Edward Rużyłło
Edward Emil Rużyłło (ur. 13 października 1909 w Kościaszynie, zm. 16 lutego 2009 w Warszawie) – polski lekarz internista i gastrolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych, współtwórca systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Profesor nauk medycznych | |
Alma Mater |
Wydział Lekarski UW (dziś Warszawski Uniwersytet Medyczny) |
Doktorat |
1951 – nauki medyczne |
Profesura |
1963 |
Okres zatrudn. |
1958–1980 |
Dyrektor | |
Uczelnia |
Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego |
Okres spraw. |
1962–1974 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
|
Życiorys
edytujW 1929 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Naukę w szkole podchorążych łączył ze studiami na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie studiów brał czynny udział w tworzeniu i działalności Koła Medyków, skupiającej się przede wszystkim na akcji samopomocowej. 25 maja 1935 Prezydent RP mianował go na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, a minister spraw wojskowych wcielił do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na staż szpitalny[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 6. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy[2][3]. W marcu 1939 był słuchaczem Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie[4].
W kampanii wrześniowej 1939 walczył, jako dowódca plutonu 13 kompanii sanitarnej 24 Dywizji Piechoty. Następnie z Węgier przedostał się do Francji i w końcu do Szkocji, gdzie dołączył do Polskich Siłach Zbrojnych i pracował m.in. w Polskim Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Edynburgu. Służył w 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej oraz w 1 Dywizji Pancernej[5][6].
Po wojnie wrócił do Polski. W 1946 podjął pracę w I Klinice, a następnie II Klinice Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W 1951 uzyskał stopień doktora nauk medycznych i w 1954 stopień docenta. W 1963 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego[7], a w 1980 tytuł profesora zwyczajnego. W 2000 otrzymał tytuł doktora honoris causa Albert Schweitzer World Academy of Medicine[8].
Od 1958 do emerytury w 1980, związany ze Studium Doskonalenia Lekarzy Akademii Medycznej w Warszawie, które w 1971 zostało przekształcone w Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego[9]. W okresie od 1962 do 1974 pełnił funkcję dyrektora tej placówki, kładąc wielkie zasługi na polu tworzenia nowoczesnego systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce[10][11][12]. W latach 1958–1970 kierownik II Kliniki Chorób Wewnętrznych, następnie w latach 1970–1980 kierownik Kliniki Gastroenterologii i Przemiany Materii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego[8].
W latach 1955–1963 pełnił funkcję konsultanta krajowego w zakresie chorób wewnętrznych. Ekspert Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie szkolenia podyplomowego lekarzy. W okresie od 1980 do 1983 był doradcą Ministra Zdrowia Kuwejtu odpowiedzialnym za zorganizowanie systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w tym kraju[8].
Członek wielu polskich towarzystw naukowych, w tym m.in. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Towarzystwa Internistów Polskich, a także członek honorowy Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Ponadto członek m.in. Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Senatu Akademii Medycznej w Warszawie. Członek wielu zagranicznych i międzynarodowych towarzystw naukowych[8].
Autor lub współautor ponad 230 prac oryginalnych. Autor podręcznika pt Choroby naczyń obwodowych. Promotor 24 prac doktorskich[8].
Pochowany w Warszawie na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A19-2-11/12)[13].
Był żonaty z Aliną Zawadzką (1912–1999), lekarką, z którą miał dwóch synów: Witolda (ur. 1939) i Jerzego (ur. 1947).
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą (1999)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
- Złoty Krzyż Zasługi (1955)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1952)
- Brązowy Krzyż Zasługi (1938)
- Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1991)
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1969)
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1957)
- Medal Za udział w wojnie obronnej 1939 (1983)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1977)
- Medal Obrony 1939-1945 (1980)
- Medal Wojny 1939-1945 (1980)
- Gwiazda Francji i Niemiec (1980)
- Zasłużony Nauczyciel PRL (1978)
- Zasłużony Lekarz PRL (1986)
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1978)
- Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1960)
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 51, 55.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 466.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 378.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 452.
- ↑ Marek Kowalczyk , Edward Rużyłło (1909-2009), „Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego 72”, 2009, s. 68-70 .
- ↑ Janusz Stefan Wasyluk , Profesor Edward Rużyłło (1909-2009), „Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, www.tlw.waw.pl, 2009 [dostęp 2016-02-18] .
- ↑ Prof. zw. dr hab. Edward Rużyłło, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-02-18] .
- ↑ a b c d e Janusz Kapuścik (red. nauk.), Współcześni uczeni polscy. Słownik Biograficzny. Tom III M–R, Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 2000, s. 719-720, ISBN 83-905295-8-0 .
- ↑ Kancelaria Sejmu RP , Internetowy System Aktów Prawnych [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2016-02-10] .
- ↑ Bohdan Lewartowski , Profesor Edward Rużyłło: nauczyciel, wychowawca, organizator, „Postępy Nauk Medycznych”, www.czytelniamedyczna.pl, kwiecień 2009, s. 321-322 [dostęp 2016-02-17] .
- ↑ Profesor Edward Rużyłło – Życiorys na dwa życia [online], www.oil.org.pl [dostęp 2016-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-09] .
- ↑ Janusz Stefan Wasyluk , Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, „Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, www.tlw.waw.pl, 2011 [dostęp 2016-02-18] .
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne
edytuj- Wspomnienie o profesorze Edwardzie Rużylle (1909-2009) [online], www.oil.org.pl [dostęp 2016-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-14] .
- Prof. zw. dr hab. Edward Rużyłło, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-02-18] .