Stefan Łukasik
Stefan Łukasik (ur. 1 września 1912 w Warszawie, zm. 28 lipca 1981 tamże) – polski lekarz ortopeda i traumatolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
profesor nauk medycznych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1948 – nauki medyczne |
Habilitacja |
1952 – nauki medyczne |
Profesura |
1954 |
Dyrektor | |
Uczelnia | |
Okres spraw. |
1958–1961 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujW 1937 uzyskał dyplom lekarza w Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. W latach 1937–1938 odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnych w Warszawie. W 1938 rozpoczął pracę w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W tym samym roku rozpoczął studia w Wydziale Administracji Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie[1].
Uczestnik kampanii wrześniowej, którą ukończył w zgrupowaniu dowodzonym przez generała Franciszka Kleeberga. Po ucieczce z niewoli wrócił do Warszawy. W okresie okupacji pracował w Klinice Chirurgii kierowanej przez profesora Adolfa Wojciechowskiego, jednocześnie brał udział w tajnym nauczaniu studentów medycyny prowadzonym w ramach Prywatnej Szkoły Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego w Warszawie, nazywanej Szkołą Zaorskiego. W czasie powstania warszawskiego pełnił obowiązki lekarza w Szpitalu Dzieciątka Jezus[2] w ramach Zgrupowania Gurt, a następnie Grupie Śródmieście Południe – Sławbor[3]. Wypędzony wraz z ludnością Warszawy leczył w szpitalu ewakuacyjnym w Tworkach, a następnie w podobozie we Włochach[1].
W 1946 podjął pracę w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej pod kierunkiem prof. Adama Grucy (przekształconym w III Klinikę Chirurgiczno-Ortopedyczną Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego). W 1951 zorganizował i objął stanowisko ordynatora Oddziału Urazowo-Ortopedycznego Szpitala PKP w Warszawie. W 1952 został kierownikiem Kliniki Ortopedii i Traumatologii w Szpitalu Praskim pw. Przemienienia Pańskiego. Klinika ta była placówką szkoleniową Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich, którego w latach 1958–1961 był dyrektorem. Do śmierci (zmarł na zawał serca w swoim gabinecie) pozostawał Ordynatorem Oddziału Urazowo-Ortopedycznego w Szpitalu Praskim[1][4].
Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1948 w Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie pracy pt. Leczenie świeżych i zastarzałych złamań kości piętowej. W 1952 w Akademii Medycznej w Warszawie uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. Złamania stawowe piszczeli – zagadnienie leczenia i wyniki po wprowadzeniu usprawnienia łącznie z odmą stawową. W 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 profesora zwyczajnego[1].
Członek wielu polskich towarzystw naukowych w tym m.in.: Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego (prezes), Polskiego Towarzystwa Szpitalnictwa, Towarzystwa Chirurgów Polskich, a także członek Polskiego Towarzystwa Lekarskiego[1].
Główne kierunki jego zainteresowań naukowych stanowiły złamania stawowe, urazowość geriatryczna, traumatologia sportowa i przeszczepy kostne. Szczególnie zaangażowany był w działalność na polu medycyny sportowej[1].
W 1954 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi naukowe i dydaktyczne w dziedzinie chirurgii[5].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 217-4-3)[6].
Odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Henryk Kuński , Dzieje medycyny sportowej w Polsce. Tom II, wyd. I, Łódź: Polskie Towarzystwo Medycyny Sportowej, 2009, s. 93-94, ISBN 978-83-906715-6-7, OCLC (OCoLC)750922462 .
- ↑ Towarzystwo Lekarskie Warszawskie [online], www.tlw.waw.pl [dostęp 2019-01-22] .
- ↑ Powstańcze Biogramy - Stefan Łukasik [online], www.1944.pl [dostęp 2019-01-22] (ang.).
- ↑ Zapomniany Profesor [online], www.oil.org.pl [dostęp 2019-01-22] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-02] .
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 121, poz. 1729
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAWA ŁUKASIK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-05] .