Edward Rużyłło

polski lekarz

Edward Emil Rużyłło (ur. 13 października 1909 w Kościaszynie, zm. 16 lutego 2009 w Warszawie) – polski lekarz internista i gastrolog, nauczyciel akademicki, profesor nauk medycznych, współtwórca systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce.

Edward Rużyłło
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

13 października 1909
Kościaszyn

Data i miejsce śmierci

16 lutego 2009
Warszawa

Profesor nauk medycznych
Alma Mater

Wydział Lekarski UW (dziś Warszawski Uniwersytet Medyczny)

Doktorat

1951 – nauki medyczne
Wydział Lekarski UW (dziś Warszawski Uniwersytet Medyczny)

Profesura

1963

Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego

Okres zatrudn.

1958–1980

Dyrektor
Uczelnia

Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego

Okres spraw.

1962–1974

Poprzednik

Stefan Łukasik

Następca

Bohdan Lewartowski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal Obrony (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Francji i Niemiec (Wielka Brytania)
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota) Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1950–1986)
Grób Edwarda Rużyłło na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

edytuj

W 1929 został przyjęty do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Naukę w szkole podchorążych łączył ze studiami na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie studiów brał czynny udział w tworzeniu i działalności Koła Medyków, skupiającej się przede wszystkim na akcji samopomocowej. 25 maja 1935 Prezydent RP mianował go na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, a minister spraw wojskowych wcielił do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na staż szpitalny[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 6. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy[2][3]. W marcu 1939 był słuchaczem Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie[4].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył, jako dowódca plutonu 13 kompanii sanitarnej 24 Dywizji Piechoty. Następnie z Węgier przedostał się do Francji i w końcu do Szkocji, gdzie dołączył do Polskich Siłach Zbrojnych i pracował m.in. w Polskim Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Edynburgu. Służył w 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej oraz w 1 Dywizji Pancernej[5][6].

Po wojnie wrócił do Polski. W 1946 podjął pracę w I Klinice, a następnie II Klinice Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W 1951 uzyskał stopień doktora nauk medycznych i w 1954 stopień docenta. W 1963 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego[7], a w 1980 tytuł profesora zwyczajnego. W 2000 otrzymał tytuł doktora honoris causa Albert Schweitzer World Academy of Medicine[8].

Od 1958 do emerytury w 1980, związany ze Studium Doskonalenia Lekarzy Akademii Medycznej w Warszawie, które w 1971 zostało przekształcone w Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego[9]. W okresie od 1962 do 1974 pełnił funkcję dyrektora tej placówki, kładąc wielkie zasługi na polu tworzenia nowoczesnego systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce[10][11][12]. W latach 1958–1970 kierownik II Kliniki Chorób Wewnętrznych, następnie w latach 1970–1980 kierownik Kliniki Gastroenterologii i Przemiany Materii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego[8].

W latach 1955–1963 pełnił funkcję konsultanta krajowego w zakresie chorób wewnętrznych. Ekspert Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie szkolenia podyplomowego lekarzy. W okresie od 1980 do 1983 był doradcą Ministra Zdrowia Kuwejtu odpowiedzialnym za zorganizowanie systemu kształcenia podyplomowego lekarzy w tym kraju[8].

Członek wielu polskich towarzystw naukowych, w tym m.in. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Towarzystwa Internistów Polskich, a także członek honorowy Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Ponadto członek m.in. Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Senatu Akademii Medycznej w Warszawie. Członek wielu zagranicznych i międzynarodowych towarzystw naukowych[8].

Autor lub współautor ponad 230 prac oryginalnych. Autor podręcznika pt Choroby naczyń obwodowych. Promotor 24 prac doktorskich[8].

Pochowany w Warszawie na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A19-2-11/12)[13].

Był żonaty z Aliną Zawadzką (1912–1999), lekarką, z którą miał dwóch synów: Witolda (ur. 1939) i Jerzego (ur. 1947).

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 51, 55.
  2. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 466.
  3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 378.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 452.
  5. Marek Kowalczyk, Edward Rużyłło (1909-2009), „Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego 72”, 2009, s. 68-70.
  6. Janusz Stefan Wasyluk, Profesor Edward Rużyłło (1909-2009), „Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, www.tlw.waw.pl, 2009 [dostęp 2016-02-18].
  7. Prof. zw. dr hab. Edward Rużyłło, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-02-18].
  8. a b c d e Janusz Kapuścik (red. nauk.), Współcześni uczeni polscy. Słownik Biograficzny. Tom III M–R, Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 2000, s. 719-720, ISBN 83-905295-8-0.
  9. Kancelaria Sejmu RP, Internetowy System Aktów Prawnych [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2016-02-10].
  10. Bohdan Lewartowski, Profesor Edward Rużyłło: nauczyciel, wychowawca, organizator, „Postępy Nauk Medycznych”, www.czytelniamedyczna.pl, kwiecień 2009, s. 321-322 [dostęp 2016-02-17].
  11. Profesor Edward Rużyłło – Życiorys na dwa życia [online], www.oil.org.pl [dostęp 2016-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-09].
  12. Janusz Stefan Wasyluk, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, „Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, www.tlw.waw.pl, 2011 [dostęp 2016-02-18].
  13. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj