Stanisław Pogonowski

chorąży Wojska Polskiego

Stanisław Pogonowski (ur. 18 października 1898 w Oporowie, zm. 26 lutego 1934 w Łodzi) – chorąży Legionów Polskich i Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stanisław Pogonowski
Ilustracja
chorąży chorąży
Data i miejsce urodzenia

18 października 1898
Oporów

Data i miejsce śmierci

26 lutego 1934
Łódź

Przebieg służby
Lata służby

1914–1923

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

I Brygada Legionów Polskich
III Brygada Legionów Polskich
29 Pułk Strzelców Kaniowskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Życiorys

edytuj

Urodził się 18 października 1898 w Rużycach-Oporowie, pow. kutnowskim, w rodzinie Ryszarda i Heleny z Mareckich[1]. Brat Stefana Pogonowskiego. Absolwent gimnazjum w Łodzi. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie w III Brygadzie Legionów Polskich. W lipcu 1917 przedostał się na Kubań do oddziałów I Korpusu Polskiego. W odrodzonym Wojsku Polskim od września 1918 w 4 Dywizji Strzeleckiej gen. Lucjana Żeligowskiego. Od maja 1919 walczył w Małopolsce z 10 Dywizją Piechoty na froncie wojny polsko-bolszewickiej jako żołnierz 29 pułku strzelców kaniowskich.

Odznaczony Orderem Virtuti Militari za obronę przeprawy na Bugu, gdzie walczył 15 sierpnia 1920 jedynie z kilkoma żołnierzami swojego oddziału[1].

Następnie brał także udział w walkach na Wołyniu i Litwie Środkowej. Przeniesiony do rezerwy w 1923.

Zmarł 26 lutego 1934 w Łodzi i tam też pochowany. Był kawalerem[1].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 119.
  2. Bełdowski 1928 ↓, s. 31.
  3. M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

edytuj