Stary Jaromierz
Stary Jaromierz (niem. Alt Jaromierz, w latach 1937 - 1945 Neu Hauland[3]) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Kargowa.
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Strefa numeracyjna |
68 |
| Kod pocztowy |
66-120[2] |
| Tablice rejestracyjne |
FZI |
| SIMC |
0910073 |
Położenie na mapie gminy Kargowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zielonogórskiego  | |
 52°04′31″N 15°56′06″E/52,075278 15,935000[1]
| |
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Jaromierz stary należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej[4]. Jaromierz stary należał do jaromierskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowił część majątku Jaromierz, który należał do rządu pruskiego w Berlinie[4]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Jaromierz stary liczył 342 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 49 dymów (domostw)[4].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5]:
- dom nr 58, drewniany, z początku XIX wieku
- dom na skraju wsi, drewniany z początku XIX wieku.
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 129811
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1219 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 1 lipca 1947 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości. (M.P. 1947 nr 111 poz. 719)
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜stwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 187.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 105. [dostęp 2013-02-27].