Stanisław Krzykała

Stanisław Krzykała (ur. 28 sierpnia 1909 w Lublinie, zm. 14 maja 1976 tamże) – nauczyciel, polonista, działacz komunistyczny, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa, prezydent Lublina, pracownik naukowy, profesor i prorektor Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.

Stanisław Krzykała
Ilustracja
Stanisław Krzykała w okresie służby w UB
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1909
Lublin

Data i miejsce śmierci

14 maja 1976
Lublin

Prezydent Lublina
Okres

od 1949
do 1950

Przynależność polityczna

PPR

Poprzednik

Tadeusz Jarosz

Następca

Kazimierz Głębski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Życiorys

edytuj

Syn Antoniego i Antoniny. W 1929 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Lublinie. 1930–1931 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. 1931–1936 studiował polonistykę na KUL, a jednocześnie pracował w Urzędzie Skarbowym w Chełmie[1]. Od 1935 działał w Organizacji Młodzieżowej (OM) Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (TUR); należał także do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (KZMP). W lubelskim oddziale Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela pełnił funkcję sekretarza[2]. W 1936 obronił pracę magisterską pt. O mowie ludowej wsi Bychawka. 24 czerwca 1937 został aresztowany skazany na 3 lata więzienia za działalność komunistyczną, wyszedł na wolność 9 września 1939, w czasie okupacji ukrywał się i prowadził tajne nauczanie[1].

 
Popiersie Stanisława Krzykały przed Chatką Żaka UMCS w Lublinie

Po wyzwoleniu Lublina włączył się w działalność władz komunistycznych, w sierpniu 1944 był jednym z uczestników pierwszej narady partyjnej[1]. 8 sierpnia 1944 w stopniu porucznika został skierowany przez kierownika Resortu Bezpieczeństwa Publicznego Stanisława Radkiewicza do dyspozycji kierownika Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP) jako etatowy funkcjonariusz; do 5 listopada 1944 był kierownikiem Wydziału Personalnego WUBP w Lublinie[3]. Po odejściu ze służby, z rekomendacji PPR w październiku 1944 objął stanowisko wiceprezydenta Lublina, a w 1948 prezydenta. W latach 1950–1954 był prezydentem i przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej (MNR) Lublina[1]. Od 1951 pracownik naukowy UMCS w Lublinie, od 1960 doktor na podstawie pracy pt. Studenci Instytutu Rolniczo-Leśnego w Puławach w walce z caratem (1869–1914), od 1962 docent, a od 1971 profesor nadzwyczajny. Od 1948 prowadził wykłady z zakresu nauk społecznych, wiedzy o Polsce i świecie i podstaw marksizmu-leninizmu. W 1952 przeszedł kurs dla wykładowców marksizmu-leninizmu w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR. Organizator i kierownik Katedry Marksizmu-Leninizmu UMCS w 1951[4]. W latach 1964–1969 dziekan Wydziału Humanistycznego, następnie do 1972 prorektor, a od 1972 do 1975 dyrektor Instytutu Historii UMCS[5].

Członek PPR, a następnie PZPR. Był zastępcą Sekretarza Komitetu Miejskiego PPR w Lublinie[6], a później w PZPR, w tym był członkiem Komitetu Uczelnianego PZPR przy UMSC w Lublinie. Ojciec koszykarza Wojciecha Krzykały i dziadek koszykarza Jacka Krzykały.

Pochowany w Alei Zasłużonych części komunalnej cmentarza przy ul. Lipowej w Lublinie (kwatera P3AZ-1-6)[7].

 
Grób prof. Stanisława Krzykały na cmentarzu przy ul. Lipowej

Działalność społeczna

edytuj

W latach 1947–1948 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Miejskiego TPPR. Był wiceprzewodniczącym Komitetu Miejskiego Obrońców Pokoju, działał we Froncie Jedności Narodu oraz w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Był również sekretarzem redakcji „Rocznika Lubelskiego”, prezesem Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, wiceprezesem Lubelskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego i członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. Jako członek wszedł w skład egzekutywy Komitetu Miejskiego, udzielał się jako wykładowca Wojewódzkiej Szkoły Partyjnej, Wojewódzkiego Ośrodka Propagandy Partyjnej, Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu i lektor KW PZPR w Lublinie. Działał czynnie w Związku Nauczycielstwa Polskiego[8].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Za swą służbę i pracę otrzymał odznaczenia[9]:

W 1966 i 1972 otrzymał nagrodę II stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz w 1975 nagrodę zespołową II-go stopnia.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj