
Nauczyciel akademicki
Instytut	Białoruski Państwowy Instytut Gospodarki Narodowej
Kierownik katedry
Katedra	Katedra obrotu pieniężnego i kredytu
Okres spraw.	1981–1991

Życiorys

Urodził się 1 stycznia 1937 we wsi Szapowały, w powiecie wołożyńskim województwa nowogródzkiego II Rzeczypospolitej. W 1964 roku ukończył Wszechzwiązkowy Zaoczny Instytut Finansowo-Ekonomiczny. W latach 1956–1981 pracował w instytucjach Banku Państwowego ZSRR w Białoruskiej SRR. W latach 1981–1991 był kierownikiem katedry obrotu pieniężnego i kredytu w Białoruskim Państwowym Instytucie Gospodarki Narodowej. W 1991 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego) i tytuł profesora.

21 czerwca 1991 roku objął funkcję prezesa Zarządu Narodowego Banku Białoruskiej SRR (od 19 września – Narodowego Banku Republiki Białorusi). Od 1 lipca 1992 roku reprezentował Białoruś w Międzynarodowym Funduszu Walutowym i Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju. W latach 1993–1994 aktywnie przeciwdziałał zainicjowanemu przez rząd Wiaczasłaua Kiebicza zjednoczeniu systemów pieniężnych Białorusi i Federacji Rosyjskiej. Od 1994 roku był akademikiem i zastępcą prezesa Międzynarodowej Akademii Nauk Eurazji. 14 września 1995 roku został zwolniony ze stanowiska prezesa Banku Narodowego, oficjalnie na własną prośbę. 9 stycznia 1996 roku został deputowanym do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji ze Czkałowskiego Okręgu Wyborczego Nr 236 miasta Mińska. Był jednym z kandydatów na stanowisko przewodniczącego Rady. Od 23 stycznia pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu, Podatków, Banków i Finansów. Przewodniczył opozycyjnej wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki frakcji „Działanie Obywatelskie”. 1 kwietnia został członkiem stałej delegacji Rady do Zgromadzenia Północnoatlantyckiego. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły.

W latach 1995–2000 pełnił funkcję przewodniczącego, a następnie honorowego przewodniczącego Zjednoczonej Partii Obywatelskiej. W lutym 1998 roku wszedł w skład Narodowego Komitetu Wykonawczego (NKW) utworzonego przez opozycję sprzeciwiającą się prezydentowi Łukaszence. Pełnił w nim funkcję zastępcy przewodniczącego NKW, przewodniczącego Komitetu ds. Polityki Gospodarczej. W 2004 roku kandydował w wyborach do Izby Reprezentantów Białorusi z jednego z okręgów wyborczych w Mińsku, jednak nie został wybrany.

Życie prywatne

Stanisłau Bahdankiewicz jest żonaty, ma trzech synów.

Prace

Stanisłau Bahdankiewicz jest autorem prac naukowych na temat systemu pieniężno-kredytowego:

• Sowierszenstowanije sistiemy finansirowanija żyliszcznogo stroitielstwa. Mińsk: 1985. (ros.)
• Kriedit w kołchozach w usłowijach agropromyszlennoj intiegracyi. Mińsk: 1986. (ros.)
• Finansirowanije, krieditowanije i rasczety w APK. Mińsk: 1989. (ros.)
• Kriedity koopieratiwam i ariendatoram. Mińsk: 1991. (ros.)

Bibliografia

• Багданкевіч Станіслаў Антонавіч. W: Рэдкал.: Г.П.Пашкоў і інш.: Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. T. 2: Аршыца — Беларусцы. Mińsk: Biełaruskaja Encykłapiedyja, 1996, s. 204. ISBN 985-11-0061-7. (biał.)
• Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
• Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991—2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.)