Stanisław Karnibad
Stanisław Karnibad (ur. 13 lipca 1899 w Warszawie, zm. 4 września 1953 w Flintshire) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lipca 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 września 1953 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 13 lipca 1899 w Warszawie[1]. Od 1 lutego do 18 lipca 1918 był uczniem klasy „B” Szkoły Podchorążych w Ostrowi[2][3][4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 1 lutego 1919 został mianowany podporucznikiem w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”[5]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Od 1920 pełnił służbę w Szkole Podchorążych (w 1921 na stanowisku oficera kompanii, a w następnym roku na stanowisku zastępcy por. Mieczysława Pęczkowskiego, dowódcy ZK podchorążych)[6]. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. Służąc w Szkole Podchorążych w Warszawie pozostawał oficerem nadetatowym 9 pułku piechoty Legionów[9]. 13 października 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1923/25[10][11]. Z dniem 3 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony służbowo do Oddziału IV Sztabu Generalnego na sześć miesięcy[12][13]. W roku szkolnym 1925/26 był oficerem kompanii w Oficerskiej Szkole Piechoty[14]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[15][16]. W 1928, jako oficer 9 pułku piechoty Legionów i oficer Sztabu Generalnego, był przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego WP[17]. W 1932 był oficerem 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku[18]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. W marcu 1939 pełnił służbę w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisku zastępcy szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień[20].
Po wybuchu II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Awansował do stopnia podpułkownika dyplomowanego piechoty[21]. 5 grudnia 1940 przybył do Samodzielnego Obozu Oficerskiego w Rothesay[22].
Po wojnie uchwałą z 26 września 1946 Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej Edwarda Osóbki-Morawskiego, wraz z 75 innymi oficerami Wojska Polskiego, został pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 4 września 1953 w Flintshire (Walia)[23]. Pochowany 8 września 1953 na cmentarzu Wrexham (grób nr D-09310[24].
Był żonaty[25].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[19]
- Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”[26]
- Medal Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[27][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi po raz drugi – 19 marca 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”[28][29]
- Srebrny Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”[30]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929[31]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-20].
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 432.
- ↑ Szkoła Podchorążych. „Kurjer Warszawski”, s. 3-4, Nr 207 z 29 lipca 1918.
- ↑ Zamknięcie roku szkolnego w Ostrowiu. „Głos Poranny”, s. 1, Nr 210 z 29 lipca 1918.
- ↑ 752. Dekret. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 565–566, Nr 23 z 1 marca 1919.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 396, 399, 402.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 441.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 383.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 149, 1505.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923, s. 750.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 143, 1364.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 101 z 7 października 1925, s. 547.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 18.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 405.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 226.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 66.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 141.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 616.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 31.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 31, 520.
- ↑ Wykaz publikacji prof. dr. hab. Tadeusza Dubickiego. dlibra.bg.ajd.czest.pl. s. 21. [dostęp 2016-07-27].
- ↑ Rozkaz dzienny ↓, Nr 91 z 10 grudnia 1940.
- ↑ Stanisław Karnibad. search.ancestry.co.uk. [dostęp 2016-07-26]. (ang.).
- ↑ Polish Burials – Surnames K – info [online] [dostęp 2020-07-18] (ang.).
- ↑ Uroczyste poświęcenie fabryki akumulatorów „Warta” w Sanoku. „Ziemia Warszawska–Cała Polska”. Nr 5-6, s. 11, 1–31 sierpnia 1938.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 86.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1935, s. 22.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 240.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Komenda Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Rozkazy dzienne 1940–1941, sygn. R.8. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. [dostęp 2023-06-30].
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.